Banshee - Seizoen 2
Na dit tweede seizoen is het eens te meer duidelijk: in Banshee wil je niet dood gevonden worden. En als je er levend gevonden wordt heb je een pistool in je boxershort, in je rechtersok, en overal elders waar je dat ding kan verstoppen. Voor zo een klein stadje wemelt het namelijk van het gespuis en dit gespuis komt niet alleen naar buiten wanneer de duisternis haar intrede heeft gedaan. In Banshee moet je bij wijze van spreken als ongeboren kind in je moeders buik al beginnen met martial arts. Seizoen twee borduurt verder op de strijd tegen Rabbit, Kai Procter en de onderlinge verstandhoudingen tussen de verschillende groeperingen.
Dat Banshee ongeloofwaardig en onrealistisch is weten wij nu wel. Banshee wil helemaal niet realistisch en geloofwaardig zijn, zo profileert deze serie zich ook niet. Dit is een serie die knipoogt en waarin het verhaal in dienst staat van de actie. Het is pulp en daarom komt de serie weg met dingen waar andere series niet mee weg komen. Een leek zou dit de serie kwalijk nemen, maar die snapt de functie van pulp dan niet helemaal. Kijk, een serie die weet wat het is probeert dat ook niet te verbloemen. Series als Banshee proberen geen kwaliteit te leveren van het kaliber Breaking Bad, True Detective, The Wire en noem alle grote kwalitatieve series maar op. Dus als kijker zit je fout als je dat zoekt.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat alles kan en de serie overal mee kan wegkomen. Vooral voor dit genre geldt daarom dat je wel voortdurend een andere draai aan het gegeven moet geven voordat het meer van hetzelfde wordt. De serie ruimt in de seizoensfinale een aantal spelers op en dat zet de deur wel open voor kettingreacties in het derde seizoen. Het enige waar ik op hoop is een frissere insteek en verhalen die anders worden verteld dan in dit seizoen. En breng Nola maar snel weer terug, een super stoere chick kunnen wij wel weer gebruiken in Banshee en zij heeft nu alle reden om weer terug te komen, natuurlijk.
In dit seizoen, bijvoorbeeld, kwam de zoon van de echte Lucas Hood ons scherm binnenwandelen, maar hoe het karakter ontwikkeld wordt en door de handelingen die het personage doet is het al vrij duidelijk dat er maar een uitweg voor het personage is. Zijn optreden werkte wel als katalysator voor Hood om Proctor harder aan te pakken, maar over zijn toevoeging ben ik minder te spreken. Dat kenmerkt Banshee: er is vaak maar een uitweg en als je een andere uitweg voor jezelf wilt creëren dan zul je je vuisten omhoog moeten doen of zwaar geschut moeten oppakken. Zo simpel is het.
In deze wereld kom je niet ver wanneer je niet het recht in eigen handen neemt. In deze serie zijn de oerinstincten primitief, het is namelijk eten of gegeten worden en in een stad als deze wil je niet onderaan de voedselketen staan. Het narratief van Banshee staat in het teken van chaos en vaak laat de serie ook zien dat niks zonder consequenties is. Actie zorgt voor reactie en het bloed vergieten van een opponent betekent niet dat het voorbij is. Het betekent dat je ogen in je achterhoofd moet hebben en klaar moet zijn voor wat je te wachten staat, want reken maar dat je wat te wachten staat.
Echter, hoe tof ik deze serie ook vind, ik kan niet ontkennen dat dit seizoen een grote recycling is. Het is als het ware een herhalingsoefening. In mijn recensie over het eerste deel van dit seizoen gaf ik aan dat Banshee niks doet waarmee de serie zich onderscheidt van het eerste seizoen en helaas is dat onveranderd. Ik merk wel dat de serie pogingen doet om meer te zijn dan pulp. Dat zie je vooral in de dromerige scènes waarin het publiek de protagonisten ziet piekeren, twijfelen, reflecteren en soms ook openlijk hoort nadenken over gemaakte keuzes en toekomstige beslissingen.
