The Spoils Before Dying

Tobey Maguire, Jessica Alba, Tim Robbins, Haley Joel Osment, Val Kilmer en Will Ferrell. Zomaar wat namen die vorig jaar hun opwachting maakten in de compleet belachelijke ‘boekverfilming’ van Eric Jonrosh z’n eerste roman, The Spoils Of Babylon. Boekverfilming tussen aanhalingstekens, want Eric Jonrosh bleek al snel een uit de duim gezogen typetje van Will Ferrell en sprake van een daadwerkelijk tastbaar boek wat je uit de stoffige schappen van om het even welke muffe bibliotheek zou kunnen trekken, was er dus al helemaal niet. In de luwte van kanonnen als True Detective, The Knick en Marco Polo knutselde deze parade aan acterende grootverdieners in 2014 aan een artistiek zesluik, waar ik met stijgende verbazing én waardering naar heb zitten kijken. Het enthousiasme was dan ook groot toen Jonrosh besloot om ook zijn ‘boek’ The Spoils Before Dying in bewegend beeld te gieten.

Dit keer is het de karakteristieke kop van Michael Kenneth Williams die de kar trekt. De man die je wellicht kent als The Wire’s Omar Little of Chalky White in Boardwalk Empire heet deze keer Rock Banyon. Rock is een 50’s jazzpianist en wordt beschuldigd van de moord op zijn zingende collega Fresno Foxglove. Rock Banyon. Fresno Foxglove. Ik realiseer mij dat dit voor sommige onder jullie misschien meer klinkt als een hele slechte pornofilm met voor de vorm nog wat detectivewerk er in, maar niets is minder waar. The Spoils Before Dying is van veel gemakken voorzien, maar naakt is er niet één van. Als je zo nu en dan een tet of een uit marmer getimmerd mannenachterwerk wil spotten, dan kun je beter Shameless, Girls of True Blood kijken. Maar goed… Rock Banyon. Jazzpianist in de 50’s. Beschuldigd van moord. Rock wordt door de sterke arm der wet in de kraag gevat en krijgt na verhoord te zijn twee dagen om z’n name te clearen (Stukje Engels. Spreek ik gewoon.). Als dat geen cliffhanger (Nog meer Engels) is dan weet ik het ook niet meer.

In grote lijnen wordt er in The Spoils Before Dying gekookt met dezelfde niet alledaagse ingrediënten die The Spoils Of Babylon zo smakelijk maakte. Absurde dialogen; een karrenvracht aan cameos (kort opduikende bekendheden); Thunderbirds-achtige decors; goeie acteurs, die ontzettend hun best moeten doen om hun teksten zo slecht mogelijk op te dreunen en een schrikbarend vatsige Haley Joel Osment, het zit er allemaal in. Er kan gegniffeld worden over de manier waarop de highbrow jazzwereld zo nu en dan te kakken wordt gezet of over het feit dat Jonrosh naar eigen zeggen met zijn Postpostmodernfrenchneofakeism een geheel nieuwe stroming aan de kunst heeft toegevoegd, maar onderaan de streep is The Spoils Before Dying op de één of andere manier tóch niet de waardige opvolger van The Spoils Of Babylon. In mijn bescheiden optiek dan. Misschien is het omdat het verhaal niet boeiend genoeg is of wellicht is de vorm die in The Spoils Of Babylon nog zo nieuw en verrassend was in haar opvolger alweer zijn echte glans verloren. Wie het weet mag het zeggen. Het zijn maar zes afleveringen, dus je hebt de boel binnen twee zakken bolognese met dip achter de kiezen en dat kan prima op een dag waarbij bijvoorbeeld IKEA zegt dat ze je nieuwe bank tussen 08:00 en 16:00 uur komen leveren. Ofzo.