In deze vijfde column kijken we naar nogmaals vijf series die beschikken over een zeer toffe intro.
Shameless (US)
De intro van Shameless (US) is één van de meest herkenbare en creatieve openingen van een moderne serie. In plaats van een traditionele montage of een epische tune, speelt de hele intro zich af in de badkamer van het chaotische Gallagher-huis. We zien Frank Gallagher bewusteloos of dronken op het toilet zitten, terwijl ieder familielid en soms ook vrienden en geliefden door de badkamer heen denderen. Ze gebruiken de spiegel, pakken spullen, kibbelen, hebben korte momenten van intimiteit of conflict, en verdwijnen weer. Deze constante stroom van personages geeft een prachtig en komisch beeld van het rommelige, maar levendige huishouden. De muziek – het energieke ‘The Luck You Got’ van The High Strung – zet meteen de toon: rauw, rebels en vrolijk chaotisch.
Een serie die pas wat recenter op mijn pad is gekomen. Ik denk dat dit een type serie is die lijd onder hetgeen waar vele langdurende series last van hebben; het begint zo goed en naarmate het langer en langer wordt behaalt het simpelweg niet meer het niveau van de eerste paar seizoenen. Betekent niet dat het saai is of geen goede serie, maar simpelweg een daling in kwaliteit. Overall nog steeds een dijk van een serie die zeker geen blad voor de mond neemt.
Foundation
De intro van Foundation is visueel verbluffend en een perfecte weerspiegeling van de epische schaal van de serie. De sequentie toont gouden zandkorrels die samen patronen en figuren vormen, waarna ze langzaam weer desintegreren. Het is zowel abstract als poëtisch: het zand staat symbool voor de fragiliteit en vergankelijkheid van beschavingen, en voor de cycli van opbouw en verval die centraal staan in het verhaal. Het kleurenpalet van goud, zwart en diepblauw geeft de intro een majestueuze, bijna sacrale uitstraling. De dreigende, orkestrale muziek van Bear McCreary versterkt dit gevoel en maakt de intro tot een bijna meditatieve ervaring.
Naar mijn mening blijft AppleTV+ redelijk underrated als het gaat om de series die ze alsmaar blijven uitpompen. Ondanks dat het een gigantisch bedrijf is blijft de streaming service redelijk op de achtergrond. Aan de kwaliteit ligt het zeker niet, met series als Ted Lasso, Severance, Shrinking en dus ook Foundation (and many more) is het duidelijk dat hier genoeg te kijken is. Foundation is een sci-fi epic waarvan ik eigenlijk had gedacht nooit iets op die schaal op het kleine scherm te kunnen zien. Geen idee wat het exacte budget per aflevering is, maar het is hoog. Voeg daar een goede cast aan toe en een redelijk interessant verhaal en je hebt een zeer toffe sci-fi serie.
Pokémon
Weinig serie-intro’s zijn zó iconisch geworden als die van de originele Pokémon-serie. Vanaf de eerste klanken van de theme song (‘I wanna be the very best…’) weet iedere kijker direct wat er komt. De intro combineert snelle, energieke beelden van Ash en Pikachu met een parade aan verschillende Pokémon in actie. We zien gevechten, landschappen en momenten van vriendschap, terwijl de camera telkens nieuwe wezens introduceert. De montage is kleurrijk, dynamisch en voelt als een uitnodiging tot avontuur. Het is niet alleen een introductie tot de serie, maar werd ook een cultureel fenomeen dat een hele generatie blijft meezingen.
Ik ben zeker onderdeel van die generatie. Opgegroeid met Pokemon en de eerste paar seizoenen hebben allen geweldige intro’s. Elk hiervan kan ik nog steeds meezingen, zeker als er een paar glazen alcohol in het spel zijn. Nog steeds heb ik het idee dat ik deze serie nog in het geheel wil kijken, maar ik kom meestal niet verder dan 50 afleveringen per jaar. Inmiddels soms toch iets te kinderlijk, maar tegelijkertijd toch heel nostalgisch. Wie weet gaat het een keer lukken.
The Wire
De intro van The Wire is uniek doordat deze per seizoen varieert, terwijl het concept hetzelfde blijft. Iedere keer wordt het nummer ‘Way Down in the Hole’ gebruikt, maar telkens in een andere uitvoering, afhankelijk van het thema van dat seizoen. De beelden zijn fragmentarisch en documentair van aard: close-ups van telefoondraden, havenactiviteiten, politieke graffiti, schoollokalen of redactiekamers. Het zijn observaties van een stad in beweging, zonder expliciet commentaar, maar altijd met een onheilspellende ondertoon. Deze aanpak benadrukt de maatschappelijke reikwijdte van de serie en laat zien dat iedere laag van de samenleving zijn eigen verhaal kent. Het resultaat is een intro die sober, rauw en intens realistisch aanvoelt.
Ik ben er nog niet helemaal doorheen (op dit moment), maar wat een pracht van een serie is dit. Elk seizoen is absoluut geweldig en ik vind het bijna jammer dat ik er pas dit jaar achter ben gekomen. Maar goed, beter laat dan nooit. Wat mij betreft is dit een toonvoorbeeld van hoe (verreweg de meeste) HBO series kwalitatief hartstikke sterk zijn. Qua intro moet ik wel zeggen dat de eerste twee seizoenen voor mij het ‘best’ waren, ergens vond ik beide muziekstijlen gewoon hartstikke tof. De rest is niet slecht, maar voor mij toch net iets minder goed.
Evil
De intro van Evil is kort (langer vanaf seizoen 3), maar bijzonder effectief in het neerzetten van sfeer. Het toont een reeks grimmige, bijna surrealistische beelden met religieuze en occulte symboliek: kruizen, gezichten en schaduwrijke figuren die in reliëf-achtige vormen voorbijflitsen. De beelden zijn vaak zwart-wit of vervormd, waardoor ze een vervreemdend effect hebben. De soundtrack is onheilspellend, met lage tonen en spanning opbouwende geluiden die eerder doen denken aan een horrorfilm dan een klassieke dramaserie. Deze intro wekt direct een gevoel van ongemak en nieuwsgierigheid op: precies de balans die de serie zelf probeert te bereiken tussen het bovennatuurlijke en het psychologische.
Dit was voor mij een serie waarvan ik eigenlijk niet had verwacht dat ik ‘m zo leuk zou vinden. Begon als een zoektocht naar iets simpels om te kijken in het vliegtuig en uiteindelijk was ik helemaal hooked. Een vrij simpele verhaallijn, maar met prima acteerwerk van toch wat bekende namen kan zorgen voor een prima te kijken serie. Gevoelsmatig toch lang geleden dat ik een serie met bovennatuurlijke thema’s heb gezien die ik met plezier heb gekeken. Moet hier nog wel een paar seizoenen van zien, dus wie weet dat de mening nog verandert.
Wat maakt deze vijf intro’s zo sterk? Voor mij is het de balans tussen muziek, beeld en emotie. Ze zetten niet alleen de toon voor de aflevering, maar laten ook een onuitwisbare indruk achter. Welke serie-intro hoort volgens jou in dit lijstje? Laat het vooral weten in de reacties hieronder en wie weet komt deze de volgende keer aan bod!
