Absentia - Seizoen 2

Emily: “So much for keeping a low profile”.

Op 8 juli 2019 deed ik om kwart voor elf ’s avonds de televisie uit. Ik had net de laatste aflevering gezien van het tweede seizoen van Absentia. Het had even geduurd voor we het tweede seizoen voorgeschoteld kregen. Het eerste seizoen dateerde alweer uit september 2017. Dus toen ik op 7 juli 2019 aan dat seizoen begon moest ik heel hard nadenken waar de serie ook alweer naar toe wilde. Het eerste seizoen had dus kennelijk niet heel veel indruk gemaakt.

En dat doet het tweede seizoen ook niet helaas. De sfeer is goed en ook de acteurs doen hun best, maar de misdaadserie van AXN, die ook op Amazon te zien is, is redelijk voorspelbaar en eigenlijk wordt het ook nergens heel erg verrassend of bijzonder spannend. Maar Absentia is wel heerlijk vermaak voor een paar avonden. Dus helemaal slecht kan ik het ook weer niet noemen. Maar de kant die de serie kiest is een kant die ik zelf niet gekozen zou hebben.

I trusted you with Flynn. I trusted you more than I trusted myself and you treated him like a lab rat.

Vijanden achter elke deur, opeens. Zomaar uit het niets blijken vriendelijke mensen waarvan je dacht dat die alleen maar opvulling waren in het eerste seizoen vijanden te zijn. Het verdwijnen van Emily Byrne blijkt dus niet zomaar te zijn geweest. In het eerste seizen hebben ze wel de dader gepakt maar daar blijft het dus niet bij. Alles blijkt met elkaar verbonden te zijn en Emily moet er achter zien te komen wie vijand en wie vriend is.

Do you think things will every feel normal again?

In het tweede seizoen denk je dat Emily haar leven weer zou gaan oppakken. Dat probeert ze wel maar, heel voorspelbaar, lukt dat dus niet. De bijkomende draadjes in het verhaal zijn eigenlijk niet interessant en dienen als kanonnenvoer of opvulling. Dat is jammer want tien afleveringen is niet heel lang. En de karakters gaan net niet diep of ver genoeg om mij te raken. Het blijft allemaal wat oppervlakkig terwijl het verhaal zich uitstekend zou lenen om een flinke psychologische thriller te worden.

Maar die ambitie heeft Absentia niet. Stana Katic, de Castle alumni, irriteert mij als hoofdrolspeelster zelfs bij tijd en wijle. Haar trauma’s, en dat zijn er een paar, komen niet over. Er lijkt een onzichtbare muur te zitten tussen haar en de kijker waardoor de sympathie die je zou moeten voelen er niet echt is. Of dat aan Katic ligt of aan het verhaal weet ik niet, misschien is Emily gewoonweg geen persoon die je graag aardig vindt, of waar je snel medeleven mee voelt.

Maar omdat Absentia heel vermakelijk kijkvoer is, vliegen de tien afleveringen voorbij. En dan doe je in mijn ogen toch iets goed. Absentia is geen hoogvlieger en het aangekondigde derde seizoen zal dat waarschijnlijk ook niet worden. Maar ik ga daar zeker naar kijken en dan hoop ik dat het niet weer zo lang duurt voordat het derde seizoen te zien zal zijn. Want ik kan ook niet alles onthouden. 7,5 punten voor het vermaak.