De 16 - Seizoen 1
Politiek in eigen land – ik ben een Belg – interesseert me. (Goede) komedie interesseert me nog meer. Een komische reeks over onze politiek zag ik dus wel zitten. Ook al wist ik totaal niet wat ik moest verwachten. De 16 was op zijn minst gezegd een opmerkelijke serie waarbij ik af en toe niet goed wist of ik moest lachen, maar evengoed af en toe oprecht hardop in de lach schoot.
Een speciale serie, dat is het minste wat je kan zeggen van De 16. De makers hebben overduidelijk de mosterd gehaald bij The Office. De manier van filmen, het soort van humor, de karakters van de personages… Het lijkt wel of enkel de setting verplaatst is: van een bedrijf naar een politiek kabinet. De makers hebben iets te veel naar deze Engelse klassieker gekeken, maar toch maakt het de serie niet minder goed. De situatiehumor heerst en komt vrijwel altijd volledig tot zijn recht.
Net als bij the Office slagen de makers erin om typische personages naar voren te brengen, waar je je ook in het gewone leven een breuk om zou lachen. En dit zonder op de karikaturale toer te gaan. De clichés van de ambtenarij worden niet gespaard, maar toch vervallen de makers amper in flauwe moppen.
Het legertje acteurs is duidelijk zorgvuldig gekozen. Elk personage is perfect gecast. Michael De Cock (Thuis) zet een geweldige übersympathieke, doch vooral uit op eigen carrière, politicus neer. Jan Hammenecker (Het Goddelijke monster) en de minder bekende Boris Van Severen waren eveneens fantastisch. Maar mijn grote favoriet was Dries Heyneman (Bevergem). Hij personaliseerde dè typische intellectuele ‘blabla-ambtenaar’ zonder daar maar ook op één moment in een karikatuur te vervallen.
Uiteraard draaide elke aflevering om ‘een detail’, maar toch had je niet het gevoel dat het compleet onrealistisch was. Integendeel. Telkens weer kan je je als kijker wel inbeelden in de situatie. Of ken je ook wel van die typische figuren op je werk die in zoiets verzeild zouden geraken. En daar hou ik echt van, van situatiehumor. Zaken die ietwat uitvergroot worden, maar toch o zo herkenbaar zijn.
Het decor was wel even wennen. Je waant je in de jaren ’80. Het past volledig bij de ambtenarensfeer die de serie zo prominent naar voren brengt, dat wel. Maar toch vloekt het een beetje bij een kabinet van een minister anno 2016. Die zou zich daar nooit tevreden mee stellen. Maar goed, het doet aan de serie geen afbreuk.
Kortom, ben je fan van situatiehumor? Vind je het niet al te erg dat het een Vlaamse, politieke versie is van The Office (daar moet je echt doorheen kijken)? Kun je wel lachen met ambtenarij? En hou je van eens een totaal andere komische stijl? Pik deze serie dan zeker mee. Haak niet af na de eerste aflevering, want je komt er pas echt in tijdens de tweede.
Een speciale serie, dat is het minste wat je kan zeggen van De 16. De makers hebben overduidelijk de mosterd gehaald bij The Office. De manier van filmen, het soort van humor, de karakters van de personages… Het lijkt wel of enkel de setting verplaatst is: van een bedrijf naar een politiek kabinet. De makers hebben iets te veel naar deze Engelse klassieker gekeken, maar toch maakt het de serie niet minder goed. De situatiehumor heerst en komt vrijwel altijd volledig tot zijn recht.
Net als bij the Office slagen de makers erin om typische personages naar voren te brengen, waar je je ook in het gewone leven een breuk om zou lachen. En dit zonder op de karikaturale toer te gaan. De clichés van de ambtenarij worden niet gespaard, maar toch vervallen de makers amper in flauwe moppen.
Het legertje acteurs is duidelijk zorgvuldig gekozen. Elk personage is perfect gecast. Michael De Cock (Thuis) zet een geweldige übersympathieke, doch vooral uit op eigen carrière, politicus neer. Jan Hammenecker (Het Goddelijke monster) en de minder bekende Boris Van Severen waren eveneens fantastisch. Maar mijn grote favoriet was Dries Heyneman (Bevergem). Hij personaliseerde dè typische intellectuele ‘blabla-ambtenaar’ zonder daar maar ook op één moment in een karikatuur te vervallen.
Uiteraard draaide elke aflevering om ‘een detail’, maar toch had je niet het gevoel dat het compleet onrealistisch was. Integendeel. Telkens weer kan je je als kijker wel inbeelden in de situatie. Of ken je ook wel van die typische figuren op je werk die in zoiets verzeild zouden geraken. En daar hou ik echt van, van situatiehumor. Zaken die ietwat uitvergroot worden, maar toch o zo herkenbaar zijn.
Het decor was wel even wennen. Je waant je in de jaren ’80. Het past volledig bij de ambtenarensfeer die de serie zo prominent naar voren brengt, dat wel. Maar toch vloekt het een beetje bij een kabinet van een minister anno 2016. Die zou zich daar nooit tevreden mee stellen. Maar goed, het doet aan de serie geen afbreuk.
Kortom, ben je fan van situatiehumor? Vind je het niet al te erg dat het een Vlaamse, politieke versie is van The Office (daar moet je echt doorheen kijken)? Kun je wel lachen met ambtenarij? En hou je van eens een totaal andere komische stijl? Pik deze serie dan zeker mee. Haak niet af na de eerste aflevering, want je komt er pas echt in tijdens de tweede.
