The Bridge - Seizoen 1
Dat ze in Scandinavië goede misdaadseries maken was al bekend. Het perfecte bewijs daarvan is The Killing (of 'Forbrydelsen') uit 2007; een ijzersterke serie die inmiddels een Amerikaanse remake heeft gekregen. The Bridge, oftewel Bron/Broen ('brug' in het Deens en Zweeds), is opnieuw een knap staaltje misdaad. In tien afleveringen van ongeveer een uur volgen we een mannelijke Deense en een vrouwelijke Zweedse rechercheur tijdens hun jacht op een seriemoordenaar. Hun samenwerking ontstaat nadat het eerste lijk in het midden van de brug tussen beide landen door de moordenaar wordt achtergelaten.
Zij is Saga Norén (Sofia Helin), zeer pienter en altijd van de regeltjes. Dit komt mede doordat ze lijdt aan het syndroom van Asperger. Hij is Martin Rohde (Kim Bodnia). Wat slordiger, maar niet minder goed in zijn werk. Hij leeft – uiteraard – gemakkelijker mee met de mensen die zij tijdens hun onderzoek tegenkomen. Als een regeltje gebroken dient te worden om dichter bij de waarheid te komen zal hij dit niet laten. Ondanks het onbegrip van Saga respecteren zij elkaar volledig. Het is één van de sterke punten: het cliché dat twee samenwerkende mensen elkaar niet kunnen uitstaan (totdat ze wellicht aan het einde elkaars krachten zien) wordt realistisch ontweken.
Na het lijk op de brug volgen er meerdere moorden. Ze blijken te maken te hebben met maatschappelijke problemen in Denemarken en Zweden: immigratie, daklozen en zorg (rondom psychiatrie). Dit wordt duidelijk via Daniel Ferbé (Christian Hillborg), een journalist die als spreekbuis dient voor de moordenaar. Daniel is een arrogante kwal, die zichzelf belangrijker vindt dan alles om zich heen. Een laatste belangrijke speler – wiens rol lang onduidelijk blijft – is maatschappelijk werker Stefan Lindberg (Magnus Krepper).
De kracht van de serie zit hem in eerste instantie in het rustige tempo. Karakters worden ontwikkeld en de politiezaak krijgt een realistische uitwerking. Dit betekent dat The Bridge absoluut geen 24 (de serie met Kiefer Sutherland) is; sommige kijkers kunnen na aflevering 1 hierdoor eventueel afhaken. Dat is te begrijpen als 24 is wat je per se wilt zien, maar als dat niet het geval is: geef het vervolg van de serie een kans. Alles kabbelt rustig voort, maar dat betekent niet dat er geen spanning is te vinden. Elke aflevering heeft spannende momenten.
De gehele opbouw valt ook te prijzen. Alle afleveringen bevatten relevante gebeurtenissen. Persoonlijk vind ik bijvoorbeeld de serie Dexter geweldig, maar de afleveringen midden in een seizoen lijken soms wel te bestaan om de climax uit te stellen. Hier voelt dat anders. Ook dit draagt bij aan het realisme. Het publiek wordt op deze manier uitgenodigd om met beide rechercheurs mee te denken. Daarnaast leveren veel Saga-scènes humor op, vooral als er iets onverwachts gebeurt of op momenten die inzicht geven in haar privéleven. Sofia Helin houdt zich sterk staande in deze rol. Ook de andere rollen – hoe klein ook – worden erg goed ingevuld door de verschillende acteurs.
Uiteindelijk zit The Bridge gewoon heel erg knap in elkaar. De serie vermaakt, en zelfs enkele wat vergezochte momenten doen daar gelukkig geen afbreuk aan. Iets waar sommige Amerikaanse series wel onder lijden. Na elke aflevering zou je het liefst direct verder gaan met de volgende. Als een serie deze eigenschap heeft, is het moeilijk om kritisch te zijn. Misdaadfans mogen deze serie (en The Killing dan ook gelijk) absoluut niet missen. Maar omdat alles zo keurig is uitgewerkt, zal een veel groter publiek plezier vinden in The Bridge.
Zij is Saga Norén (Sofia Helin), zeer pienter en altijd van de regeltjes. Dit komt mede doordat ze lijdt aan het syndroom van Asperger. Hij is Martin Rohde (Kim Bodnia). Wat slordiger, maar niet minder goed in zijn werk. Hij leeft – uiteraard – gemakkelijker mee met de mensen die zij tijdens hun onderzoek tegenkomen. Als een regeltje gebroken dient te worden om dichter bij de waarheid te komen zal hij dit niet laten. Ondanks het onbegrip van Saga respecteren zij elkaar volledig. Het is één van de sterke punten: het cliché dat twee samenwerkende mensen elkaar niet kunnen uitstaan (totdat ze wellicht aan het einde elkaars krachten zien) wordt realistisch ontweken.
Na het lijk op de brug volgen er meerdere moorden. Ze blijken te maken te hebben met maatschappelijke problemen in Denemarken en Zweden: immigratie, daklozen en zorg (rondom psychiatrie). Dit wordt duidelijk via Daniel Ferbé (Christian Hillborg), een journalist die als spreekbuis dient voor de moordenaar. Daniel is een arrogante kwal, die zichzelf belangrijker vindt dan alles om zich heen. Een laatste belangrijke speler – wiens rol lang onduidelijk blijft – is maatschappelijk werker Stefan Lindberg (Magnus Krepper).
De kracht van de serie zit hem in eerste instantie in het rustige tempo. Karakters worden ontwikkeld en de politiezaak krijgt een realistische uitwerking. Dit betekent dat The Bridge absoluut geen 24 (de serie met Kiefer Sutherland) is; sommige kijkers kunnen na aflevering 1 hierdoor eventueel afhaken. Dat is te begrijpen als 24 is wat je per se wilt zien, maar als dat niet het geval is: geef het vervolg van de serie een kans. Alles kabbelt rustig voort, maar dat betekent niet dat er geen spanning is te vinden. Elke aflevering heeft spannende momenten.
De gehele opbouw valt ook te prijzen. Alle afleveringen bevatten relevante gebeurtenissen. Persoonlijk vind ik bijvoorbeeld de serie Dexter geweldig, maar de afleveringen midden in een seizoen lijken soms wel te bestaan om de climax uit te stellen. Hier voelt dat anders. Ook dit draagt bij aan het realisme. Het publiek wordt op deze manier uitgenodigd om met beide rechercheurs mee te denken. Daarnaast leveren veel Saga-scènes humor op, vooral als er iets onverwachts gebeurt of op momenten die inzicht geven in haar privéleven. Sofia Helin houdt zich sterk staande in deze rol. Ook de andere rollen – hoe klein ook – worden erg goed ingevuld door de verschillende acteurs.
Uiteindelijk zit The Bridge gewoon heel erg knap in elkaar. De serie vermaakt, en zelfs enkele wat vergezochte momenten doen daar gelukkig geen afbreuk aan. Iets waar sommige Amerikaanse series wel onder lijden. Na elke aflevering zou je het liefst direct verder gaan met de volgende. Als een serie deze eigenschap heeft, is het moeilijk om kritisch te zijn. Misdaadfans mogen deze serie (en The Killing dan ook gelijk) absoluut niet missen. Maar omdat alles zo keurig is uitgewerkt, zal een veel groter publiek plezier vinden in The Bridge.
