Prey - Seizoen 1
Als liefhebber van Britse misdaadseries kwam ik de BBC miniserie Prey (2014) tegen. De serie bestaat uit slechts drie afleveringen waarin detective Marcus Farrow opeens in een situatie terecht komt waarin hij zijn onschuld moet bewijzen. Echter, de bewijzen zijn zo overduidelijk tegen hem dat hij geen andere oplossing ziet dan te ontsnappen en zelf achter de waarheid aan te gaan.
En hierin zit direct het overtuigende voordeel van deze BBC serie: in plaats van de klassieke detective verhaallijn te volgen (er is een lijk gevonden, de detective onthult na gedegen detective werk een heftig drama) injecteert schrijver Chris Lunt het verhaal met een sterk actie-element, namelijk de onschuldige man die op de vlucht is. Afgesloten van al zijn bondgenoten en vrienden, sterker nog, opgejaagd door zijn collega’s en vrienden, moet Marcus zijn onschuld zien te bewijzen.
Doordat schrijver Chris Lunt zijn hoofdrolspeler regelmatig in een situatie plaatst waarin een uitweg onmogelijk lijkt komt er nog eens extra spanning te staan op het verhaal. Marcus Farrow, gespeeld door John Simm (bekend van Life on Mars en Doctor Who), is bovendien een man die midden in zijn adrenaline verhogende vlucht ook alle emoties meekrijgt van wat hem overkomt: wilde beschuldigingen, hoe moet hij zonder middelen deze moeilijke zaak oplossen, wie kan hij echt vertrouwen en hoe kan hij bijvoorbeeld zijn zoon overtuigen van zijn onschuld?
Acteur John Simm weet in deze miniserie zijn karakter op geloofwaardige wijze alle heftige emoties en innerlijke strijd mee te geven. En zoals het een BBC serie betaamt is er in de serie gelukkig ook genoeg tijd gestoken in het verdiepen van de verhaallijnen van de andere belangrijke spelers in het verhaal. De hoofdofficier belast met de zaak Farrow, Susan Reinhart (Rosie Cavaliero, o.a. Midsomer Murders), voelt bijvoorbeeld de hete adem van haar baas in haar nek om deze zaak zo snel als mogelijk op te lossen, en wil zich graag bewijzen maar begint gaandeweg steeds meer te twijfelen aan de schuld van Farrow. Sean Devlin, de beste vriend van John Simm, blijkt al snel betrokken in het mysterie maar waarom?
Regisseur Nick Murphy geeft de serie een grimmige, typische Engelse look met weinig franje wat bijdraagt aan het rauwe karakter van de (nieuwe) wereld van de voortvluchtige Marcus Farrow. Er zijn maar weinig schuilplekken en hulpmiddelen voor hem beschikbaar en toch moet hij een moord oplossen met als schamel uitgangspunt een floppy diskette (!) met wat informatie over een oude zaak. Wie kan hij nog vertrouwen en hoe kan hij zonder moderne politiemiddelen dit toch oplossen?
Prey is uiteindelijk een typische Britse misdaadserie, grimmig, spannend en intelligent, maar met een belangrijke twist. Door het combineren van de lengte van een miniserie met een actie-element van een opgejaagde hoofdrolspeler heeft de serie een voor Britse begrippen ongekende vaart. Helemaal perfect is de serie uiteraard niet, zo heeft detective Susan Reinhardt bijvoorbeeld een rommelige liefdesinteresse in een getrouwde man, maar wie de standaard Britse misdaadseries te langzaam vindt, doet er goed aan om Prey een kans te gunnen.
En hierin zit direct het overtuigende voordeel van deze BBC serie: in plaats van de klassieke detective verhaallijn te volgen (er is een lijk gevonden, de detective onthult na gedegen detective werk een heftig drama) injecteert schrijver Chris Lunt het verhaal met een sterk actie-element, namelijk de onschuldige man die op de vlucht is. Afgesloten van al zijn bondgenoten en vrienden, sterker nog, opgejaagd door zijn collega’s en vrienden, moet Marcus zijn onschuld zien te bewijzen.
Doordat schrijver Chris Lunt zijn hoofdrolspeler regelmatig in een situatie plaatst waarin een uitweg onmogelijk lijkt komt er nog eens extra spanning te staan op het verhaal. Marcus Farrow, gespeeld door John Simm (bekend van Life on Mars en Doctor Who), is bovendien een man die midden in zijn adrenaline verhogende vlucht ook alle emoties meekrijgt van wat hem overkomt: wilde beschuldigingen, hoe moet hij zonder middelen deze moeilijke zaak oplossen, wie kan hij echt vertrouwen en hoe kan hij bijvoorbeeld zijn zoon overtuigen van zijn onschuld?
Acteur John Simm weet in deze miniserie zijn karakter op geloofwaardige wijze alle heftige emoties en innerlijke strijd mee te geven. En zoals het een BBC serie betaamt is er in de serie gelukkig ook genoeg tijd gestoken in het verdiepen van de verhaallijnen van de andere belangrijke spelers in het verhaal. De hoofdofficier belast met de zaak Farrow, Susan Reinhart (Rosie Cavaliero, o.a. Midsomer Murders), voelt bijvoorbeeld de hete adem van haar baas in haar nek om deze zaak zo snel als mogelijk op te lossen, en wil zich graag bewijzen maar begint gaandeweg steeds meer te twijfelen aan de schuld van Farrow. Sean Devlin, de beste vriend van John Simm, blijkt al snel betrokken in het mysterie maar waarom?
Regisseur Nick Murphy geeft de serie een grimmige, typische Engelse look met weinig franje wat bijdraagt aan het rauwe karakter van de (nieuwe) wereld van de voortvluchtige Marcus Farrow. Er zijn maar weinig schuilplekken en hulpmiddelen voor hem beschikbaar en toch moet hij een moord oplossen met als schamel uitgangspunt een floppy diskette (!) met wat informatie over een oude zaak. Wie kan hij nog vertrouwen en hoe kan hij zonder moderne politiemiddelen dit toch oplossen?
Prey is uiteindelijk een typische Britse misdaadserie, grimmig, spannend en intelligent, maar met een belangrijke twist. Door het combineren van de lengte van een miniserie met een actie-element van een opgejaagde hoofdrolspeler heeft de serie een voor Britse begrippen ongekende vaart. Helemaal perfect is de serie uiteraard niet, zo heeft detective Susan Reinhardt bijvoorbeeld een rommelige liefdesinteresse in een getrouwde man, maar wie de standaard Britse misdaadseries te langzaam vindt, doet er goed aan om Prey een kans te gunnen.
Over de auteur, Bartwin v/d Pols
Bartwin is een liefhebber van een goed verhaal, los van het medium. Vanuit deze drijfveer volgt hij geregeld series met genoeg kwaliteit om hem te boeien. Voorbeelden zijn The Sopranos, Ray Donovan en uiteraard Black Mirror. Hij heeft een lichte voorkeur voor miniseries en/of niet-Amerikaanse series zoals Broadchurch, Happy Valley, Bron/Broen en Luther. Als recensie schrijver voor MijnSerie heeft Bartwin een meer publiek forum gevonden voor het uiten van de eigen mening over wat goed en niet goed is en staat uiteraard open voor een levendige discussie over deze mening!
Bekijk profiel van Bartwin v/d Pols
