Marseille

Het was even geduld hebben, maar inmiddels heeft Netflix op de wereldkaart in bijna elk land een vlaggetje. Wat die kleine gefrustreerde Fransman en Oostenrijker maar niet wilde lukken, heeft de grootste online aanbieder van films en series in toch een redelijk korte tijd voor elkaar weten te boksen. World domination! “Leuk voor ze…”, hoor ik je denken, “…maar wat heb ik daar aan, als ze ook bekend hebben gemaakt dat het niet langer mogelijk is om in het aanbod van die buitenlandse Netflixen rond te snuffelen?”. Nou, meer dan je denkt. Nu grote landen als Spanje, Italie en Australie toegang hebben tot Netflix, wordt het ook steeds interessanter om voor die markten Netflix Originals te knutselen en als zij die knutselen, dan kunnen wij die kijken! Hoe leuk is dat? Onlangs kwam bijvoorbeeld naar buiten dat ze in Duitsland al druk bezig zijn met hun eerste Original en ook Netflix Frankrijk is er als de poulets bij met hun eerste van eigen bodem, Marseille.

Robert Taro is burgemeester van Marseille. Hij houdt van z’n stad. Veel. Je zou zelfs kunnen zeggen dat Robert lekkerder gaat op Marseille, dan op z’n vrouw. Dat is best ernstig, want Taro’s vrouw is een enorme knapperd met skills. Niet dat het minder ernstig was geweest als ze hondslelijk was en niks kon, maar goed. Ik dwaal af. Na twintig jaar met de scepter te hebben gezwaaid, vindt hij het eigenlijk wel genoeg geweest. De officiële dinertjes met figuren waar je in andere omstandigheden met een enorme cirkel omheen zou lopen, de interviews met altijd maar weer dezelfde vragen en de zware wissel die het op zijn privéleven trekt, hij is er wel klaar mee. Regeren is vooruitzien – of in het geval van Taro, niet regeren is vooruitzien – dus is hij al een tijdje bezig met zijn opvolging. In de coulissen fluistert hij zijn protégé Lucas Barrès alle tips & trucs voor succesvol burgemeesterschap in en die mag hij na de op handen zijnde verkiezingen in de praktijk gaan brengen. Als zijn leerling hem echter compleet onverwachts een oor aannaait, zet hij zijn pensioen in de koelkast en kruisen de twee de degens voor de grootste zetel in het college van B&W. Spannend!

Hier en daar zag ik dat Marseille wordt vergeleken met House Of Cards. Dat is natuurlijk een beetje mal. Dat twee ouwe blanke kerels op Netflix iets aan politiek doen, wil natuurlijk niet zeggen dat je het maar meteen ongestraft met elkaar kan vergelijken. Als je dan toch per se vergelijkingsmateriaal wil, zie het dan als ‘t Franse antwoord op Boss. “Is Marseille net zo vet als Kelsey Grammer, die als power hungry burgemeester met stalen vuist over Chicago heerst, ja?”. Nee. Helaas. Er gebeurt genoeg en je kijkt ‘m probleemloos in één keer weg, maar er iets iets mee. Op de één of andere manier voel ik ‘m gewoon niet helemaal.

Het acteerwerk van Depardieu is bij lange na niet zo imposant als zijn postuur. Jezus, wat is die gast dik geworden. Je ziet aan alles dat het acteren de Rutger Hauer van Frankrijk bijzonder makkelijk afgaat, maar toch lukt het hem niet om zijn stempel te drukken zoals Grammer en, als we hem dan toch even moeten noemen, Spacey dat in Boss en House Of Cards deden. Barrès is wat dat betreft een stuk uitgesprokener, maar zo erg dat het bijna een karikatuur wordt. Ik vond het wel lekker om me aan zijn arrogante kop en houding te ergeren – noem het zelfkastijding – maar ik kan me ook voorstellen dat je er heel slecht op gaat.

Ook het verhaal voelt wat licht. Plotwendingen zijn makkelijk en nogal voorspelbaar. Je wordt niet echt verrast, zeg maar. Als je een beetje oplet, tenminste. Het is wel allemaal in het Frans en dat is natuurlijk altijd goed. Ook is er zo nu en dan een ontluikende borst, maar liever had ik wat minder vlees en wat meer goeie teksten gehad. En waddup met die audiovormgeving? Het lijkt wel alsof ze op Marktplaats voor een prikkie de achtergrondmuziekjes van 1 tegen 100 en Lotto Weekend Miljonairs op de kop hebben getikt. Nou, zo kan die wel weer. Zo ernstig is het nou allemaal ook weer niet. Ik had gewoon hele hoge verwachtingen van deze en ben daarom misschien wat underwhelmed. Dat is een kruising tussen teleurgesteld en onvoldaan, maar dan in het Engels. Spreek ik gewoon. In tegenstelling tot Frans. Malheureusement.

Helaas is het er niet echt beter op geworden.
Ook al ziet het er goed uit het geheel is van iets mindere kwaliteit.

Een al bij al voorspelbaar en matig verhaal en bijwijlen dito acteerwerk met hier en daar een poging om zichzelf te parodiëren.
Robert Taro, de doorwinterde burgervader en politicus die een 20-tal jaar aan het roer staat en alle watertjes doorzwommen heeft maar discutabel advies van zijn dochter nodig heeft om zijn achterstand bij de verkiezingen goed te maken, en dat dan uiteraard ook opvolgt...
De grote maffiabaas Ange Cosini over wie het internet volstaat maar die ondertussen vrolijk mee campagne komt voeren voor Lucas Barres...
De bendes uit de achterbuurt die affiches gaan kleven en elkaar verwittigen door met Uzi's in de lucht te schieten als er politie op komst is terwijl diegenen die ze willen waarschuwen een meter van hen vandaan staan...
En voor wie echt goed heeft opgelet aan het einde van aflevering 7 was er nog de vrouw van Robert, Rachel Taro die een nummertje speelt op de cello alsof haar leven er van afhangt.
Op een cello zonder snaren weliswaar... :-)

Nee, echt geloofwaardig komt het mij allemaal niet over.
Een gemiste kans dus want de hoge verwachtingen die ik toch had worden allesbehalve ingelost.
Enkel de cameraman acteert hier op niveau.