In het laatste seizoen van Dead to Me wordt DRAMA met hoofdletters geschreven. De schrijvers van Dead to Me weten hun inspiratiebronnen goed te gebruiken. Een vleugje Breaking Bad hier, een beetje Thelma & Louise daar. Het zit er allemaal in. Net een beetje anders dan in het origineel maar erg herkenbaar in beeld gebracht. Het kenmerkt Dead to Me dat het met een kwinkslag gebeurt. Een glimlach bij de kijker is nooit ver weg.
Dead to Me is gewoon een erg leuke televisieserie.
De relatie tussen Jen en Judy wordt door bijzondere geheimen bijeen gehouden. Diezelfde geheimen leveren constant problemen op. Dat zorgt ervoor dat de onderlinge relatie tussen de twee regelmatig onder spanning staat. Na het auto-ongeluk in het tweede seizoen heeft Ben ook zijn geheimen. Het zorgt voor een dynamische driehoeksverhouding die zijn weerga niet kent. Wanneer dan ook nog eens de dienstdoende rechercheur betrokken raakt bij de hele situatie wordt het voor iedereen onoverzichtelijk. Zeker wanneer er onthullingen plaatsvinden die het daglicht niet kunnen verdragen.
De grootste kunst van Dead to Me is dat de televisieserie dit complexe verhaal luchtig en erg overzichtelijk weet te brengen. In slechts tien afleveringen van een half uur wordt het verhaal namelijk afgerond. Niet alleen van dit seizoen, maar van de hele serie. Ankerpunten zijn natuurlijk Jen en Judy. Die rollen zijn in capabele handen van respectievelijk Christina Applegate en Linda Cardellini. De dynamiek tussen die twee is de grootste kracht van de serie. Het is te zien en te merken dat beide elkaar naarmate de serie vordert steeds beter aanvoelen. Het verhaal eindigt in stijl. Dat einde is wel de reden dat DRAMA in hoofdletters geschreven moet worden.
Het is top dramedy met een ongekende vaart in het verhaal.
Dead to Me is gewoon een erg leuke televisieserie. Het is top dramedy met een ongekende vaart in het verhaal. Er gebeurt veel in een relatief korte tijd. De grootste kunst is dat de schrijvers en de acteurs door hun spel het er zo makkelijk uit laten zien. Het abnormale wordt groot gebracht maar toch zo normaal gehouden. Dat maakt dat Dead to Me je enerzijds aan het lachen maakt en anderzijds je ook aan het huilen kan brengen. Dat laatste doet men in stijl. Misschien wel een van de beste afscheidsscènes ooit ligt daaraan ten grondslag. Je weet wat komt maar het raakt je toch. Schitterend gedaan.
Helaas staat Dead to Me ook een beetje in het teken van de ziekte van Christina Applegate. Ze heeft namelijk laten weten dat ze MS heeft. De consequenties daarvan heeft men goed weten te verbloemen door bijvoorbeeld de gevolgen van het auto-ongeluk te gebruiken. Bij andere scènes valt het niet zo op omdat ze dan net in andere posities staat of zit. Het enige wat zichtbaar is zijn haar uiterlijke verschillen. Daar valt als kijker goed doorheen te kijken. Wat dat betreft is ook dit een belangrijke reden waarom DRAMA met hoofdletters geschreven dient te worden.
Over de auteur, Ron Schoonwater
Na jaren zijn schrijftalent te hebben gebruikt voor muziekrecensies werd het tijd de overstap te maken naar het schrijven over zijn andere grote passie. Films en, de laatste jaren vooral, TV series. Hoewel het altijd leuk is om te vertellen dat je (vooral) van kwaliteit series houdt uit bijvoorbeeld Groot Brittannië en Scandinavië is hij ook fan van Amerikaanse series in de breedste zin van het woord. TV series zijn dan ook een afspiegeling van het leven. Humoristisch, spannend, serieus, verdrietig, spectaculair, dramatisch, ongelooflijk, mooi & soms slechts ter vermaak en afleiding.
