Normal People

Connell Waldron is een lieve, ietwat ongemakkelijke, introverte jongen. Hij is een soort Vesuvius van opgekropte emoties en gedachten die maar niet tot uitbarsting wil komen. Zonde, want Connell is een slimme gast die – als hij eenmaal besluit te praten – doorgaans redelijk zinnige dingen zegt. De enige bij wie hij een beetje lijkt te ontdooien is zijn niet al te populaire klasgenoot Marianne Sheridan. Marianne is direct, uitgesproken en enigszins hautain en dat zorgt voor weinig uitnodigingen voor feesten en partijen. On the down low beginnen de twee aan een parendans waar maar geen einde aan lijkt te komen. Het is een (doodvermoeiend) spel van aantrekken en afstoten. Iedere keer als je denkt, nu gaan ze hun namen voor de eeuwigheid in een driehonderdjarige eik krassen, zorgen persoonlijke issues weer voor een kink in de kabel.

Normal People is een romantisch drama wat doet terugdenken aan die tijd dat je zelf een onhandige negentienjarige was die niet wist wat ie met al z’n emoties en gierende hormonen aan moest. Beetje vol zelfmedelijden op je kamertje weemoedig voor je uit staren met You’re Always On My Mind op repeat, omdat je verkering – tijdens een lang weekend Center Parcs met vriendinnen – besloot te bekken met de jongen van de fietsverhuur. Dat werk. Het zit ook ramvol seks. Ik heb sinds het eerste seizoen van The Girlfriend Experience niet meer zoveel veel naakt in een serie gezien. Zelfs Game Of Thrones bijt hier de tanden op stuk. Connell en Marianne lijken wel een stel konijnen. Je zou bijna onzeker worden over de staat van je eigen libido. Bijna dan, hè?! Verder is het gewoon het klassieke verhaal van een ingewikkelde liefde tussen twee mensen uit verschillende milieus, maar dan in een lekker hedendaags jasje. Prima voer voor zelfbenoemde amateurpsychologen ook. Je kunt op het gedrag van Connell en Marianne namelijk wel wat wilde theorieën loslaten. Probeer bij het zien van Marianne’s beslissingen maar eens níét ‘daddy issues‘ te mompelen. Onmogelijk. Al met al heeft Normal People dus best veel body – no pun intended – en dat is best opmerkelijk voor een serie waarin eigenlijk niet zo heel veel gebeurt. Lekker serietje om te kijken en een paar weken later weer te vergeten.

Soms komt er iets voorbij, een boek, film of serie - of een reis - die je nieuwe inzichten schenkt. Iets wat je raakt, diep vanbinnen, en wat je ogen opent voor een werkelijkheid die je daarvoor (nog) niet zag. Op dat punt ben ik het dus met - de overigens heel erg mooi schrijvende - gumstarr fundamenteel oneens. Als je zoiets voelt, zal je dat niet een paar weken later vergeten.

Ik ben Normal people voor de tweede keer aan het kijken. Een week na de eerste binge-sessie. Veel mensen kijken naar de serie omwille van de tragiek of de romantiek. Sommigen vinden het wat klef. Anderen worden er door geraakt. Of ze herkennen zichzelf in Connel en Marianne. Ik ook natuurlijk, ik beleefde een heel erg gelijkaardig verhaal met de liefde van mijn leven, toen we zelf nog tieners waren. Maar wat mij zo trof, was het onwaarschijnlijke gevoel van geluk, waar ik mee achter bleef omdat ik opeens besefte dat 'mijn Marianne' nog altijd bij me is. En dat ik haar dertig jaar later nóg leuker vind dan toen we tieners waren. Gek genoeg was ik dat een beetje vergeten... en dat gevoel kan dus oude romantiek helemaal terugbrengen. Ik herhaal, als je zoiets voelt, zal je dat niet een paar weken later weer vergeten!

Misschien dat daarom zoveel mensen, overal in de wereld, zo gelukkig worden van Normal people (grijns). Misschien dat ik het daarom de beste serie vind die ik ooit zag.