Penny Dreadful

Eind vorig jaar was daar opeens die gruwelijke Penny Dreadful teaser. Een ode aan het gelijknamige 19de eeuwse tijdschrift vol horrorverhalen dat menig kleuter met een natte broek naar bed stuurde. Een verzamelplaats voor je allergrootste angsten. Liefhebbers van duistere bedoeningen als American Horror Story, Hemlock Grove en Hannibal zetten de aftrap van deze nieuwkomer wereldwijd met merkstift in de agenda, want dit zou ‘m wel eens kunnen gaan worden. De verhalen van Dr. Frankenstein, Dorian Gray en Dracula in Victoriaans Engeland samengeprakt tot één hapklare brok… What’s not to like?!

Nou, je zou dus not kunnen liken dat het de makers, ondanks een hele dikke produktie en een ex-James Bond en Josh Hartnett in de cast, niet (echt) is gelukt om een serie te maken waar je de één na de andere aflevering van wilt verslinden als Gordon in een dispuut vol gewillige koorknapen. Het samenvoegen van de verhalen waar we allemaal mee zijn opgegroeid is niet groter dan de som der delen. Sterker nog, het laat de kijker voornamelijk achter met de vraag wat ze nou eigenlijk willen vertellen. Samenvatten waar je precies aan begint als je deze je computer binnenslurpt is dan ook geen sinecure. In ieder geval iets met een ontdekkingsreiziger die z’n dochter kwijt is en een groep mysterieuze figuren om zich heen verzamelt om haar op te sporen.

Als je nog steeds aan het bijkomen bent van Regan d’r “Fuck me, fuck me” in The Exorcist, dan zou ik deze even lekker laten voor wat ie is. Zou ik doen.

Mooie serie, goede cast en het ziet er zeer verzorgd uit.