In deze derde column breng ik een ode aan – naar mijn mening - vijf onvergetelijke serie-intro’s. Ze zijn memorabel, herkenbaar en voor herhaling vatbaar. Delen jullie mijn mening?
Marco Polo
De intro van Marco Polo voelt als een bewegende perkamentrol vol oude geheimen. Zandkleurige inkt vloeit sierlijk over een papyrus-achtig oppervlak en vormt lijnen die transformeren in kaarten, gezichten, draken en steden. De stijl is minimalistisch, maar rijk aan sfeer, alsof je een eeuwenoud reisverslag openslaat. De muziek is een combinatie van dreigende percussie en Oosterse klanken die perfect past bij het 13e-eeuwse Mongoolse rijk. Het is geen bombastische intro, maar een kalm, bijna meditatief voorspel voor de politieke intriges en verre reizen die volgen.
Ik blijf het toch altijd extreem jammer vinden dat deze serie zo snel gecanceld is. Het is inmiddels een tijdje geleden, maar toch zou ik zo weer in het verhaal zitten als er spontaan toch opeens een derde seizoen uit zou komen. Zat veel meer potentie in, maar ja… het was allemaal wat te duur.
The Lord of the Rings: The Rings of Power
Deze intro is pure symboliek. In plaats van een traditionele sequence met personages of landschappen, toont The Lord of the Rings: The Rings of Power een abstract patroon van trillende zanddeeltjes — geïnspireerd op Chladni-figuren: vormen die ontstaan door geluidsgolven. Gouden en zwarte korrels dansen in geometrische patronen die langzaam de vorm aannemen van ringen en andere symbolen uit Tolkien’s mythologie. De muziek is groots en gedragen, met duidelijke echo’s van Howard Shore's epische stijl, maar dan met een eigen toon. Het resultaat is een mystieke, bijna sacrale intro die eerder aanvoelt als een ritueel dan als een televisiebegin.
De meningen verschillen, enorm. Wat mij betreft is het in ieder geval duidelijk dat dit geen volledig accurate adaptatie van Tolkien’s boeken is, en wat betreft hoe ernstig dit is… tja, dat verschilt ook weer per persoon. Over het geheel genomen vind ik het zelf een vermakelijke serie met prachtige beelden, maar tegelijkertijd komt het uiteraard in de verste verte niet in de buurt van The Lord of the Rings films. Desalniettemin blijf ik zeker kijken.
The Young Pope
Wat begint als een serene processie verandert al snel in visuele satire. The Young Pope toont paus Pius XIII (Jude Law) die in slow motion langs een rij religieuze schilderijen schrijdt, met een nonchalante blik en handen in zijn zakken. Op de achtergrond klinkt 'All Along the Watchtower' in een trage, hypnotiserende uitvoering. De rij schilderijen eindigt met een meteoor die uit één van de kunstwerken komt en een kruisbeeld aan het einde verplettert — een bizarre en symbolische climax. De intro is rebels, artistiek en gelaagd, net als de serie zelf.
Zelf ben ik totaal niet religieus, maar wel altijd gefascineerd door. Ook al is dit geen accurate representatie van hoe het er aan toe gaat in het Vaticaan (mag ik hopen) is het toch zeer leuk om te kijken. Het zal zeker geen serie zijn die voor iedereen bevalt, maar ik was toch erg blij toen een aantal jaartjes terug The New Pope verscheen. Hopelijk komt er nog eentje bij…
The Walking Dead
Elk seizoen van The Walking Dead heeft een net iets andere intro, maar de sfeer is altijd duister en post-apocalyptisch. Denk aan verkleurde foto's, verweerde landschappen, verlaten huizen en rottende voorwerpen. De beelden worden begeleid door een ijzingwekkend soundtrack van Bear McCreary: een minimale, onheilspellende compositie met krassende strijkers en kloppende percussie. De intro ademt verval en dreiging — je voelt meteen dat de wereld die je betreedt niet langer voor mensen is bedoeld. De stijl verandert subtiel per seizoen, wat de evolutie van het verhaal weerspiegelt.
Oh, the Walking Dead – ondanks de kwalitatief mindere seizoenen ben en blijf ik op de één of andere manier toch gewoon kijken. Ook de alsmaar toenemende spin-offs staan nog steeds op mijn kijklijst en zal ik waarschijnlijk van begin tot einde zien. Op een bepaald moment wordt het wel een beetje alsmaar hetzelfde in een iets andere jas en wat dat betreft waren alle verschillende intro’s ook wel heel erg passend.
The White Lotus
Deze intro is een kunstwerk op zich: barokke wandtapijten komen tot leven terwijl exotische dieren, prachtige scènes en absurde details zich visualiseren op een manier wat zowel stijlvol als ongemakkelijk is. De muziek — van componist Cristobal Tapia de Veer — is een hypnotiserende mix van tribal drums, hysterisch gelach, vocale uithalen en elektronische pulsen. Het lijkt bijna op een verwrongen paradijs, perfect passend bij de thematiek van de serie: rijke mensen die zichzelf langzaam ontmaskeren in een luxe hel. De intro is zowel een waarschuwing als een verleiding.
Ik zal eerlijk zijn, voor mij is de meest memorabele intro dan toch echt die van het eerste seizoen. Wat mij betreft was dat ook direct het kwalitatief beste seizoen. Het is over het geheel een erg leuke serie maar ik ben wel benieuwd in welk stadium het repetitief zal gaan worden en of wij dat ook gaan ervaren.
Wat maakt deze vijf intro’s zo sterk? Voor mij is het de balans tussen muziek, beeld en emotie. Ze zetten niet alleen de toon voor de aflevering, maar laten ook een onuitwisbare indruk achter. Welke serie-intro hoort volgens jou in dit lijstje? Laat het vooral weten in de reacties hieronder en wie weet komt deze de volgende keer aan bod!
