Arvingerne - Seizoen 3

Nu was het eerste seizoen van de Deense dramaserie Arvingerne (The Legacy) leuk. Het tweede seizoen was aardig, maar minder dan het eerste seizoen. Het derde seizoen is echter de overtreffende trap en overvleugelt de eerste twee seizoenen met gemak. Daarmee eindigt de serie veel beter dan dat hij begon, want dit seizoen is helaas het laatste seizoen.

De kracht van seizoen 3 is dat het draait om een vast thema. Daarnaast zijn de verschillende verhaallijnen beter en rustiger uitgewerkt. Het geeft de kijker meer tijd en ruimte om zich te identificeren met de verschillende karakters. Natuurlijk is het huishouden op Grønnegaard nog steeds van Jan Steen. Rommelig, (schijnbaar) geen regels en chaotisch. Een typisch kunstenaarsgezin. Dat wordt dit seizoen versterkt door de aanwezigheid van een aantal jonge, controversiële kunstenaars. Zij gebruiken kunst als uitlaatklep om een statement te maken tegen milieu misstanden. De dochter van Solveig (Lene Maria Christensen, Dicte) en Frederik (Carsten Bjørnlund, Rita), Hannah, is onderdeel van deze groep. Gro (Trine Dyrholm, Kollektivet) ondersteunt de kunstenaars en regelt de exposities. Dat ze er daarnaast nog een vluchtige relatie op nahoudt met een van de jongelingen maakt het er niet makkelijker op. Zeker gezien haar relatie met Robert (Trond Espen Seim, Varg Veum).



Wanneer er een ernstig incident plaats vindt met Hannah bij een van de projecten ontvouwt zich een diepgaand familiedrama. Solveig raakt aan de drank en glijdt steeds verder af. Dit heeft gevolgen voor haar huidige relatie, de opvoeding van haar en Frederiks zoon Villads en haar positie ten opzichte van haar ex-man Frederik en zijn familie. Frederik leek er bovenop gekrabbeld na een goedlopende carrière in de Verenigde Staten. Hij krijgt nu echter weer een forse tik te verwerken. Dit brengt hem terug in een labiele psychische staat. De aftakeling, onmacht en wanhoop van deze twee wordt geweldig vertolkt door Lene en Carsten. Daar waar Solveig zich verdrinkt in alcohol krabbelt Frederik langzaam op wanneer hij zich verbeten in het onderwerp van de groep kunstenaars stort.

De kracht van seizoen 3 is dat het draait om een vast thema.

Signe (Marie Bach Hansen, Borgen), de erfgenaam van Grønnegaard, werkt samen met vriend Aksel aan een gezamenlijke toekomst. Ze proberen een kind te krijgen, maar dat lukt niet erg. Daarnaast is Signe haar bedrijf verder aan het opbouwen. Dit alles, de relatie en het bedrijf, gebeurt met vallen en opstaan. Zeker wanneer een van de kunstprojecten van de jongelui direct van invloed is op haar bestaan. Emil (Mikkel Boe Følsgaard, Land Of Mine), broer van Frederik en Gro, woont inmiddels op Grønnegaard en ontpopt zich als een echte surrogaat vader van Melody, de dochter van de in seizoen 2 overleden Thomas. Probleem is echter dat Gro de voogdij heeft en dat Emil zo maar gepasseerd dreigt te worden wanneer Gro actief wordt in de opvoeding van Melody. Ander probleem voor Emil is dat hij Hannah heeft weggebracht waarna het noodlottige incident plaats vindt. Zijn schuldgevoel, zijn naïviteit en zijn loyaliteit naar Frederik en de familie brengen hem regelmatig in de problemen.



Zoals te lezen zit seizoen 3 weer vol met verschillende verhaallijnen. Het grote verschil is dat er een duidelijke kapstok is, het incident met Hannah en de jonge kunstenaars. Het geeft seizoen 3, naast het ijzersterke acteerwerk, meer richting en rust. Dat is een kunst op zich door alle gebeurtenissen die plaats vinden, want in deze recensie hebben we slechts de hoofdlijnen aangestipt. Jammer dat niet alle drie de seizoenen deze kwaliteit hebben. Probleem is namelijk dat seizoen 3 wel los gekeken kan worden van de eerdere seizoenen, maar dan mis je toch de opbouw van de karakters die zich in de eerste twee seizoenen gevormd hebben. Aan de andere kant is het ook weer geen straf om de eerste twee seizoenen te kijken. Zo slecht zijn die niet. Bovendien is onze lezer nu in de wetenschap dat het eindigt met het beste seizoen. Zeg maar de kers op de taart.