In serie Adolecence wordt de veertienjarige Jamie Miller op een dag van zijn bed gelicht en in staat van beschuldiging gesteld. Zijn ouders zijn ontdaan en hebben geen idee hoe het ooit zover heeft kunnen komen. Als moeder van een veertienjarige puber werd ik meteen getriggerd om Adolecence te bekijken. Het was een confrontatie waar ik niet op gerekend had. Maar; de waarheid is hard.
Wat gebeurt er met je als ouder als blijkt dat je kind zodanig is beïnvloed door sociale media en daardoor in staat is om dingen te doen die je nooit voor mogelijk had gehouden? Als het allemaal binnen de perken blijft, kun je als ouders hooguit de schouders ophalen en hopen dat het goed afloopt. Maar als je veertienjarige puber betrokken is bij een ernstig misdrijf, lijkt je wereld in te storten. Dit is precies wat er gebeurd in de serie Adolescence, geschreven en bedacht door Stephen Graham en Jack Thorne. De serie is geregisseerd door Philip Barantini. Stephen Graham speelt zelf ook mee in deze serie. Hij vertolkt de rol van de vader wiens zoon wordt verdacht van moord.
Jamie Miller, gespeel door Owen Cooper, wordt van zijn bed gelicht. Al snel wordt duidelijk wat de reden van zijn arrestatie is. Hij wordt beschuldigd van moord. Huilend zit de veertienjarige jongen in de politiebus, terwijl agenten hem rustig proberen te krijgen. Wat volgt is een verhaal waarin ouders, agenten en een psycholoog proberen te achterhalen waarom een meisje, dat Jamie niet goed kende, door hem vermoord is. Hij ontkent het incident en zijn ouders steunen hem daarbij, terwijl zij door de rest van het dorp met de nek worden aangekeken.
Adolescence is op een unieke manier gefilmd
Naast het indrukwekkende verhaal is de serie ook op een unieke manier gefilmd. Alles is, in wat men noemt, een 'one-shot' opgenomen. Dit betekent dat de scenes in één keer worden opgenomen, dus scenes kunnen niet worden overgedaan. Daarbij wordt er maar één camera gebruikt. Dit zorgt ervoor dat de scenes niet gepolijst zijn, maar rauw en puur. Dit is iets wat Barantini ook voor ogen had. En dit maakt het ook meteen zo realistisch en kwetsbaar. Zeker op het moment dat de eerste tonen van Fragile van Sting a capella worden ingezet door een kinderkoor, de kwetsbaarheid van de hele situatie komt dan hard binnen.
Over de cast niets meer dan lof. De manier waarop zij hun rollen vertolken is echt indrukwekkend. Jamie, Owen Cooper, laat de twee kanten van een puber zien die zo herkenbaar zijn: aan de ene kant de kwetsbare jongen en aan de andere kant de jongen die een muur heeft opgetrokken en wil laten zien hoe sterk hij is. Het is indrukwekkend om te zien hoe snel hij tussen emoties kan wisselen die beide veel los maken bij zowel de psycholoog als de kijker.
Chirstine Tremarco (Little Blue Boy en Casualty) speelt haar rol als Manda Miller met grote overtuiging. Als moeder van Jamie voel je haar onmacht en verdriet. Maar ook de kracht en het vertrouwen dat ze uitstraalt maken haar zeer overtuigend. Van Stephen Graham (Snatch en Bodies) weten we dat hij veel in zijn mars heeft als acteur. In zijn rol als vader zie je echt een ruwe bolster met een blanke pit. Het ongeloof dat hen dit overkomt spat van het scherm af. De twijfels, het verdriet en de onvoorwaardelijke liefde voor zijn kind zijn voelbaar.
Mensen die verdeeldheid zaaien hebben ons en onze kinderen al via de sociale media bereikt
Doordat de afleveringen van de serie in één keer zijn opgenomen, lijkt er niet heel veel ruimte over te zijn voor details, zodat je als kijker dingen beter kunt begrijpen over het hoe en waarom. Deze serie gaat naar mijn mening in eerste instantie niet over het slachtoffer en de dader. Ik vermoed dat het gaat over het feit dat we allemaal slachtoffer kunnen worden. We leven in een maatschappij waarin we vaak geleefd worden en waar er dingen gebeuren waar wij geen invloed op hebben. Dit heeft niets met desinteresse te maken, maar meer met het feit dat wij niet goed weten hoe we moeten omgaan met sociale media. Ook al lijkt het ogenschijnlijk dat alles gladjes verloopt en denken we alles onder controle te hebben, algoritmes en mensen die verdeeldheid zaaien via sociale media hebben ons en onze kinderen al bereikt, zonder dat we daar erg in hebben.
Over de auteur, Treesa
Treesa is een frevente kijker van series. Veel vindt zij leuk om te zien. Van reality tot fictie, horror of romans, het maakt haar niet uit. De komst van o.a. Netflix en Videoland waren voor haar een uitkomst om allerlei series te mogen bekijken. Het nadeel is wel dat, als zij eenmaal in een serie zit, zij het lastig vindt het los te laten en dan soms tot diep in de nacht de volgende aflevering zit te kijken. Maar even kunnen verdwijnen is een andere wereld, is heerlijk ontspannend.
