Spooks - Seizoen 9
Tien seizoenen telt de populaire Britse serie Spooks, en als er iets is dat de fans sinds 2002 - toen de eerste aflevering werd uitgezonden - geleerd hebben is het wel afscheid nemen. De lijst van acteurs die aan de serie hebben meegewerkt – sommige niet meer dan één keer, sommige vaker – is indrukwekkend. In feite is er maar één acteur die in alle afleveringen acte de présence gaf en dat is Peter Firth, die de rol vertolkt van Sir Harry Pierce, hoofd van de antiterreureenheid van de Britse binnenlandse veiligheidsdienst MI5. En uitgerekend hij dient aan het begin van seizoen 9, waarover deze recensie gaat, zijn ontslag in. Harry Pierce heeft steeds meer het gevoel gekregen dat zijn werk, als het erop aankomt, volstrekt zinloos is. De bedreigingen waarvoor hij zijn land probeert te beschermen houden nooit op, evenmin als het doden dat hiermee onvermijdelijk lijkt te zijn verbonden. Harry wil weer mens worden, het liefst met Ruth, de collega met wie hij al geruime tijd een ‘wel-of-niet’ relatie onderhoudt. Maar nog in diezelfde eerste aflevering gaat hij toch overstag: de minister van BiZa (Binnenlandse Zaken) weet hem over te halen zijn ontslagbrief op zak te houden en aan te blijven als diensthoofd. Harry Pierce is simpelweg onmisbaar.
Of Harry zich ook had laten bepraten als hij geweten had wat hem boven het hoofd hing, valt te betwijfelen. Want naast de gebruikelijk zaken die hij met zijn team moet zien op te lossen, krijgt hij te maken met een delicate kwestie waarin nota bene zijn rechterhand, Lucas North (Richard Armitage), een uitermate bedenkelijke en gevaarlijke rol speelt. Lucas wordt belaagd door een louche figuur die Vaughn Edwards heet en Lucas confronteert met een zaak die in 1995 in Dakar gespeeld zou hebben. En met Lucas’ ware identiteit, want Lucas North blijkt in werkelijkheid John Bateman te heten. Geleidelijk aan wordt duidelijk dat Edwards uit is op uiterst gevoelige informatie, die hij wil verkopen aan ‘de Chinezen’ en Lucas moet hem die bezorgen. Zo niet, dan zijn de dagen van Lucas’ vriendin geteld. Een tijd lang weet Lucas Edwards op afstand te houden, maar uiteindelijk is er geen ontkomen aan: Lucas belooft de staatsgeheimen, want dat zijn het, op te sporen en over te dragen aan zijn oude kompaan. Het belangrijkste obstakel daarbij heet echter Harry Pierce en dat zorgt uiteindelijk in de slotaflevering voor een dodelijke confrontatie tussen beide mannen, die afleveringen lang zij aan zij vochten tegen de meest uiteenlopende vijanden van hun land.
Spooks seizoen 9 is een seizoen zoals alle voorgaande seizoenen. Groot Brittannië wordt in iedere aflevering bedreigd door uiteenlopende gevaren op het wereldtoneel en MI5 moet snel handelen om grote rampen te voorkomen. De bedreigingen komen deze keer bijvoorbeeld van Al-Quaida, geruzie tussen Rusland en een van de voormalige Sovjet-staten, de strijd om oliebronnen, wapenleveranties en het Palestijns conflict. Veel tijd om deze gevaren te bezweren hebben Pierce en zijn mensen niet. Een aflevering duurt immers nauwelijks een uur en dat levert opnieuw acht bloedstollende verhalen op. Belangrijk nadeel van deze opzet is dat de geloofwaardigheid van het verhaalverloop niet altijd even groot is. Spooks-scenaristen moeten zich soms van kunstgrepen bedienen om de ingewikkelde operaties waarmee sectie D belast wordt, binnen het uur ‘rond te breien’. Ook op een ander vlak moeten concessies worden gedaan. Iedere aflevering begint met een korte intro, waarin de kijker op de hoogte wordt gebracht van de operatie waarmee sectie D op dat moment bezig is. Dat betekent concreet dat in hoog tempo veel informatie worden gegeven, waardoor het vaak even duurt voordat je precies begrijpt wat er speelt; het oogt aanvankelijk allemaal erg ingewikkeld.
Hoewel iedere aflevering een op zichzelf staand verhaal is, is in de slotscène altijd een cliffhanger ingebouwd. Dat geldt ook voor seizoen 9. Harry Pierce wordt ervan beschuldigd staatsgeheimen verkwanseld te hebben. Daardoor is zijn positie feitelijk onhoudbaar geworden. Maar of dat daadwerkelijk tot zijn ontslag zal leiden, weten alleen de fans die inmiddels ook seizoen 10 gezien hebben.
