Arvingerne

Begonnen aan seizoen 2, was exclusief bij Volkskrant. Maar wat een tenenkrommende slechte eerste aflevering. Heb hem niet meteen in de hoek gesmeten, maar door gezet. Ga nu aan afl 4 beginnen, en hij is al wat bij getrokken... Hoop dat dit doorzet...

Terwijl hier in Nederland het bloed uit je oogkassen druipt bij het aanschouwen van train wrecks als Barbie’s Baby en Sterren Springen, hebben ze in Scandinavië één of andere toverknapzak waar ze jaar na jaar de één na de andere bazenserie uit goochelen. Werd er bij menig koffiezetapparaat en verjaardagsfeestje al in louter superlatieven gesproken over vingerlikkers als Borgen, The Killing en The Bridge, ook in 2014 komen onze noorderburen met een tienluik dat zich direct nestelt in de bovenste regionen van mijn serie top 20, Arvingerne.

Als je maar één regel aan Arvingerne zou mogen besteden, dan zou het iets zijn in de trant van: Het is gewoon Festen, maar dan tien uur lang. Krijg je wat meer ruimte om uit de doeken te doen wat deze serie behelst, dan gaat dat ongeveer als volgt… Veronika Grønnegaard is de bejaarde Damian Hirst van Denemarken. In haar gigantische landhuis knutselt ze kunstwerken die tegen grof geld van eigenaar verwisselen. Als de kunstenares besluit de pijp uit te gaan en de strijd om haar erfenis in volle hevigheid losbarst, wordt pijnlijk duidelijk dat haar kroost de nodige lijken in de kast verborgen heeft gehouden.

Arvingerne roept bij vlagen dezelfde ongemakkelijkheid, plaatsvervangende schaamte en verbazing op als Festen. Tegelijkertijd kijkt het nog makkelijker weg dan Goeie Tijden, Slechte Tijden. NRC-lezer bestendige Goeie Tijden, Slechte Tijden, maar toch… Tel daar die typische trage, slepende en koele Scandinavische manier van filmen bij op en je hebt weer een serie te pakken waar heel highbrow Nederland straks gewichtig over gaat lopen doen. Wat dus volkomen terecht is.