De Kunst van de Intro - #2

De impact van een goede intro wordt vaak onderschat. Het kan een van de meest memorabele aspecten zijn van een serie. Deze vijf meesterlijke intro’s zetten de toon, prikkelen de zintuigen en blijven eeuwig herkenbaar. Een serie-intro is meer dan een begin; het is een ervaring. Een goede intro transporteert je direct naar de wereld van de serie, laat je de toon voelen en roept emoties op die lang daarna blijven hangen. Sommige intro’s zijn zo iconisch dat ze het eerste zijn waar je aan denkt.

In deze tweede column breng ik een ode aan – naar mijn mening - vijf onvergetelijke serie-intro’s. Ze zijn memorabel, herkenbaar en voor herhaling vatbaar. Delen jullie mijn mening?

Game of Thrones

De intro van Game of Thrones is een voortdurend veranderend cartografisch wonder, dat zich voor de kijker ontvouwt als een levend geschiedenisboek. Een driedimensionale, mechanische kaart bouwt zichzelf in real-time op, terwijl tandwielen en raderen draaien en steden uit langzaam maar zeker verschijnen. De camera zweeft over Westeros en daarbuiten, en onthult belangrijke locaties die per aflevering kunnen veranderen. Gecomponeerd door Ramin Djawadi, de soundtrack past absoluut perfect bij deze intro. Elk detail, van de wapenschilden die de verschillende koninkrijken markeren tot de steampunk-achtige mechanismen die de kaart aandrijven, zet de toon voor het epische verhaal dat volgt.

Dit is de intro die ik het meest met HBO associeer. Het maakt niet uit welke HBO serie ik kijk, als ik de letters op het scherm zie verschijnen gevolgd door het statische geluid denk ik automatisch aan Game of Thrones. Een intro die we naar alle waarschijnlijkheid nog vaak genoeg gaan horen, of in ieder geval een variant daarop, gezien we nog lang niet klaar zijn met de Game of Thrones franchise. En voor nu, mogen ze daar nog zeker mee door gaan.

The Fresh Prince of Bel-Air

Weinig intro's zijn zo onmiddellijk herkenbaar en effectief als die van The Fresh Prince of Bel-Air. Een levendige, met graffiti versierde visuele stijl begeleidt de inmiddels legendarische ‘clean’ rap van Will Smith, die in slechts een paar verzen de hele premisse van de serie neerzet. De opgewekte, speelse beat en het overdreven acteerwerk geven de intro een bijna stripboekachtige energie, die perfect de essentie vangt van een straatwijze tiener die in een upper-class samenleving wordt geplaatst. De beelden - Will die draait op een troon, taxi’s die door de stad rijden en het overdreven, bijna cartoonachtige gevecht dat hem op weg stuurt - zetten een luchtige, vrolijke en onvergetelijke toon die decennia later nog steeds iconisch is.

Voor mij is The Fresh Prince of Bel-Air absoluut een jeugdliefde. Als er een luchtige comedy was die ik zonder moeite verslond dan was het wel deze serie. Hierdoor ben ik ook fan geworden van Will Smith en dat werd alleen maar versterkt door Men in Black en Bad Boys. Toch jammer dat een, voor mij, zo’n legendarische acteur zich zo liet kennen. Desalniettemin zal ik altijd een zwak hebben voor deze serie en ben ik eigenlijk ook wel een beetje benieuwd naar of de dramatische remake Bel-Air hetzelfde niveau kan aantikken.

Star Trek: The Next Generation

"Space... the final frontier..." Met deze onsterfelijke woorden begint Star Trek: The Next Generation aan een reis door de sterren. De intro opent met adembenemende beelden van de diepe ruimte, waarin nevels en planeten langzaam voorbij drijven. De USS Enterprise-D verschijnt en glijdt over het scherm, zijn gestroomlijnde ontwerp straalt zowel kracht als elegantie uit. De triomfantelijke orkestrale soundtrack van Jerry Goldsmith zwelt aan en combineert moeiteloos avontuur en optimisme. De langzame opbouw en krachtige climax vatten perfect de geest van ontdekking en diplomatie samen die The Next Generation definieert, en belooft kijkers een reis als geen ander.