Of Harry zich ook had laten bepraten als hij geweten had wat hem boven het hoofd hing, valt te betwijfelen. Want naast de gebruikelijk zaken die hij met zijn team moet zien op te lossen, krijgt hij te maken met een delicate kwestie waarin nota bene zijn rechterhand, Lucas North (Richard Armitage), een uitermate bedenkelijke en gevaarlijke rol speelt. Lucas wordt belaagd door een louche figuur die Vaughn Edwards heet en Lucas confronteert met een zaak die in 1995 in Dakar gespeeld zou hebben. En met Lucas’ ware identiteit, want Lucas North blijkt in werkelijkheid John Bateman te heten. Geleidelijk aan wordt duidelijk dat Edwards uit is op uiterst gevoelige informatie, die hij wil verkopen aan ‘de Chinezen’ en Lucas moet hem die bezorgen. Zo niet, dan zijn de dagen van Lucas’ vriendin geteld. Een tijd lang weet Lucas Edwards op afstand te houden, maar uiteindelijk is er geen ontkomen aan: Lucas belooft de staatsgeheimen, want dat zijn het, op te sporen en over te dragen aan zijn oude kompaan. Het belangrijkste obstakel daarbij heet echter Harry Pierce en dat zorgt uiteindelijk in de slotaflevering voor een dodelijke confrontatie tussen beide mannen, die afleveringen lang zij aan zij vochten tegen de meest uiteenlopende vijanden van hun land.
Spooks seizoen 9 is een seizoen zoals alle voorgaande seizoenen. Groot Brittannië wordt in iedere aflevering bedreigd door uiteenlopende gevaren op het wereldtoneel en MI5 moet snel handelen om grote rampen te voorkomen. De bedreigingen komen deze keer bijvoorbeeld van Al-Quaida, geruzie tussen Rusland en een van de voormalige Sovjet-staten, de strijd om oliebronnen, wapenleveranties en het Palestijns conflict. Veel tijd om deze gevaren te bezweren hebben Pierce en zijn mensen niet. Een aflevering duurt immers nauwelijks een uur en dat levert opnieuw acht bloedstollende verhalen op. Belangrijk nadeel van deze opzet is dat de geloofwaardigheid van het verhaalverloop niet altijd even groot is. Spooks-scenaristen moeten zich soms van kunstgrepen bedienen om de ingewikkelde operaties waarmee sectie D belast wordt, binnen het uur ‘rond te breien’. Ook op een ander vlak moeten concessies worden gedaan. Iedere aflevering begint met een korte intro, waarin de kijker op de hoogte wordt gebracht van de operatie waarmee sectie D op dat moment bezig is. Dat betekent concreet dat in hoog tempo veel informatie worden gegeven, waardoor het vaak even duurt voordat je precies begrijpt wat er speelt; het oogt aanvankelijk allemaal erg ingewikkeld.
Hoewel iedere aflevering een op zichzelf staand verhaal is, is in de slotscène altijd een cliffhanger ingebouwd. Dat geldt ook voor seizoen 9. Harry Pierce wordt ervan beschuldigd staatsgeheimen verkwanseld te hebben. Daardoor is zijn positie feitelijk onhoudbaar geworden. Maar of dat daadwerkelijk tot zijn ontslag zal leiden, weten alleen de fans die inmiddels ook seizoen 10 gezien hebben.
- Als eerste leken de verhaallijnen een beetje op te zijn en ik had het idee dat oude verhaallijnen opnieuw gebruikt en werden in een nieuw jasje gestoken werden. De eerste aflevering bijvoorbeeld, waarin de MI5 moet voorkomen dat er een terrorist naar Engeland gesmokkeld wordt, is een kopie van een aflevering uit seizoen vier.
- Behalve Harry, Ruth en Lucas zijn er geen personages meer uit de hoogtijdagen van de serie (tussen seizoen 4 en seizoen 7). De nieuwe personages die geïntroduceerd worden (Beth en Dimitri) spreken veel minder aan dan figuren als Ros, Jo en Adam.
- Het karakter van Lucas week naar mijn mening veel te veel af van zijn karakter in eerdere seizoenen. Ook vond ik zijn verhaallijn te ongeloofwaardig.
De eerste tien minuten van de eerste aflevering (de scènes op Ros' begrafenis en Harry's bezoek aan Blake) blijven voor mij nog altijd de sterkste momenten uit dit seizoen, maar dienen naar mijn mening slechts als epiloog voor het achtste seizoen.
Ik vond dit seizoen zeker niet slecht. Het blijft een spannend en intelligent drama, maar de rek leek er dit seizoen gewoon een beetje uit te zijn.