Chef's Table

Als je toch van plan bent om in een sterrenrestaurant schandalig prijzig voedsel naar binnen te proppen, dan is het een aanrader om te kijken of je dat een keer aan de table du chef mag doen. Veel restaurants hebben er één en vanaf deze strategische plek midden in de keuken kun je precies zien wat die kokkerellers allemaal met je in kaviaarboullion gepocheerde foie gras lopen uit te spoken. Heb je geen zin om je helemaal ron blauw te betalen (see what I did there?) aan porties waar zelfs Kate Moss haar neus voor op zou halen, dan kun je nu ook in je eigen huiskamer aan de tafel van de chef aanschuiven. Figuurlijk dan. In de zesdelige Netflix documentairereeks ‘Chef’s Table’ zit je met je neus bovenop de vingers, gedachten én gerechten van zes van ‘s werelds grootste kookkunstenaars. Hoe spottieottiedopalicious is dat?!

Massimo Bottura. Dan Barber. Francis Mallmann. Niki Nakayama. Ben Shewry. Magnus Nilsson. De namen zeggen je waarschijnlijk niks, maar dit illustere rijtje behoort tot de mondiale culinaire rockster-elite. Het zijn de Einsteins, Jim Hensons en Picassos van het keukenblok. Er stroomt 100 jaar oude aceto balsamico door hun aderen en aan het gesis van de pan kunnen ze horen wanneer de diamanthaas klaar is voor z’n bedje van gestoomde seizoensgroenten. Als de Avengers een chef zouden zoeken met buitenaardse bak- en braadskills, dan zouden ze ongetwijfeld de bovenstaande namen in de Goudengids opzoeken. Of je nou zit te kijken hoe Bottura in Modena met z’n Ducati Diavel de koeien van de lokale parmigianoboerderij de stuipen op het lijf jaagt, Mallmann boven het kampvuur in z’n achtertuin in het meest afgelegen stukje Patagonië karameliserende varkenskarkassen staat te braden of hoe Barber in New York asperge voor asperge de wereld probeert te redden van onze veelvraatness, het is allemaal even vermakelijk als inspirerend.

In woorden die soms net zo lekker smaken als de gerechten die ze serveren, vertellen de chefs over hun filosofie, over dat succes vaak van toevalligheden aan elkaar hangt en over op je bek gaan en weer opstaan. Eigenlijk gaat het helemaal niet over eten, maar over het najagen van dromen zonder je principes te verliezen. Het zijn bevlogen mensen die je onbedoeld een schuldgevoel aanpraten dat jij al de hele dag als een zak aardappelen op je Klippan hangt, terwijl je in die tijd ook de eerste palen van je eigen imperium de grond in had kunnen slaan. De ene chef is iets interessanter dan de ander – zelf deed ik vooral klappen voor Dan Barber en Magnus ‘De Viking’ Nilsson – maar in combinatie met de muziek en soms verpletterende beelden is eigenlijk elke aflevering de moeite meer dan waard. Als je eerder al lekker ging op de documentaires over El Bulli en Jiro’s sushihut, dan zou het schandalig zijn als je deze links liet liggen.