Prey - Seizoen 1
The Fugitive was ooit een beroemde Amerikaanse televisieserie over een gerespecteerde arts, Richard Kimble, die ten onrechte veroordeeld wordt voor de moord op zijn vrouw. Enkel omdat hij volgens getuigen op de avond voor haar dood flink ruzie met haar gemaakt zou hebben. Als hij onderweg is naar de dodencel, ontspoort de trein die hem vervoert. Kimble ontsnapt en gaat op zoek naar de man die hij voor de gewelddadige dood van zijn vrouw verantwoordelijk houdt; een zoektocht die maar liefst 120 afleveringen in beslag zou nemen. The Fugitive hield de thrillerliefhebbers vier jaar lang, van 1963 tot en met 1967 om precies te zijn, aan de buis gekluisterd.
Zo lang duurt de ITV-serie Prey niet, maar de formats van beide televisiedrama’s vertonen verder opvallend veel overeenkomsten. Als hoofdpersoon Marcus Farrow (John Simm, Life on Mars, Doctor Who), in het dagelijks leven ‘Detective Sergeant’ bij de politie van Manchester, op een dag bij zijn ex-vrouw aanklopt om zijn zoons op te halen, vindt hij haar hevig bloedend op de keukenvloer, letterlijk op sterven na dood. Wanhopig probeert hij haar te redden, maar dat lukt niet en even later sterft ze in zijn armen. Totaal van slag strompelt hij naar buiten, waar hij uiteindelijk door zijn collega’s gevangen wordt gevonden. Ze nemen hem mee naar het bureau en daar begint een nachtmerrie die in totaal drie afleveringen van 45 minuten zal duren.
Marcus Farrow wordt officieel in staat van beschuldiging gesteld; alles lijkt erop te wijzen dat hij zijn ex-vrouw heeft vermoord. Het motief: ze had een ander. De aanwijzingen: de buren zouden gehoord hebben dat ze samen ruzie hadden gemaakt. Als alle formaliteiten achter de rug zijn, wordt Farrow naar de gevangenis gebracht. Onderweg verongelukt de politiebus echter en hij weet te ontsnappen. Daarmee begint een zoektocht naar de man (of vrouw?) die verantwoordelijk is voor de dood van zijn ex- en zijn jongste zoon. Want ook die bleek, net als zijn moeder, het slachtoffer van de brute overval te zijn geworden. Nog één overeenkomst met The Fugitive moet vermeld worden. Richard Kimble wordt opgejaagd door Philip Gerard, een politie-inspecteur wiens vasthoudendheid zowel uit plichtsbesef voortkomt als uit twijfel over Kimbles schuld. In Prey is die rol weggelegd voor hoofdinspecteur Suzan Reinhardt (Rosie Cavaleiro, Jane Eyre, Midsummer Murders). Zij is degene die hem in staat van beschuldiging stelt, maar gaandeweg raakt zij er steeds minder van overtuigd dat Farrow inderdaad een moordenaar is.
Prey is geen serie die het moet hebben van nuances en geloofwaardigheid. De bewijslast tegen Farrow is op z’n zachtst gezegd nogal ‘circumstantial’ – bepaald niet overtuigend dus – maar desondanks is er aanvankelijk niemand die aan zijn betrokkenheid bij de dubbele moord twijfelt. Vervolgens overleeft hij niet alleen het ongeluk met het politiebusje, maar ook een aanrijding met een passerende auto, ondanks een diepe wond in een van zijn schouders. De kijker is getuige van achtervolgingen die ronduit lachwekkend zijn en de psychologie is van een beschamende oppervlakkigheid. Zowel Farrow als Reinhardt hebben relatieproblemen, iets wat blijkbaar bij de doorsnee speurder lijkt te horen. Maar dan moet zo’n thema wel steviger worden neergezet die hier gebeurt. Nu is ze voornamelijk uit valse sentimenten opgebouwd.
Na The Fugitive zijn er nog heel wat films gemaakt met hetzelfde thema – een man die op de vlucht is voor de autoriteiten en probeert zijn naam te zuiveren – maar het team dat in creatieve zin verantwoordelijk was voor Prey, heeft daar bepaald geen opzienbarende dingen mee gedaan. Van ervaren mensen als regisseur Nick Murphy (The Awakening) en producer Tom Sherry, die ook tekende voor bijvoorbeeld Scott & Bailey en Murphy’s Law, had toch meer verwacht mogen worden. De inkopers van KRO Detectives en Canvas kunnen deze serie, die in Engeland voor het eerst in het voorjaar van 2014 te zien was, dan ook gerust ter zijde schuiven. In het aanbod van overzee zit genoeg wat veel meer de moeite van het overwegen waard is.
