Ik ben ook maar een mens: Squid Game

Het laatste seizoen van Squid Game bracht mij ertoe deze column te schrijven. Waarom, hoor ik je denken. Nou, dat zal ik proberen uit te leggen. Ik ben ook maar een mens, of I’m only human, kwam in mij op toen ik zag hoe de ‘mensen’ in het laatste seizoen van Squid Game dieper dan diep zakten voor een beetje geld op de bank. Werkelijk het allerslechtste kwam in de spelers van de vreselijke ‘kinderspelletjes’ naar boven. En niet alleen in de spelers, maar ook in het personeel, de VIP’s en de leiding. Zij behoorden tot het laagste wat een mens kan worden: meedogenloos, moorddadig, zonder enige empathie of compassie. Alles wat een mens menselijk maakt, was bij de meeste deelnemers verdwenen.

Wat er ook gebeurt in deze vreselijke, dodelijke strijd om de knikkers, is dat sommige mensen meer dan menselijk zijn. Ze beschermen degenen die zichzelf niet kunnen beschermen. Mocht je teleurgesteld zijn in het tweede seizoen van Squid Game, kijk dan eens goed naar het derde seizoen. Niets menselijks of onmenselijks is daar vreemd. In het allerlaatste seizoen hebben ze de psyche van de mens tot op het bot uitgekleed – en zelfs dieper.



Ik was (on)aangenaam verrast door het derde seizoen. In de zes afleveringen zag ik waar toe de mens in staat is als er veel geld op het spel staat. Maar ik zag ook de helden, die opkomen voor de zwakkeren, en hoe ver zij kunnen gaan om hun beschermeling te redden. Diepe emoties kwamen bij mij naar boven. Ik wilde sommige personages in de serie echt iets vreselijks toewensen. En als die personen dan niet verder kwamen (lees: dood gingen), was ik oprecht blij. Maar als sommige andere personages het niet overleefden, stroomden er echte tranen van verdriet over mijn wangen.

Haat en liefde liggen dicht bij elkaar – dat bleek in dit geval maar al te waar. Ik schreeuwde naar de televisie: “Ga dood! Vermoord hem/haar!” Ben ik dan ook heel diep gezonken? Nee, in dit geval wenste ik een fictief personage dood, en uiteraard niet de acteur die op dat moment wel duidelijk het object van mijn ongegeneerde haat was. Maar in dezelfde scène kon ik tranen met tuiten huilen om een personage dat gestorven was. Of eigenlijk: vermoord was.



Gaandeweg de zes afleveringen vroeg ik mij af: “Wat zou ik doen?” Zou ik mijn concurrentie willen uitschakelen? Zou ik ook onmenselijke trekken krijgen bij het zien van zo’n enorm pak geld? Ik weet het niet, en ik hoop daar nooit achter te komen. Want niet alleen bij Squid Game stel ik mijzelf die vraag. Ook bij andere series, waarbij de mens in al zijn (vreselijke) vormen centraal staat, stel ik die vraag geregeld. Iedereen zal waarschijnlijk zeggen: “Dat zou ik nooit doen.” Maar de geschiedenis laat zien dat niets menselijks ons vreemd is.

Met andere woorden: Wij zijn ook maar mensen, toch?