In het laatste seizoen van Squid Game worden we verder meegenomen in het verhaal van Seong Gi-Hun. Met natuurlijk als grote vraag of hij het nogmaals weet te presteren om alle spellen te overleven. Zoals bij elke recensie, probeer ik ook hier zoveel mogelijk spoilers over dit seizoen te vermijden. Aangezien het derde seizoen verder gaat direct na waar het tweede seizoen eindigde, ontkom ik er niet aan om het over het tweede seizoen te hebben. Wil je het risico niet lopen om spoilers over het tweede seizoen te lezen, dan is het wellicht handig om hier te stoppen met lezen.
Na twee seizoenen mag het uitgangspunt duidelijk zijn. Mensen met grote schulden krijgen in Squid Game een aanbod. Als ze meedoen aan een aantal spellen kunnen zij enorm veel geld verdienen waarmee zijn een nieuwe start kunnen maken. Waar zij echter als deelnemer pas achter komen, is dat de prijzenpot wordt gevuld doordat andere deelnemers afvallen. En dat afvallen, dat doe je door te sterven.
Tijdens het tweede seizoen is de groep deelnemers al flink uitgedund en niet in het minst doordat een deel van de deelnemers in opstand is gekomen tegen de spelleiders. De slachtoffers die daarbij gevallen zijn, en dat zijn er nogal wat, zorgen ervoor dat de pot inmiddels flink gespekt is. En ook zijn daardoor de verhoudingen tussen de deelnemers ingrijpend gewijzigd.
De door Lee Jung-Jae gespeelde Seong Gi-Hun zit er na het einde van seizoen 2 compleet doorheen. Waar hij in het eerste seizoen met name gedreven werd door schuldgevoel richting zijn dochter en in het tweede seizoen strijdluchtig was om deze wedstrijd te stoppen, is er in het derde seizoen duidelijk dat er iets gebroken is in hem. Er is van de strijdlust en overlevingsdrang weinig meer over.
Vooral de ontwikkeling van Gi-Hun over de drie seizoenen heen is mooi om te zien en goed gespeeld door Jung-Jae.
Hij zal echter, samen met de rest, door moeten met de sadistische spelletjes aangezien het merendeel van de spelers de pot nog niet voldoende gevuld vindt en door wil gaan. En dus wordt Gi-Hun gedwongen om weer te proberen zo ver mogelijk te komen, terwijl zijn kompanen zoals de zwangere Kim Jun-hee (Jo Yu-ri), 'moeder' Jang Geum-ja (Kang Ae-shim) en Cho Hyun-ju (Park Sung-hoon) proberen om Gi-Hun uit het dal te krijgen.
We krijgen daarbij nieuwe spellen te zien, maar zonder dat die ook daadwerkelijk echt vernieuwend zijn. Over het algemeen vond ik de spellen wat minder extreem dan in de voorgaande seizoenen. Op zich niet storend aangezien dit ervoor zorgde dat de aandacht minder bij de spellen zelf kwam te liggen, maar meer bij de onderlinge interactie tussen de deelnemers.
En in die interactie tussen de deelnemers laten de mensen achter de serie zien dat ze hun scherpte nog niet zijn verloren. Het complete spectrum van de mensheid komt naar voren in al haar schoonheid, maar ook met al haar gebreken. Van de mensen die onder deze omstandigheden samen komen en er proberen te zijn voor elkaar tot aan degenen die alles en iedereen om zich heen verraden en zich keihard opstellen om zo zelf verder te komen. Vooral dit aspect zorgde ervoor dat ik het derde seizoen sterker vond dan het tweede.
Perfect was het derde seizoen overigens zeker niet. Het feit dat de focus meer ligt op de interactie tussen de deelnemers zorgt ervoor dat dit seizoen, ondanks dat het ‘maar’ uit zes aflevering bestaat, soms wat traag en langdradig aanvoelt. Daarnaast heb ik mij, op zijn zachtst gezegd, nogal geërgerd aan de dialogen tussen de VIP-gasten (net als in het eerste seizoen overigens) en vond ik – ondanks dat ik goed kon leven met het einde van seizoen 3 - dat niet alle verhaallijnen even bevredigend werden afgerond.
Al met al vond ik dit seizoen absoluut sterker dan het vorige seizoen. Was het vernieuwend? Nee, voor een groot gedeelte komt het in de basis op hetzelfde neer als wat we al eerder hebben gezien. Maar er zaten voldoende twists in om het geheel toch nog spannend genoeg te houden en daarnaast is het intrigerend om de karakterontwikkeling van een aantal hoofdpersonen te zien. Vooral de ontwikkeling van Gi-Hun over de drie seizoenen heen is mooi om te zien en goed gespeeld door Jung-Jae.
En ook in het derde seizoen is er toch weer wat stof om over na te denken. De makers van Squid Game geven een enerzijds duister beeld van waar mensen die het moeilijk hebben toe in staat zijn en hoe individualistisch de mensheid kan zijn, terwijl zij anderzijds laten zien dat de hoop voor de mens nog niet verloren is.
Over de auteur, Wesley Fechter
Wesley (1980) is een serieliefhebber die opgroeide in Purmerend in de jaren dat series als The Knight Rider, The A-Team, Airwolf en Are you being Served? nog veel op tv te zien waren. Nadat hij door arbeidsongeschiktheid gedwongen afscheid moest nemen van de juridische wereld besloot hij in plaats van het schrijven van juridische teksten te gaan schrijven over zijn hobby's. En na een aantal jaren geschreven te hebben over bord-en kaartspellen moeten nu de serie er ook aan gaan geloven. Met een voorliefde voor het superhelden genre, Britse en Scandinavische crimi's, thrillers en series vol humor is zijn smaak het best te omschrijven als breed.