Dit is een goede ontwikkeling en laat een serie zien die probeert het over een andere boeg te gooien. Ik prijs Banshee hiervoor, maar de serie slaagt maar gedeeltelijk in haar opzet. Want voor elk moment van diepzinnigheid staat er een vechtscène (de man zoet houden met knokpartijen) of een vrijscène (de man zoet houden met kont en tieten) tegenover die niet altijd functioneel zijn. Het is nog steeds alsof Banshee een checklist afvinkt, zo van: 'zitten er al wat billen in en tieten in? Nee? Dat kan natuurlijk niet, hé! Is er al iemand op zijn oog geslagen? Nee?!! Nee, dat kan al helemaal niet!!'
Banshee heeft in dit tweede seizoen ook niet altijd een idee wat te doen met haar personages. Rebecca (Lili Simmons, Hawaii Five-0) functioneert eigenlijk alleen als vrouwelijk schoon, bedpartner of dame in nood. De ongepaste relatie met oom Kai Procter (Ullrich Thomsen, Those Who Kill) is ook niet iets waar ik blij van wordt, want ik zit niet te wachten op actie van oom en nichtje. Diezelfde Procter had ook de hoofdantagonist van dit seizoen moeten worden, nu focuste de serie zich teveel op Rabbit en die had eigenlijk geen functie meer.
Het was een misstap om weer zoveel tijd te spenderen aan Rabbit, zelfs de gebeurtenissen richting de seizoensfinale waren grotendeels gelijkwaardig aan het eerste seizoen en dat is jammer. Het beste van de seizoensfinale was dan ook dat er halverwege een andere focus kwam en die verhaallijn gedaan was. Het is namelijk een valkuil waar meerdere series in vallen: soms moet je gewoon afscheid nemen van personages om het verhaal op een goede manier te bevorderen. Het plot en de gerelateerde plots worden alleen bemoeilijkt wanneer er geen functie meer is voor een bepaald personage.
Datzelfde kun je zeggen van Lucas Hood. Waarom was hij nog in Banshee? Gelukkig heeft Hood nu twee redenen om te blijven en dat is een positieve ontwikkeling, want Hood is het fundament van deze show. Wanneer dat wordt aangetast wordt de show aangetast. En aan bepaalde televisieregels kun je gewoon niet ontkomen wil je een serie interessant houden. Ik vind het ook jammer dat de serie niet meer te doen vindt voor Job (Hoon Lee, Blue Bloods). Hoon Lee steelt bijna elke scène waarin hij verschijnt en hij is duidelijk een van de beste acteurs. Scènes met Lee zijn een genot om te aanschouwen en hopelijk krijgt Lee een grotere verhaallijn in het al aangekondigde derde seizoen.
Dit tweede seizoen is meer van hetzelfde, maar als het zo karakteristiek blijft dan is dat ook niet heel erg. Zolang de serie deze kwaliteiten etaleert en een demonstratie blijft geven vol hersenloos geweld, dikke actie en dat gedeelte zo goed in elkaar zit: dan boeit dat natuurlijk niks. De laatste afleveringen van dit seizoen waren stukken sterker dan de eerste afleveringen. De cinematografie is nog steeds prachtig; de schietpartij in de kerk is een visueel hoogstandje, de confrontatie met de sluipschutter blijft dat ook en de choreografie van de gevechten is nog steeds de beste op televisie. Dit is nog steeds een serie die een hommage is aan lekkere foute actiefilms van vergane tijden, fout en over de top, maar toch onweerstaanbaar.
Banshee blijft gewoon pulp en pretentieloze entertainment en daar is helemaal niks mis mee. Soms schuurt dat wanneer de serie poogt om meer te zijn, maar ambitie moet je natuurlijk hebben en ambitie is nodig om niet steeds in herhaling te treden. Stel je trouwens eens voor hoe Banshee eruit zou zien als de serie het lef had om door te zetten in de scène in de kerk (Lucas en Carrie in een uitzichtloze situatie). Dat zou het type lef zijn dat Banshee net dat beetje extra zou geven en de kaarten weer helemaal opnieuw zou schudden. Ik hoop dan ook dat Banshee de lijn voortzet en streeft naar meer. En, als dat niet lukt weet je tenminste dat het nog steeds entertainment met een hoofdletter E blijft.
