Chicago Med - Seizoen 1
Op 17 november 2015 ging Chicago Med van start. De derde Chicago serie van Dick Wolf en Matt Olmstead, oftewel het broertje of zusje van Chicago Fire en Chicago PD. Mijn eerste gedachte was: "alweer een ziekenhuisserie", terwijl ik dit soort series over het algemeen zeer graag kijk, echter bij de meeste mis ik het E.R. gehalte. Oftewel de interactie tussen patiënt en verzorgend personeel, plus de 'rode draad' door de serie met romances en conflicten. Vaak wordt dit naar mijn opinie te eenzijdig belicht.
De serie opent met een jonge arts die terugkeert in Chicago om hier te gaan werken. In de eerste aflevering tast je nog volledig in het duister wie er allemaal op de spoed eisende hulp (SEH) werken maar gaandeweg leer je de karakters beter kennen en komt van elk karakter een stukje levensgeschiedenis boven drijven. De serie pelt laagje voor laagje van de karakters af waardoor je als kijker een band met de spelers krijgt.
De serie schroomt niet om medische zaken aan te kaarten die actueel zijn. Als kijker word je door de wel bekende vooroordelen die in de maatschappij leven, regelmatig op het verkeerde been gezet. Verder toont de serie medische handelingen zonder dat dit storend is om naar te kijken. Immers, bij een medische serie kun je bepaalde beelden verwachten maar de serie is niet zo opgezet dat dit overheerst.
Elke aflevering volgt drie trauma's die binnen komen op de SEH. Per aflevering zie je hoe dit zich ontwikkelt , waar het team tegenaan loopt en hoe men de situaties oplost. Ook zie je wat dit met het team van de SEH doet, welke impact de zorg voor een ander kan hebben op het verzorgende personeel en de omgeving van de cliënt. Hoe ze met bepaalde situaties omgaan en welke tol dit van hen eist. Naast dit vaste concept zijn er verhaallijnen die als een rode draad door de serie heen lopen. De rode draad maakt dat je benieuwd bent naar de volgende aflevering. Persoonlijk vind ik daar de aantrekkingskracht in zitten van de serie, immers wie is er niet nieuwsgierig hoe iets afloopt of verder gaat?
In eerste instantie ging men uit van twaalf afleveringen maar al vrij snel werd dit verlengd naar achttien afleveringen. De schare fans van de Chicago series hebben Chicago Med al snel in de armen gesloten. De serie schommelt qua kijkcijfers tussen Chicago Fire en PD in en heeft genoeg in huis om nog verder uitgediept te kunnen worden. Er is genoeg ruimte om de karakters dieper uit te spitten, de interactie tussen de karakters heeft potentie om uit te groeien naar betere verhaallijnen. Wat de medische zaken aangaat, zit de serie bovenop actuele onderwerpen en zijn de makers beslist niet bang om medische zaken aan te kaarten. Oftewel, uitdaging genoeg voor meerdere seizoenen. Op naar seizoen 2.
De serie opent met een jonge arts die terugkeert in Chicago om hier te gaan werken. In de eerste aflevering tast je nog volledig in het duister wie er allemaal op de spoed eisende hulp (SEH) werken maar gaandeweg leer je de karakters beter kennen en komt van elk karakter een stukje levensgeschiedenis boven drijven. De serie pelt laagje voor laagje van de karakters af waardoor je als kijker een band met de spelers krijgt.
De serie schroomt niet om medische zaken aan te kaarten die actueel zijn. Als kijker word je door de wel bekende vooroordelen die in de maatschappij leven, regelmatig op het verkeerde been gezet. Verder toont de serie medische handelingen zonder dat dit storend is om naar te kijken. Immers, bij een medische serie kun je bepaalde beelden verwachten maar de serie is niet zo opgezet dat dit overheerst.
Elke aflevering volgt drie trauma's die binnen komen op de SEH. Per aflevering zie je hoe dit zich ontwikkelt , waar het team tegenaan loopt en hoe men de situaties oplost. Ook zie je wat dit met het team van de SEH doet, welke impact de zorg voor een ander kan hebben op het verzorgende personeel en de omgeving van de cliënt. Hoe ze met bepaalde situaties omgaan en welke tol dit van hen eist. Naast dit vaste concept zijn er verhaallijnen die als een rode draad door de serie heen lopen. De rode draad maakt dat je benieuwd bent naar de volgende aflevering. Persoonlijk vind ik daar de aantrekkingskracht in zitten van de serie, immers wie is er niet nieuwsgierig hoe iets afloopt of verder gaat?
In eerste instantie ging men uit van twaalf afleveringen maar al vrij snel werd dit verlengd naar achttien afleveringen. De schare fans van de Chicago series hebben Chicago Med al snel in de armen gesloten. De serie schommelt qua kijkcijfers tussen Chicago Fire en PD in en heeft genoeg in huis om nog verder uitgediept te kunnen worden. Er is genoeg ruimte om de karakters dieper uit te spitten, de interactie tussen de karakters heeft potentie om uit te groeien naar betere verhaallijnen. Wat de medische zaken aangaat, zit de serie bovenop actuele onderwerpen en zijn de makers beslist niet bang om medische zaken aan te kaarten. Oftewel, uitdaging genoeg voor meerdere seizoenen. Op naar seizoen 2.
De drang om de serie op de voet te volgen, zoals ik dat met Fire en P.D. (voorlopig nog) wel heb, ontbreekt me volledig want ik loop bij MED nog een twaalftal afleveringen achter en het kan gerust nog een tijdje duren eer ik afkickverschijnselen zal beginnen vertonen.
Deze serie is voor mij dan ook niet meer dan het zoveelste ziekenhuisdrama dat verder niks bijdraagt aan het genre en volgens mij haar succes enkel te danken heeft aan haar voorgangers uit dezelfde stal.
Ondanks je mooie recensie vind ik persoonlijk MED dan ook geen 8,5 waard.