Banshee - Seizoen 1

Soms kom je een serie tegen. Een serie die je eigenlijk helemaal niet goed zou mogen vinden, omdat het plot eigenlijk zo absurd is dat je meteen al weet dat de serie qua logica en plausibiliteit geen hoogvlieger is. Maar tijdens het kijken vergeet je al die dingen en gebeurd er iets waardoor je opgaat in wat er zich op het scherm afspeelt. Het eerste seizoen van Banshee is het gevalletje waar ik het over heb. Dit seizoen is voor velen uitgegroeid tot een guilty pleasure. Guilty, omdat de serie buiten haar vele charmes ook de nodige mankementen heeft. Wie geniet van Banshee moet de (im)plausibiliteit van het plot accepteren, anders valt er weinig te genieten. In feite is de serie een lekkere over-de-top B-serie, die zichzelf niet al te serieus neemt en hier hebben wij dan ook meteen de grootste kracht van de serie te pakken. Wie hier niet voor tekent kan de serie dan ook beter links laten liggen.

Banshee neemt zichzelf niet serieus en dat is te merken aan het plot en alles wat daaraan verbonden is. Het begint al in de eerste aflevering waarin de protagonist Lucas Hood (op totaal ridicule wijze) de identiteit van de nieuwe aangestelde sheriff van Banshee overneemt. Dat niemand de man ooit heeft ontmoet komt dus goed uit. Vervolgens zal Hood zich zonder doodsverachting in de wildste avonturen storten. Avonturen waarin hij (in elke normale situatie) vaak allang het leven had moeten laten. Maar goed, als dit niet het geval was kreeg de kijker nooit het sublieme gevecht met de MMA-vechter in aflevering drie, de ontsnapping uit een benarde situatie in aflevering vijf, de gehele zesde aflevering (met de eveneens sublieme Albino), het gevecht tussen Carrie en Olek in aflevering 9 en de brute over-de-top actie in de afsluitende aflevering voorgeschoteld. Zoals gezegd was er veel te genieten dit seizoen. Ook de bijrolspelers waren kleurrijk en maakten het leven in Banshee voor de kijker een stuk aangenamer. Speciale vermelding gaat uit naar Frankie Faison als Sugar, Hoon Lee als Job, Ullrich Thomsen als Kai Procter en Ben Cross als Rabbit

Maar, eerlijkheid gebied te zeggen dat niet alles even sterk is. Ik gaf al aan dat in een logische wereld Lucas allang de pijp was uitgegaan en dat klopt. Ook niet elke verhaallijn is even sterk en er zitten geregeld verhaallijnen tussen die wat op het spel moeten zetten voor de protagonist, maar die eigenlijk aanvoelen als een kunstmatige ingreep om wat spanning toe te voegen aan het verhaal. Vooral de dochter van Carrie komt in de nodige situaties terecht die eigenlijk geen screentijd verdienen. Hood's personage is ook nog niet helemaal ontwikkeld, buiten zijn liefde voor Carrie en zijn haat voor de Oekraiense gangster Rabbit.

Al met al hebben David Schickler en Jonathan Tropper een serie gemaakt die gewoon lekker wegkijkt en zich geen illusies maakt over wat de serie zou willen zijn. De makers kiezen voor brute actie, goed gechoreografeerde gevechten en nemen de logica op de koop toe. Dat is hun goed recht. Een tweede seizoen is al toegezegd dus de trouwe kijker zal geduldig moeten wachten tot volgend jaar wanneer de serie weer aanvangt. En de ontwikkelingen zijn al uitgestippeld om ook het volgende seizoen een memorabele te maken. Afgaande van bepaalde gebeurtenissen in de seizoensfinale kan je gerust zeggen dat onze protagonist nog het een en ander staat te wachten in het tweede seizoen. Een tweede seizoen die zo snel mogelijk mag aanvangen.