By Any Means - Seizoen 1
Gerechtigheid geschiede!!! Zo luidt de moraal van de zes verhalen – afleveringen – van By Any Means, een detectiveserie van BBC One die voor het eerst in Groot Brittannië te zien was op 22 september 2013. Met drie uitroeptekens, inderdaad. By Any Means gaat over de lotgevallen van een groepje vrijbuiters die anoniem opereren in het grijze gebied tussen recht en rechtvaardigheid. De groep wordt aangevoerd door Jack Quinn (Warren Brown, Inside Men, Luther) en bestaat verder uit Jessica Stones (Shelley Conn, Terra Nova, Silent Witness), ‘Tom Tom’ Tomkins (Andrew-Lee Potts, Primeval) en Charlie O’Brien (Eliot Knight, Sinbad). De opzet van iedere aflevering is steeds hetzelfde: aan het begin krijgt Quinn een opdracht van een mysterieuze dame, die Helen Barlow (Gina McKee, The Borgias) heet en werkt voor een niet nader genoemde organisatie. Die opdrachten komen altijd op hetzelfde neer: iemand dreigt te ontkomen aan vervolging voor begane misdrijven. Zorg dat hij alsnog wordt veroordeeld, ‘by any means’ (koste wat het kost)! En daarop gaan Quinn en zijn kompanen aan de slag.
Zo jagen ze op een ondernemer die ervan verdacht wordt opdrachtgever te zijn van diverse moorden en voor de derde keer de dans lijkt te ontspringen, op een foute politie-inspecteur die wraak neemt op de rechter die hij verantwoordelijk houdt voor zijn ontslag, op een nietsontziende projectontwikkelaar die de dood van achttien mensen op zijn geweten heeft en op een echtpaar dat aan liefdadigheid doet maar uiteindelijk de gulle giften, een bedrag van meerdere miljoenen, verduistert. Alle afleveringen beginnen met triomf: de rechter heeft de schurk in kwestie vrijgesproken (of de verkeerde veroordeeld) en dat mogen de journalisten, die in groten getale in de rechtbank aanwezig zijn, weten. Maar wat zij niet zien, is dat Helen Barlow, die op de achtergrond aanwezig is, haar telefoon bij wijze van spreken al in de hand heeft en als zij niet veel later Jack Quinn gesproken heeft, ergens in een park of langs de oevers van de Thames, is het spel al op de wagen. Dan zijn de dagen van wie zojuist nog dacht uit handen van het gerecht te zijn gebleven, feitelijk geteld.
By Any Means doet een beroep op een basale overtuiging: kwaad moet gestraft worden. In die zin zou de serie dus zonder meer een hit moeten kunnen zijn. De uitwerking van het verhaalgegeven is echter bijzonder gekunsteld; alle wetten van waarschijnlijkheid worden met voeten getreden en dat is zelfs in fictie een doodzonde. Als kijker besef je heus wel dat je naar een verhaal zit te kijken – niet naar een documentaire – maar wat je ziet, zou eventueel zo gebeurd kunnen zijn, als je ervan uitgaat dat het toeval in het leven een belangrijke rol speelt. Quinn en zijn team bedienen zich echter van kunstgrepen – technische snufjes bijvoorbeeld – die alle verbeelding van de kijker tarten. Daardoor is één aflevering nog wel onderhoudend, een tweede desnoods ook, maar vervolgens worden al die kunstgrepen irritant. Zes afleveringen By Any Means is teveel van het goede.
Zo jagen ze op een ondernemer die ervan verdacht wordt opdrachtgever te zijn van diverse moorden en voor de derde keer de dans lijkt te ontspringen, op een foute politie-inspecteur die wraak neemt op de rechter die hij verantwoordelijk houdt voor zijn ontslag, op een nietsontziende projectontwikkelaar die de dood van achttien mensen op zijn geweten heeft en op een echtpaar dat aan liefdadigheid doet maar uiteindelijk de gulle giften, een bedrag van meerdere miljoenen, verduistert. Alle afleveringen beginnen met triomf: de rechter heeft de schurk in kwestie vrijgesproken (of de verkeerde veroordeeld) en dat mogen de journalisten, die in groten getale in de rechtbank aanwezig zijn, weten. Maar wat zij niet zien, is dat Helen Barlow, die op de achtergrond aanwezig is, haar telefoon bij wijze van spreken al in de hand heeft en als zij niet veel later Jack Quinn gesproken heeft, ergens in een park of langs de oevers van de Thames, is het spel al op de wagen. Dan zijn de dagen van wie zojuist nog dacht uit handen van het gerecht te zijn gebleven, feitelijk geteld.
By Any Means doet een beroep op een basale overtuiging: kwaad moet gestraft worden. In die zin zou de serie dus zonder meer een hit moeten kunnen zijn. De uitwerking van het verhaalgegeven is echter bijzonder gekunsteld; alle wetten van waarschijnlijkheid worden met voeten getreden en dat is zelfs in fictie een doodzonde. Als kijker besef je heus wel dat je naar een verhaal zit te kijken – niet naar een documentaire – maar wat je ziet, zou eventueel zo gebeurd kunnen zijn, als je ervan uitgaat dat het toeval in het leven een belangrijke rol speelt. Quinn en zijn team bedienen zich echter van kunstgrepen – technische snufjes bijvoorbeeld – die alle verbeelding van de kijker tarten. Daardoor is één aflevering nog wel onderhoudend, een tweede desnoods ook, maar vervolgens worden al die kunstgrepen irritant. Zes afleveringen By Any Means is teveel van het goede.
