24 - Seizoen 9
Tv-seriekijken verliep bij mij in drie fasen. Toen ik net tv had, zo begin jaren '70, keken we af en toe naar series. Dat betrof dan losse verhalen rond een detective of politieman, bijvoorbeeld Mannix of Derrick. Je had ook soaps die eindeloos doorgingen, zoals Peyton's Place, maar daar keek ik niet naar. In de tweede fase - eind jaren '70, jaren '80 - werden er enkele prachtige tv-series uitgezonden, die in een aantal afleveringen een afgerond verhaal voorschotelden. Ik denk daar nog met veel plezier aan en kijk ze nog wel eens terug. Bijvoorbeeld Brideshead Revisited (naar een boek van Evelyn Waugh), The Singing Detctive (van Dennis Potter, met Michael Gambon), The Glittering Prizes (met Tom Conti, die serie zou ik nog wel eens willen zien). In de jaren 90 brak de derde fase aan. Collega's van me praatten uren over Twin Peaks (David Lynch), vooral over wie Laura Palmer had gedood. Dit was een goed voorbeeld van de derde fase: een verhaal dat meerdere seizoenen bestrijkt. Vaak heeft elk seizoen dan een min of meer losstaand verhaal, maar er is continuïteit van personages en thema's door de seizoenen heen (beste voorbeeld en voor mij het hoogtepunt The Wire). De tv-serie werd mainstream en een aparte kunstvorm naast de film. Media schrijven er over en er zijn specifieke websites, zoals het onvolprezen mijnserie.nl.
De Twin Peaks collega's haalden mij in 2001 ook over naar 24 te kijken, een spannende actieserie, die zich in realtime afspeelde ( 24 afleveringen over een dag van 24 uur). Hoofdpersoon was Jack Bauer, hoofd van de CTU (Counter Terrorist Unit). De terroristen die Jack moest bestrijden, waren meestal jihadisten die een stad als Los Angeles wilden 'nuken' of zo. 24 zat vol spectaculaire actie, niemand was wie hij leek en Jack moest het allemaal maar oplossen, samen met zijn trouwe hulp en computeranalist Chloe O'Brien. Jack kon alles en overleefde alles, dus het was niet de vraag of het goed afliep, maar hoe het goed afliep en wie uit Jacks intieme omgeving nu weer het loodje legde. Ik kocht ieder jaar de DVD-boxen, want ik had geen zin week na week een uurtje van de 24 te zien. Prachtig vonden we het. Er kwamen 8 seizoenen en ook nog 24: Redemption, een bijna 2 uur durende televisiefilm die zich afspeelt tussen het zesde en zevende seizoen. Daarna was de koek op en kwamen er epigoonseries, bijvoorbeeld The Following, ook veel geweld en doden en bloed en zo, maar toch niet zo goed als 24.
Ik was dan ook verrast toen er een negende seizoen werd aangekondigd, getiteld Live Another Day. Ik heb er met plezier naar gekeken. Er is weinig veranderd, zelfde spanning, zelfde bijfiguren als president Heller en zijn dochter Audry. Ook dezelfde soort schurken, nu vooral de weduwe van een vermoorde terrorist, mevrouw Margot El-Hazari, die door Jack op een elegante manier wordt uitgeschakeld. En ook gaat het weer om een schimmig apparaat, dat mythische proporties krijgt, de zogenaamde device. Deze device is een soort doos van Pandora, die begeerd wordt door terroristen, Chinezen, Russen, Engelsen en Amerikanen. Het verhaal speelt in zijn geheel in Londen, vier jaar na het achtste seizoen, maar de Amerikanen zijn de baas (CIA, CTU en eigen teams). Wel probeert de Engelse premier, een verrassende rol van Stephen Fry, MI5 in te zetten, maar dat is alleen maar contraproductief. Het hoofdthema is actueel: de device kan inbreken in de computersystemen van drones en zo dood en verderf in het eigen kamp zaaien, wat ook gebeurt. Eveneens actueel is de ondergrondse club waarbij Chloe zich heeft aangesloten, een soort Snowden-idealisten, die geheime info publiceren. De makers van dit negende seizoen zijn voor een groot deel ook dezelfden. Bedenker en regisseur Jon Casser, schrijvers Joel Surnow en Robert Cochran, componist Sean Collery.
