Wat mij steeds opnieuw opvalt aan Stranger Things, zijn de raadselachtige openingen aan het begin van het seizoen die overgaan in een doodnormale thuissituatie. Zo wordt bijvoorbeeld seizoen twee geopend met een diefstal die mogelijk wordt gemaakt door een vrouw met telepathische krachten. Ze heeft net zoals Eleven een nummer op haar arm getatoeëerd. Deze mysterieuze, bovennatuurlijke wauw-opening gaat over in een doodgewone scène waar Dustin geld aan het zoeken is om te gaan gamen in de Arcade. Fantastisch, toch?
Waar je zeker van mag zijn bij Stranger Things is dat je niet mag voortgaan op de trailers. In de trailer van seizoen twee zie je Dustin, Mike en Lucas in een Ghostbusters-kostuum aan de ingang van school staan. Dustin draait zich als enige om met een ongelofelijk verbaasde blik waarvan je zeker bent dat er iets mis is. Iets serieus mis. Vooral omdat je Will niet ziet staan. In de serie wordt deze verbaasde blik veroorzaakt door Dustin die opmerkt dat zij de enigen zijn die verkleed naar school kwamen op Halloween. En Will? Die staat gewoon achter Dustin. Dit waren momenten waarbij ik dacht: 'you motherf*ckers' en toch stiekem een beetje trots was.
Ook een zekerheid die je bij deze serie kan hebben, is dat de mensen die doodgaan echt morsdood zijn. Daar bedoel ik dus mee dat elk detail van hoe ze doodgaan perfect wordt weergegeven op beeld. Echt een bovennatuurlijk bewogen beleving.
Maar deze ongelofelijke openingen, bloederige beelden, twistende trailers en opzichtelijke overgangen zijn lang niet alles wat deze serie typeert. Ook de perfecte personages plooien Stranger Things tot zijn bovennatuurlijke beauty. De harde, jaloerse El(even) met haar eigenzinnigheid en emotionele verleden, verliefde Mike die El wil bewijzen hoe stoer hij is maar stiekem alles goed wil doen, slimme nerd Dustin waarbij de krullen, de ontbrekende tanden en de snoezige blijheid het hem echt doen, slachtoffer Will die steeds de dupe blijkt te zijn maar toch onbeschrijfelijk dapper is en kordate Max(ine) die vaak klaarstaat met een oplossing, ook al is deze geschift. Ook Wills’ overbeschermende, zeer emotionele maar volstrekt halsstarrige moeder Joyce vormt een deel van de serie op zich. Net zoals ruwe commissaris Jim Hopper met zijn hartje van goud, Wills’ vreemde maar artistieke broer Jonathan, zijn poeslieve vriendinnetje Nancy en populaire maar stiekem toch nerdy Steve. Bijrollen als bipolaire Karen Wheeler, sexy maar sociopatische Billy, grote mond Erica Sinclair, goedhartige en snoezige rus Alexei, veel te vriendelijke Bob Newby en alleswetende Murray houden de serie mee recht, hebben hun eigen specifieke (soms stereotype) persoonlijkheid en kunnen je voor een hele dag laten lachen.
Stranger Things heeft mij verschrikkelijk veel laten huilen, verscheidene keren laten trippen van spanning, meermaals doen verbazen. Maar bovenal maakt deze verrukkelijke serie mij blij. Bovennatuurlijk blij.
