Le Bureau des Légendes

In Parijs loopt een gast rond, die nog makkelijker van naam verandert dan Prince in de hoogtijdagen van z’n identiteitscrisis. Soms heet ie Guillaume Debailly, soms heet ie Paul Lefebvre en als je Malotru naar hem roept, dan luistert ie ook. Guillaume heeft geen last van een gespleten persoonlijkheid, maar is geheimagent bij de DGSE, de CIA van Frankrijk. Na jarenlang in Syrië met z’n krant met kijkgaten gespuis in de gaten te hebben gehouden, is ‘t leuk geweest. Guillaume gaat naar huis. Terug naar avondwandelingen langs de Seine, terug naar over priced cappuccino’s in Quartier Latin en terug naar z’n dochter. Terwijl ze op het hoofdkantoor Guy’s alias door de shredder trekken en zo zijn aanwezigheid in het noorden van Afrika als sneeuw voor de zon verdwijnt, kan hij één ding maar moeilijk loslaten… Het zal eens níét een vrouw met stelten tot onder d’r oksels wezùh! Wat is dat toch met kerels?! Slappe zakken. Terug in de realiteit blijft het verleden knagen en als bij toeval de paden van de twee kruisen, kan daar natuurlijk alleen maar gezeik van komen.

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen, Le Bureau Des Légendes is niet voor iedereen. Sterker nog, ik denk dat de meeste van jullie zelfs met acht blikken Red Bull achter de kiezen de eerste aflevering niet tot het einde uit kunnen zitten. Le Bureau is traag. Next level traag. Vergeleken met deze nieuwe van Canal Plus zijn slow cookers als 1992, Olive Kitteridge en Arvingerne ware adrenaline pompende actiethrillers. Het is trager dan Miss Montreal die de opening van de Hottentottententententoonstelling voor haar rekening neemt. Als je goed gaat op explosies en de ene plottwist na de andere, dan is deze niet op jouw leest geschoeid. Geen probleem toch? Er is genoeg ander leuks voor handen. Deze is meer voor degene die al dat geklooi aan het begin van Ravel’s Bolero voor lief nemen, omdat ze voelen dat het slechts de inleidende beschietingen zijn voor een bombastisch slotstuk. Figuurlijk dan, want ik trek die hele Bolero voor geen meter, maar kan een beetje spanningsboog wel waarderen en die krijg je in Le Bureau op uiterst subtiele wijze voorgeschoteld.

Ik denk dat de makers van Le Bureau een hele goeie pasta carbonara in elkaar weten te draaien. Ze werken namelijk maar met een paar ingrediënten, maar zorgen dat die van zo’n hoge kwaliteit zijn, dat het eindproduct wel heerlijk móét smaken. Goeie acteurs, sterke verhaallijn en degelijke setting. Meer heb je wat hun betreft niet nodig. Ze hebben gelijk. Le Bureau moet niks hebben van opsmuk en tierelantijnen, het is sober en lijkt de realiteit niet al te veel geweld aan te doen. Geen super model spionnen met sixpacks waar je prima een handwasje op kan doen en geen laagvliegende helikopterachtervolgingen door het centrum van Parijs. De veldslagen van de internationale spionage worden gewonnen in sfeerloze bestuurskamers, achter de computer en tijdens netwerkborrels. Ze worden gewonnen door mannen met een buikje en een terugtrekkende haargrens en vrouwen die het op Tinder nog best lastig zouden hebben. Dat is misschien wel de grootste charme van Le bureau, het is normaal.

In het rijtje lekkers van Canal Plus (Spotless, Braquo, Engrenages) staat deze zeker niet bovenaan, maar voor wie even wil onthaasten kan dit best een lekker warm bad zijn. Plankje meurende kaas en een goed glas wijn erbij en je bent een paar avonden onder de pannen. In mijn allesoverstijgende gaf ik deze een 8-, want de haters zullen ‘m kraken en de liefhebbers zullen ‘m de wolken in prijzen. Lekker polderen. Zijn wij Nederlanders sterren in.

www.gumstarr.com

Ik hou wel van Franse politieseries zoals Profilage en Section de Recherches, maar deze serie over de inlichtingendienst is voor mij te traag. Het speelt zich te veel op kantoor af en werd daardoor regelmatig saai voor mij.