De vraag nu is: kan Jack het nog? Het antwoord is: ja. Jack Bauer (Keifer Sutherland) is nog dezelfde mannetjesputter, maar hij is ouder geworden, ongenaakbaar, feller, verbeten, grauw gezicht, een lone wolf. Ook Chloe O'Brien (Mary Lynn Rajskub) ziet er niet uit, zwart punkhaar en getekend door het leven. Jack wordt adequaat bijgestaan door CIA-agente Kate Morgan (Yvonne Strakovsky), een vrouw met weer heel eigen problemen. De serie en ook de DVD-box zijn uit 2014. De drie schijven bevatten 12 afleveringen. Dat zette me aanvankelijk op het verkeerde been, ik dacht of ze spelen het klaar in 12 uur, of er komt nog een tweede deel. Maar het was anders: de laatste aflevering speelt zich af van 22.00 uur tot 11.00 uur de volgende dag. Het tintelend nieuwe van de eerste 24 uit 2001 is er natuurlijk af, maar ik vond dit negende seizoen alleszins de moeite van het kijken waard. Het einde laat nadrukkelijk de mogelijkheid van een tiende seizoen open. Ik ben benieuwd.
De Twin Peaks collega's haalden mij in 2001 ook over naar 24 te kijken, een spannende actieserie, die zich in realtime afspeelde ( 24 afleveringen over een dag van 24 uur). Hoofdpersoon was Jack Bauer, hoofd van de CTU (Counter Terrorist Unit). De terroristen die Jack moest bestrijden, waren meestal jihadisten die een stad als Los Angeles wilden 'nuken' of zo. 24 zat vol spectaculaire actie, niemand was wie hij leek en Jack moest het allemaal maar oplossen, samen met zijn trouwe hulp en computeranalist Chloe O'Brien. Jack kon alles en overleefde alles, dus het was niet de vraag of het goed afliep, maar hoe het goed afliep en wie uit Jacks intieme omgeving nu weer het loodje legde. Ik kocht ieder jaar de DVD-boxen, want ik had geen zin week na week een uurtje van de 24 te zien. Prachtig vonden we het. Er kwamen 8 seizoenen en ook nog 24: Redemption, een bijna 2 uur durende televisiefilm die zich afspeelt tussen het zesde en zevende seizoen. Daarna was de koek op en kwamen er epigoonseries, bijvoorbeeld The Following, ook veel geweld en doden en bloed en zo, maar toch niet zo goed als 24.
Ik was dan ook verrast toen er een negende seizoen werd aangekondigd, getiteld Live Another Day. Ik heb er met plezier naar gekeken. Er is weinig veranderd, zelfde spanning, zelfde bijfiguren als president Heller en zijn dochter Audry. Ook dezelfde soort schurken, nu vooral de weduwe van een vermoorde terrorist, mevrouw Margot El-Hazari, die door Jack op een elegante manier wordt uitgeschakeld. En ook gaat het weer om een schimmig apparaat, dat mythische proporties krijgt, de zogenaamde device. Deze device is een soort doos van Pandora, die begeerd wordt door terroristen, Chinezen, Russen, Engelsen en Amerikanen. Het verhaal speelt in zijn geheel in Londen, vier jaar na het achtste seizoen, maar de Amerikanen zijn de baas (CIA, CTU en eigen teams). Wel probeert de Engelse premier, een verrassende rol van Stephen Fry, MI5 in te zetten, maar dat is alleen maar contraproductief. Het hoofdthema is actueel: de device kan inbreken in de computersystemen van drones en zo dood en verderf in het eigen kamp zaaien, wat ook gebeurt. Eveneens actueel is de ondergrondse club waarbij Chloe zich heeft aangesloten, een soort Snowden-idealisten, die geheime info publiceren. De makers van dit negende seizoen zijn voor een groot deel ook dezelfden. Bedenker en regisseur Jon Casser, schrijvers Joel Surnow en Robert Cochran, componist Sean Collery.
De vraag nu is: kan Jack het nog? Het antwoord is: ja. Jack Bauer (Keifer Sutherland) is nog dezelfde mannetjesputter, maar hij is ouder geworden, ongenaakbaar, feller, verbeten, grauw gezicht, een lone wolf. Ook Chloe O'Brien (Mary Lynn Rajskub) ziet er niet uit, zwart punkhaar en getekend door het leven. Jack wordt adequaat bijgestaan door CIA-agente Kate Morgan (Yvonne Strakovsky), een vrouw met weer heel eigen problemen. De serie en ook de DVD-box zijn uit 2014. De drie schijven bevatten 12 afleveringen. Dat zette me aanvankelijk op het verkeerde been, ik dacht of ze spelen het klaar in 12 uur, of er komt nog een tweede deel. Maar het was anders: de laatste aflevering speelt zich af van 22.00 uur tot 11.00 uur de volgende dag. Het tintelend nieuwe van de eerste 24 uit 2001 is er natuurlijk af, maar ik vond dit negende seizoen alleszins de moeite van het kijken waard. Het einde laat nadrukkelijk de mogelijkheid van een tiende seizoen open. Ik ben benieuwd.