Dat Banshee ongeloofwaardig en onrealistisch is weten wij nu wel. Banshee wil helemaal niet realistisch en geloofwaardig zijn, zo profileert deze serie zich ook niet. Dit is een serie die knipoogt en waarin het verhaal in dienst staat van de actie. Het is pulp en daarom komt de serie weg met dingen waar andere series niet mee weg komen. Een leek zou dit de serie kwalijk nemen, maar die snapt de functie van pulp dan niet helemaal. Kijk, een serie die weet wat het is probeert dat ook niet te verbloemen. Series als Banshee proberen geen kwaliteit te leveren van het kaliber Breaking Bad, True Detective, The Wire en noem alle grote kwalitatieve series maar op. Dus als kijker zit je fout als je dat zoekt.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat alles kan en de serie overal mee kan wegkomen. Vooral voor dit genre geldt daarom dat je wel voortdurend een andere draai aan het gegeven moet geven voordat het meer van hetzelfde wordt. De serie ruimt in de seizoensfinale een aantal spelers op en dat zet de deur wel open voor kettingreacties in het derde seizoen. Het enige waar ik op hoop is een frissere insteek en verhalen die anders worden verteld dan in dit seizoen. En breng Nola maar snel weer terug, een super stoere chick kunnen wij wel weer gebruiken in Banshee en zij heeft nu alle reden om weer terug te komen, natuurlijk.
In dit seizoen, bijvoorbeeld, kwam de zoon van de echte Lucas Hood ons scherm binnenwandelen, maar hoe het karakter ontwikkeld wordt en door de handelingen die het personage doet is het al vrij duidelijk dat er maar een uitweg voor het personage is. Zijn optreden werkte wel als katalysator voor Hood om Proctor harder aan te pakken, maar over zijn toevoeging ben ik minder te spreken. Dat kenmerkt Banshee: er is vaak maar een uitweg en als je een andere uitweg voor jezelf wilt creëren dan zul je je vuisten omhoog moeten doen of zwaar geschut moeten oppakken. Zo simpel is het.
In deze wereld kom je niet ver wanneer je niet het recht in eigen handen neemt. In deze serie zijn de oerinstincten primitief, het is namelijk eten of gegeten worden en in een stad als deze wil je niet onderaan de voedselketen staan. Het narratief van Banshee staat in het teken van chaos en vaak laat de serie ook zien dat niks zonder consequenties is. Actie zorgt voor reactie en het bloed vergieten van een opponent betekent niet dat het voorbij is. Het betekent dat je ogen in je achterhoofd moet hebben en klaar moet zijn voor wat je te wachten staat, want reken maar dat je wat te wachten staat.
Echter, hoe tof ik deze serie ook vind, ik kan niet ontkennen dat dit seizoen een grote recycling is. Het is als het ware een herhalingsoefening. In mijn recensie over het eerste deel van dit seizoen gaf ik aan dat Banshee niks doet waarmee de serie zich onderscheidt van het eerste seizoen en helaas is dat onveranderd. Ik merk wel dat de serie pogingen doet om meer te zijn dan pulp. Dat zie je vooral in de dromerige scènes waarin het publiek de protagonisten ziet piekeren, twijfelen, reflecteren en soms ook openlijk hoort nadenken over gemaakte keuzes en toekomstige beslissingen.