Poah, in mijn eerste artikel was Stargate: SG-1 aanwezig, hier de andere serie die ik van kinds af aan helemaal geweldig vond. Dankzij mijn ouders kon ik genieten van Star Trek: The Next Generation (en Voyager en Deep Space Nine natuurlijk ook) op de tv. Ondanks dat er genoeg redelijke vervolgen zijn geweest – nee, niet Discovery – denk ik dat geen enkele star trek uitbreiding dezelfde impact zal hebben als The Next Generation heeft gehad. Dit was de serie waar de hedendaagse franchise op is gebouwd.

Vikings

Etherisch en mysterieus, de intro van Vikings dompelt de kijker onder in de Noorse mythologie en de gevaren van de zee. Terwijl If I Had a Heart van Fever Ray met zijn spookachtige, dreunende zang op de achtergrond speelt, zien we spookachtige, vertraagde beelden van Vikingschepen die worstelen met stormachtige zeeën. Figuren verdwijnen in de diepte, opgeslokt door de golven, hun lot bezegeld in een wereld gedomineerd door goden en oorlog. De visuals voelen bijna als een tot leven gekomen legende - raven cirkelen in de lucht, krijgers vallen in de strijd en een glimp van Valhalla lijkt net buiten bereik. De hypnotische ritmiek en droomachtige beelden vatten de thema’s van lot, verovering en opoffering perfect samen.

Ik was vroeger dus een beetje een angsthaas. En nu kan ik vroeger zeggen, want het eerste seizoen van Vikings is inmiddels alweer twaalf jaar oud. Probeerde series met rijkelijk vloeiend bloed en organen te vermijden en dus kwam ik pas wat later bij Vikings uit. Een voordeel, ik had direct heel veel materiaal om doorheen te ploegen. Nou moet ik wel zeggen dat Vikings vanaf een bepaald moment kwalitatief wat minder wordt. Degene die de serie hebben gezien weten waar ik het over heb.

Band of Brothers

De intro van Band of Brothers raakt diep, nog voordat een aflevering begint. Een plechtige, sepia-getinte montage van echte soldaten en acteurs vloeit in elkaar over, wat de dunne scheidslijn tussen geschiedenis en drama benadrukt. De diep ontroerende soundtrack van Michael Kamen zwelt aan met eerbied en verdriet, en draagt het gewicht van opoffering met zich mee. Vertraagde beelden van parachutisten die zich voorbereiden op de strijd, uitgeputte mannen die in de verte staren en korte momenten van kameraadschap creëren een bijna documentaire-achtige authenticiteit. De flikkerende beelden, die doen denken aan oude oorlogsbeelden, maken één ding duidelijk - dit is niet zomaar een verhaal, maar een eerbetoon aan de echte helden van Easy Company.

Er zijn weinig intro’s die iets met de emotie kunnen doen op een manier zoals hoe Band of Brothers dit doet. Naar mijn mening is dit, qua kwaliteit, de beste serie ooit. De intro komt hier ook zeker voor in aanmerking. Ik kan me nog goed herinneren dat mijn vader deze serie had aangeschaft in een limited edition dvd-box, sterker nog – die ligt op een paar meter van mij af. Een van de weinige series waarbij ik het lastig vind om in woorden te benoemen wat ik er van vond, simpelweg omdat er geen woorden zijn die volstaan. Ik heb zelf geen militaire achtergrond (nog niet tenminste…), maar wel een familie die altijd betrokken is geweest. Om een voorbeeld te noemen – mijn opa was, samen met mijn oma, iemand die reünies organiseerde voor veteranen en daardoor was ik dus ook met regelmaat te vinden op de Oranjekazerne in Arnhem. Of de structurele betrokkenheid bij dodenherdenkingen, Bevrijdingsdagen en zelfs de schietbaan waar altijd veel (oud)militairen aanwezig waren. Daardoor heb ik altijd heel erg veel context gehad bij series zoals Band of Brothers – en trust me, dat maakt het allemaal net nog even wat intenser.

Wat maakt deze vijf intro’s zo sterk? Voor mij is het de balans tussen muziek, beeld en emotie. Ze zetten niet alleen de toon voor de aflevering, maar laten ook een onuitwisbare indruk achter. Welke serie-intro hoort volgens jou in dit lijstje? Laat het vooral weten in de reacties hieronder en wie weet komt deze de volgende keer aan bod!