Verkiezing: Beste Nederlandse serie van 2015
Met meer dan 30 (!) drama’s of komedies van eigen bodem hoefden we dit jaar niet meer naar Amerika of Westeros te kijken voor nieuw content. 2015 was het jaar dat we een science fiction komedie (Missie Aarde) en een...
9 jan 2016
5
In het begin vond ik het moeilijk dat alles om Jacqueline draaide en stond ze mij een beetje tegen, zeurderig vond ik haar. Dat, begrijp ik nu, is ook de bedoeling. Op het moment dat het verhaal begint is vrij snel duidelijk dat Jacqueline nu niet bepaald de leukste vrouw, moeder en vriendin is die je kunt hebben. Ze zit volop zelfbeklag- en medelijden en is een enorme bemoeial en regelnicht, bloedirritant, door haar situatie lijkt ze alleen maar met zichzelf bezig en heeft nergens oog voor. Dat vindt haar omgeving ook. Als alles en iedereen haar gedrag zat is wordt ze op zichzelf teruggeworpen en dan wordt het interessant. Gaandeweg verschuift de energie en worden de personages eromheen zichtbaarder en wordt Jacqueline zachter, liever, leuker en mooier.
Het verhaal vertelt hoe het kan zijn na een scheiding, vooral in emotioneel opzicht en is psychologisch mooi onderbouwd. Hier en daar is het leuk gek, maar nergens ongeloofwaardig, wel heel ontroerend en grappig. Ik betrapte me erop dat ik af en toe hard zat te lachen en ook dat ik soms vol schoot. En ineens is daar het moment waarop je de personages in je hart sluit en ze eigenlijk vaker wilt zien. Blom laat je op het puntje van je stoel zitten met haar onnavolgbare mimiek (wat is ze toch een fantastische actrice) en Hensema heeft zulke liefdevolle ogen dat ik wat graag die twee armen van hem om me heen zou willen voelen en er zelfs een beetje verliefderig ervan werd.
Jammer dat deze serie bijna afgelopen is (ik heb tot en met 7 gezien). Complimenten voor Maria Goos die zo'n knappe, meeslepende serie schreef terwijl ze zelf door zo'n zware tijd ging (heel herkenbaar).