Dit is een goede ontwikkeling en laat een serie zien die probeert het over een andere boeg te gooien. Ik prijs Banshee hiervoor, maar de serie slaagt maar gedeeltelijk in haar opzet. Want voor elk moment van diepzinnigheid staat er een vechtscène (de man zoet houden met knokpartijen) of een vrijscène (de man zoet houden met kont en tieten) tegenover die niet altijd functioneel zijn. Het is nog steeds alsof Banshee een checklist afvinkt, zo van: 'zitten er al wat billen in en tieten in? Nee? Dat kan natuurlijk niet, hé! Is er al iemand op zijn oog geslagen? Nee?!! Nee, dat kan al helemaal niet!!'
Banshee heeft in dit tweede seizoen ook niet altijd een idee wat te doen met haar personages. Rebecca (Lili Simmons, Hawaii Five-0) functioneert eigenlijk alleen als vrouwelijk schoon, bedpartner of dame in nood. De ongepaste relatie met oom Kai Procter (Ullrich Thomsen, Those Who Kill) is ook niet iets waar ik blij van wordt, want ik zit niet te wachten op actie van oom en nichtje. Diezelfde Procter had ook de hoofdantagonist van dit seizoen moeten worden, nu focuste de serie zich teveel op Rabbit en die had eigenlijk geen functie meer.
Het was een misstap om weer zoveel tijd te spenderen aan Rabbit, zelfs de gebeurtenissen richting de seizoensfinale waren grotendeels gelijkwaardig aan het eerste seizoen en dat is jammer. Het beste van de seizoensfinale was dan ook dat er halverwege een andere focus kwam en die verhaallijn gedaan was. Het is namelijk een valkuil waar meerdere series in vallen: soms moet je gewoon afscheid nemen van personages om het verhaal op een goede manier te bevorderen. Het plot en de gerelateerde plots worden alleen bemoeilijkt wanneer er geen functie meer is voor een bepaald personage.
Datzelfde kun je zeggen van Lucas Hood. Waarom was hij nog in Banshee? Gelukkig heeft Hood nu twee redenen om te blijven en dat is een positieve ontwikkeling, want Hood is het fundament van deze show. Wanneer dat wordt aangetast wordt de show aangetast. En aan bepaalde televisieregels kun je gewoon niet ontkomen wil je een serie interessant houden. Ik vind het ook jammer dat de serie niet meer te doen vindt voor Job (Hoon Lee, Blue Bloods). Hoon Lee steelt bijna elke scène waarin hij verschijnt en hij is duidelijk een van de beste acteurs. Scènes met Lee zijn een genot om te aanschouwen en hopelijk krijgt Lee een grotere verhaallijn in het al aangekondigde derde seizoen.
Dit tweede seizoen is meer van hetzelfde, maar als het zo karakteristiek blijft dan is dat ook niet heel erg. Zolang de serie deze kwaliteiten etaleert en een demonstratie blijft geven vol hersenloos geweld, dikke actie en dat gedeelte zo goed in elkaar zit: dan boeit dat natuurlijk niks. De laatste afleveringen van dit seizoen waren stukken sterker dan de eerste afleveringen. De cinematografie is nog steeds prachtig; de schietpartij in de kerk is een visueel hoogstandje, de confrontatie met de sluipschutter blijft dat ook en de choreografie van de gevechten is nog steeds de beste op televisie. Dit is nog steeds een serie die een hommage is aan lekkere foute actiefilms van vergane tijden, fout en over de top, maar toch onweerstaanbaar.
Banshee blijft gewoon pulp en pretentieloze entertainment en daar is helemaal niks mis mee. Soms schuurt dat wanneer de serie poogt om meer te zijn, maar ambitie moet je natuurlijk hebben en ambitie is nodig om niet steeds in herhaling te treden. Stel je trouwens eens voor hoe Banshee eruit zou zien als de serie het lef had om door te zetten in de scène in de kerk (Lucas en Carrie in een uitzichtloze situatie). Dat zou het type lef zijn dat Banshee net dat beetje extra zou geven en de kaarten weer helemaal opnieuw zou schudden. Ik hoop dan ook dat Banshee de lijn voortzet en streeft naar meer. En, als dat niet lukt weet je tenminste dat het nog steeds entertainment met een hoofdletter E blijft.
