Texas Rising

120 minuten per aflevering?

Ik heb bij History Channel altijd het gevoel dat ze in de zoektocht naar een nieuw serieformat gewoon een willekeurig geschiedenisboek uit de kast trekken, deze lukraak openslaan en het verhaal wat ze dan lezen het uitgangspunt maken voor hun volgende liefdesbaby. Zo brachten ze ons al een aantal seizoenen schreeuwende Vikingen, mochten we door de gaten in de heg meekijken met de burenruzie van de Hatfields & McCoys en schenen ze eerder dit jaar nog hun licht op de bezetting van de Engelsen. Het volgende hoofdstuk van de geschiedenisles heet Texas Rising en gaat over de Texaanse Revolutie. Jihaaaa!

Het is 1835 en de Europese Amerikanen real life Risken er lustig op los. Werden eerst de indianen op vaak brute wijze door de blauw wit rode legers van het bord gedobbeld, nu zijn de Mexicanen aan de beurt. Inderdaad, dat more more bigger bigger syndroom zat er al lekker vroeg in bij die pick-up-truck-scheurende-alles-met-een-dikke-laag-Heinz-bedekkende jongens. De rednecks zijn te gast in de dan nog Mexicaanse provincie Texas, maar besluiten na onvrede over de politieke gang van zaken de boel maar zelf in handen te nemen. Het kleine plukje Mexicaanse soldaten dat met het dienstpistool op de buik hier en daar op een veranda een siësta ligt te doen, wordt over de kling of grens gejaagd en hoppa, weer wat vierkante km’s erbij. Natuurlijk laat Mexico dit niet over haar kant gaan en in februari ’36 dendert president Antonio Santa Anna met bulderende kanonnen Texas binnen om orde op zaken te stellen. Het wordt een korte bloederige oorlog en het feit dat die kleine xenofoob George Bush jr. er nu een huis heeft verraad wie er uiteindelijk aan het langste eind heeft getrokken.

Als je lekker lekker gaat op cowboys en indianen, dan kun je prima Texas Rising kijken. Als je lekker gaat op cowboys en indianen, maar zo nu en dan ook behoefte hebt aan wat diepgang, dan zou ik Texas Rising best wel laten voor wat het is. De personages zijn namelijk zo gapend oninteressant, dat het je echt worst zal wezen of ze uitgroeien tot de held van de dag of uiteindelijk belanden aan de punt van een Mexicaanse bajonet. History Channel heeft voor iedere aflevering, zeg maar gerust film, tachtig minuten uitgetrokken, maar het een beetje uitdiepen van de verschillende karakters, ho maar. Hierdoor kom je nooit echt in het verhaal en zit je eigenlijk tien uur lang naar random dudes te kijken die elkaar om één of andere onduidelijke reden met pijlen en kogels bestoken. Pas bij het schrijven van deze drie alineas kwam ik er achter dat de Amerikanen eigenlijk aan de verkeerde kant van de geschiedenis stonden. Dat zou je uit Texas Rising dus helemaal niet opmaken. Daar lijken de Amerikanen eerder neergezet te worden als de heldhaftige strijders die de Nieuwe Wereld met hand en tand hebben verdedigd tegen die levensgevaarlijke Diazzen en Dos Santossen. Dat is dus helemaal niet zo en dat vind ik met terugwerkende kracht dus super storend. Tel daarbij op dat je bij vlagen denkt dat je naar de 90’s Zorro zit te kijken en je hebt met Texas Rising een serie die best mooi is gemaakt, maar inhoudelijk aan alle kanten rammelt. Een soort Sylvie Meis onder de series, zeg maar.