October Faction - Eerste aflevering

Time, Fred. I want time. – Deloris

De Netflix Originals vliegen ons tegenwoordig dagelijks om de oren. Toch wordt er voor de meeste nieuwe series wel redelijk reclame gemaakt. Maar op de een of andere manier was dat met October Faction anders. Niets hoorde ik ervan, totdat ik op de dag van verschijning ineens een kort mailtje kreeg over een nieuwe serie. En juist omdat Netflix er zo weinig voor gedaan heeft werd ik getriggerd. Zou het dan zo slecht zijn?

October Faction gaat over twee monsterjagers. Deloris (Tamara Taylor, Bones) en Fred Allen (J.C. MacKenzie, Dark Angel). Hight-tech wapens, veel bloed, vingerscanners en een geheime organisatie. Van alles komt langs in deze volle eerste 49 minuten. Je moet het, voor zover ik het nu kan beoordelen, een beetje zien als Mr. & Mrs. Smith (de film) meets Supernatural. En daar is voor nu helemaal niets mis mee.

Ik ben nog steeds aan het twijfelen. Laten we kijken naar de acteurs. Hoewel ik Tamara Taylor bijna niet los kan zien van haar Dr. Saroyan uit de serie Bones (ik verwachtte ook ieder moment dat Emily Deschanel naar binnen zou wandelen en een glasharde opmerking zou plaatsen) is ze duidelijk degene die de kar trekt in deze eerste aflevering. Ze zit meteen goed in haar rol, weet te overtuigen qua tekst maar ook zeker fysiek. J.C. MacKenzie aan de andere kant is, zeker voor zo’n acteursveteraan, niet om aan te zien. Totaal ongeloofwaardig en ontzettend slap. Door zijn scènes moest ik me echt heen worstelen en dat is geen goed teken voor een eerste aflevering.

De stijl en de cinematografie van deze aflevering zijn het grootste probleem. Het ene moment zitten er prachtige symbolische shots in die echt het verlengde zijn van het gespeelde werk en op een ander moment trilt de camera onnodig en is er zelfs een setlamp te zien in een spiegel. Ik mag dan misschien ontzettend kritisch kijken naar de beelden, maar dit kan echt niet.

Ook jammer is het dat October Faction gevallen is voor de ‘overdreven sociaal maatschappelijke politieke verhaallijnen forceren’-syndroom. Ja, dit heb ik net zelf bedacht. We zijn nog geen tien minuten in de aflevering of er is al racisme, homofobie en seksisme langs gekomen. Begrijp me niet verkeerd, het zijn actuele en belangrijke thema’s, maar ik geloof dat het forceren van deze thema’s in series niets bijdraagt aan het voorkomen hiervan. (Kijk bijvoorbeeld naar The Chilling Adventures of Sabrina of Brooklynn Nine-Nine die op een veel natuurlijkere wijze het verzet tegen bijvoorbeeld seksisme en homofobie incorporeren in hun verhaallijnen.)



Als je de teneur van deze recensie een beetje volgt, voel je dat het de negatieve kant op gaat. En dat voel je goed. Maar toch, toch zit er nog iets wat ik niet kan (be)grijpen. Namelijk, ik wil wel zo meteen doorkijken. En dat verbaast me enorm, zeker gezien het bovenstaande allemaal. Toch vind ik dit een ontzettend groot pluspunt.

Laat ik deze recensie eindigen met de opmerking dat ik het op z’n minst opmerkelijk vind dat Netflix zo weinig aandacht aan deze nieuwe serie geschonken heeft. Ik denk dat er hier een publiek voor is en we gaan vast snel genoeg zien of dat ook zo is gebleken, want October Faction is nog niet vernieuwd voor een tweede seizoen. Wie weet?

Voor nu, een solide 7!