Weeds - Seizoen 1

Begin 2018 werd Weeds opnieuw beschikbaar op Netflix. Om de een of andere reden was de reeks aan mijn aandacht ontsnapt. Het eerste seizoen dateert van 2005, wat eigenlijk al oud is. Toch besloot ik Nancy Botwin (Marie-Louise Parker, The West Wing) een kans te geven en ik begon zonder al te hoge verwachtingen aan de pilotaflevering.

Weeds verhaalt over een knappe weduwe met twee minderjarige zonen. Gaan werken is geen optie om de hoge levensstandaard van haar gezin te handhaven, dus besluit Nancy Botwin om marihuana te gaan dealen, voornamelijk aan de rijke zakenlui uit haar eigen wijk. Ze kent die mannen, het zijn vrienden van wijlen haar echtgenoot (Jeffrey Dean Morgan, The Walking Dead) en het risico dat er iets fout loopt, is bijgevolg erg klein. Denkt ze. Haar overleden echtgenoot heeft overigens ook wat schermtijd, via Nancy’s dromen of door oude videofilmpjes waar zij en haar kinderen naar kijken.

Ik was erg ontgoocheld na het bekijken van de pilot en de daaropvolgende vier afleveringen van Weeds

Nancy koopt haar wiet bij een stereotiep zwart gezin. Hoe ze die mensen leerde kennen of hoe die zakenrelatie tot stand kwam? Geen idee. Of ik ben het al vergeten, dat kan ook. Om eerlijk te zijn, vond ik de twee verhaallijnen over Nancy’s tienerzonen interessanter dan die over haarzelf. Ik was erg ontgoocheld na het bekijken van de pilot en de daaropvolgende vier afleveringen van Weeds. Alleen Celia Hodes (Elisabeth Perkins, This is us) acteerde naar mijn mening op een aanvaardbaar niveau. Nancy ’s zwager Andy (Justin Kirk, Tyrant) vond ik zelfs irritant tot op het onverdraaglijke af. Geen enkele man gedraagt zich als een kleuter en de manier waarop Andy opeens in Nancy‘s leven opduikt - en hoe zij daarmee omgaat - vond ik bijzonder ongeloofwaardig.
Nancy Botwins beste klant, haar advocaat Doug Wilson (Kevin Nealon, Still standing), was ook al zo een bordkartonnen personage. Eigenlijk zijn alle mannen in die eerste paar afleveringen karikaturen. Het leek wel alsof ik naar Nickelodeon zat te kijken, waar volwassenen ook vaak worden afgeschilderd als stereotiepe en lachwekkende figuranten. Om niet te zeggen, complete idioten.

Boeiende verhaallijnen die een deur openden voor diepgang, zoals Celia’s borstkanker of het hartzeer van Nancy’s jongste zoontje Shane (Alexander Gould) over het verlies van zijn papa, werden dan weer onvoldoende uitgewerkt, waardoor ik als kijker altijd wat op mijn honger bleef zitten. Weeds was noch vlees, noch vis. Comedy die ik nooit echt grappig vond en drama dat niet overtuigend genoeg was om me te ontroeren.

Ik geloof niet dat ik het eerste seizoen helemaal uit ga kijken. Er zijn momenteel veel te veel andere series beschikbaar, series die zeer zeker een pak beter zullen zijn. Dertien jaar geleden was Weeds misschien kleurrijk, fris en vernieuwend, maar in deze tijd vind ik het maar een infantiel, rommelig boeltje.

Ik geloof niet dat ik het eerste seizoen helemaal uit ga kijken

Ik ga dus lekker wat anders kijken dit weekend. Misschien Taboo met de onnavolgbare Tom Hardy in de hoofdrol, daarover las ik goede recensies. Iets van hier en nu. Weeds laat ik verder voor wat het is, een dinosaurus uit de tijd van voor dat Netflix er was om ons elke maand met topseries te verwennen.