Zo lang duurt de ITV-serie Prey niet, maar de formats van beide televisiedrama’s vertonen verder opvallend veel overeenkomsten. Als hoofdpersoon Marcus Farrow (John Simm, Life on Mars, Doctor Who), in het dagelijks leven ‘Detective Sergeant’ bij de politie van Manchester, op een dag bij zijn ex-vrouw aanklopt om zijn zoons op te halen, vindt hij haar hevig bloedend op de keukenvloer, letterlijk op sterven na dood. Wanhopig probeert hij haar te redden, maar dat lukt niet en even later sterft ze in zijn armen. Totaal van slag strompelt hij naar buiten, waar hij uiteindelijk door zijn collega’s gevangen wordt gevonden. Ze nemen hem mee naar het bureau en daar begint een nachtmerrie die in totaal drie afleveringen van 45 minuten zal duren.
Marcus Farrow wordt officieel in staat van beschuldiging gesteld; alles lijkt erop te wijzen dat hij zijn ex-vrouw heeft vermoord. Het motief: ze had een ander. De aanwijzingen: de buren zouden gehoord hebben dat ze samen ruzie hadden gemaakt. Als alle formaliteiten achter de rug zijn, wordt Farrow naar de gevangenis gebracht. Onderweg verongelukt de politiebus echter en hij weet te ontsnappen. Daarmee begint een zoektocht naar de man (of vrouw?) die verantwoordelijk is voor de dood van zijn ex- en zijn jongste zoon. Want ook die bleek, net als zijn moeder, het slachtoffer van de brute overval te zijn geworden. Nog één overeenkomst met The Fugitive moet vermeld worden. Richard Kimble wordt opgejaagd door Philip Gerard, een politie-inspecteur wiens vasthoudendheid zowel uit plichtsbesef voortkomt als uit twijfel over Kimbles schuld. In Prey is die rol weggelegd voor hoofdinspecteur Suzan Reinhardt (Rosie Cavaleiro, Jane Eyre, Midsummer Murders). Zij is degene die hem in staat van beschuldiging stelt, maar gaandeweg raakt zij er steeds minder van overtuigd dat Farrow inderdaad een moordenaar is.
Prey is geen serie die het moet hebben van nuances en geloofwaardigheid. De bewijslast tegen Farrow is op z’n zachtst gezegd nogal ‘circumstantial’ – bepaald niet overtuigend dus – maar desondanks is er aanvankelijk niemand die aan zijn betrokkenheid bij de dubbele moord twijfelt. Vervolgens overleeft hij niet alleen het ongeluk met het politiebusje, maar ook een aanrijding met een passerende auto, ondanks een diepe wond in een van zijn schouders. De kijker is getuige van achtervolgingen die ronduit lachwekkend zijn en de psychologie is van een beschamende oppervlakkigheid. Zowel Farrow als Reinhardt hebben relatieproblemen, iets wat blijkbaar bij de doorsnee speurder lijkt te horen. Maar dan moet zo’n thema wel steviger worden neergezet die hier gebeurt. Nu is ze voornamelijk uit valse sentimenten opgebouwd.
Na The Fugitive zijn er nog heel wat films gemaakt met hetzelfde thema – een man die op de vlucht is voor de autoriteiten en probeert zijn naam te zuiveren – maar het team dat in creatieve zin verantwoordelijk was voor Prey, heeft daar bepaald geen opzienbarende dingen mee gedaan. Van ervaren mensen als regisseur Nick Murphy (The Awakening) en producer Tom Sherry, die ook tekende voor bijvoorbeeld Scott & Bailey en Murphy’s Law, had toch meer verwacht mogen worden. De inkopers van KRO Detectives en Canvas kunnen deze serie, die in Engeland voor het eerst in het voorjaar van 2014 te zien was, dan ook gerust ter zijde schuiven. In het aanbod van overzee zit genoeg wat veel meer de moeite van het overwegen waard is.
