A Series of Unfortunate Events - Seizoen 3

Three children lose their home and go to live with someone awful
He tries to steal their fortune with a plot that's not quite lawful
It's hard to fathom how the orphans managed to live through it
But how a decent person, like yourself, would even want to view it... – Count Olaf

Inmiddels zijn we aangekomen in het derde seizoen van de knotsgekke serie A Series of Unfortunate Events (verder ASoUE). Met zijn specifieke humor, vreemde maar realistische sets en over-de-top acteurs is deze serie een bijzondere smaak qua series. Je moet ervan houden, anders vind je het vreselijk. En dat is dit seizoen niet anders…

Als je de recensie leest van seizoen drie, ga ik er voor het gemak vanuit dat je weet waar deze serie over gaat. De Baudelaires reden aan het einde van seizoen twee af op een regelrechte – letterlijke – cliffhanger en iedereen weet dat ze nooit écht ter pletter vallen. Maar daar gaat het bij ASoUE helemaal niet om.

Qua acteurs zijn er een paar die er dit seizoen écht uitspringen. Naast natuurlijk Neil Patrick Harris, in zijn op het lijf geschreven rol als Count Olaf (waarover zo meer) is de grootste verassing dit seizoen Lucy Punch. Zij vertolkt opnieuw Esmé Squalor en weet dit seizoen voor het eerst oprecht tegenspel te bieden aan de geniale Harris. Ook Patrick Warburton als Lemony Snicket is dit seizoen weer precies meewarig genoeg om in lachen uit te barsten.



Persoonlijk vind ik Presley Smith als Sunny Baudelaire (ja, dat is de baby) hilarisch. Dit is natuurlijk grotendeels te danken aan de ‘vertaling van haar gebrabbel’ én de plaatsing van haar in vreemde situaties, maar de expressie van Presley is opmerkelijk accuraat bij de verschillende bizarre situaties.

Nieuwkomers dit seizoen zijn Allison Williams (Girls) en Max Greenfield (New Girl) als de respectievelijke Kit Snicket en Dewey, Frank en Ernest Denouement. Beide overtuigen in hun rollen maar zeker Greenfield weet in zijn twee afleveringen een indruk te maken!

To Beatrice.

Wat dit seizoen, in mijn ogen, beter maakt dat het vorige seizoen is onder meer de diepgang voor Count Olaf. Door de introductie van ‘De man met baard maar geen haar’ en ‘De vrouw met haar maar geen baard’, de mentoren van Olaf, krijgt het personage de nodige diepere betekenis en worden sommige beslissingen die Olaf maakt ineens een stuk begrijpelijker. Harris speelt dit ook overtuigend waardoor het einde van de serie een stuk logischer voelt.

Helaas betekent het einde van seizoen drie ook het einde van de serie in zijn geheel. Desondanks is het goed gelukt om er een sluitend einde aan te breien. Eentje waar de makers trots op kunnen zijn.



A Series of Unfortunate Events is een vrij vreemde smaak op je serie smaakpallet, maar zeker één om te proeven. Binnen tien minuten weet je eigenlijk al of deze smaak bij je past of dat je braakneigingen krijgt. Maar proberen moet je het eigenlijk sowieso, want hoe tragisch, zielig en duister de serie ook lijkt, het is een uitblinker in humor en dat moeten we allemaal willen proberen.

Een 8,0!