De Kunst van de Intro - #4

De impact van een goede intro wordt vaak onderschat. Het kan een van de meest memorabele aspecten zijn van een serie. Deze vijf meesterlijke intro’s zetten de toon, prikkelen de zintuigen en blijven eeuwig herkenbaar. Een serie-intro is meer dan een begin; het is een ervaring. Een goede intro transporteert je direct naar de wereld van de serie, laat je de toon voelen en roept emoties op die lang daarna blijven hangen. Sommige intro’s zijn zo iconisch dat ze het eerste zijn waar je aan denkt.

In deze vierde column kijken we naar nogmaals vijf series die beschikken over een zeer toffe intro - en ik ben nog lang niet klaar.

Peacemaker (2022)

De intro van Peacemaker (2022) (2022-heden) is misschien wel de meest onverwachte cult-hit onder de serie-openingen. Op een glamrock-hit van Wig Wam (Do Ya Wanna Taste It) zien we de volledige cast – inclusief bijrollen en slechteriken – een strak gechoreografeerde dansroutine uitvoeren in een hypergestileerde theaterachtige setting. Alles aan deze intro druipt van de ironie: de serieuze gezichten, de over-de-top moves, de kitscherige belichting. Toch werkt het perfect. De intro is een perfecte samenvatting van wat Peacemaker (2022) is: absurd, zelfbewust, gewelddadig én verrassend emotioneel. Het is bovendien een openingsscène die je nooit wil skippen – precies de bedoeling van maker James Gunn.

Technisch gezien is dit nu de eerste productie die onderdeel is van het nieuwe DC Universe van James Gunn, had oprecht niet verwacht dat ik het zo’n toffe serie zou vinden. Technisch gezien is het eerste seizoen onderdeel van de DC Extended Universe en het tweede seizoen zal een kleine reboot ondergaan om wat meer te passen bij het andere DC Universe materiaal. Over het geheel erg vermakelijk – een vergelijking met The Boys is vrij makkelijk te maken, gezien het brute geweld – maar Peacemaker is verder meer een comedy dan een drama.

American Horror Story

Elk seizoen van American Horror Story (2011–heden) krijgt een eigen intro, met een herkenbare stijl: creepy visuals, vervormde geluiden, en de onheilspellende score van Cesar Davila-Irizarry en Charlie Clouser. De intro’s zijn collage-achtig opgebouwd, met flitsende beelden, tekstfragmenten, en close-ups van groteske objecten of figuren. Alles is bedoeld om de toon te zetten: verontrustend, mysterieus, en thematisch afgestemd op het specifieke seizoen (zoals de freakshow, het spookhuis, of de heksenkring). De intro’s zijn niet alleen sfeerbepalend, maar vaak ook rijk aan foreshadowing en symboliek – een creepy kunstwerk op zichzelf.

Dit is de serie waardoor ik ben gaan denken dat het maar goed is dat Ryan Murphy zijn hersenspinsels kwijt kan op tv in plaats van dat hij ze toepast in het werkelijke leven. Deze serie is namelijk niet voor "the faint of heart", dit is de reden geweest dat ik ongevoelig ben geworden voor de meest gruwelijke scenes in andere series. Het komt meermaals voor per seizoen dat je je echt afvraagt waar je in hemelsnaam naar aan het kijken bent. Ik beschouw dit als een guilty pleasure, maar ik moet ook erkennen dat de laatste paar seizoenen niet meer van hetzelfde niveau zijn als de eerste vijf seizoenen… het lijkt er een beetje op dat het wtf gehalte belangrijker begint te worden dan de kwaliteit van de verhaallijn. Overigens is er inmiddels ook een spin-off, American Horror Stories. Laten we eerlijk zijn, die is kwalitatief nog slechter - maar de creativiteit in het maken van een unieke intro voor elke aflevering kan resulteren in een toekomstig plekje in deze lijst.

BoJack Horseman

De intro van BoJack Horseman (2014–2020) is een melancholische trip door het leven van de depressieve, aan lager wal geraakte sitcom-ster BoJack. De jazzy, dromerige muziek van Patrick Carney en Grouplove begeleidt een opeenvolging van scènes waarin BoJack letterlijk en figuurlijk doelloos door zijn wereld zweeft – van feest naar set naar supermarkt – zonder interactie met zijn omgeving. Naarmate seizoenen vorderen, verandert de intro subtiel mee met de gebeurtenissen in BoJacks leven. De intro is zowel stijlvol als tragikomisch en vat op een treffende manier de toon van de serie samen: humoristisch en absurd, maar met een donkere, existentiële onderstroom.

Gezien ik mezelf beschouw als iemand die zo’n beetje alles kijkt was het nagenoeg een zekerheid dat er een keer (en zal zeker niet de laatste keer zijn) een animatieserie op dit lijstje zou verschijnen. Deze serie is een tragicomedy en heeft een aantal absurd goede afleveringen (Free Churro!). Ik keek vroeger natuurlijk genoeg animatieseries, maar denk dat dit de serie is geweest die ook op latere leeftijd er voor heeft gezorgd dat ik het toch nog best wel interessant vind.

Battlestar Galactica (2004)

De intro van Battlestar Galactica (2004–2009) verandert per aflevering, met een tweedelige opbouw. Eerst klinkt een serene, religieus aandoende zang (in het Sanskriet), terwijl symbolische beelden en credits over het scherm glijden – dit schept een mythische, bijna spirituele sfeer. Daarna volgt steevast een korte montage van wat we in de komende aflevering kunnen verwachten: explosies, confrontaties, drama – een opmerkelijke keuze die spanning opbouwt maar ook risico’s neemt qua spoilers. De combinatie van mystiek en militaire urgentie is typerend voor de serie, die filosofie en actie op unieke wijze balanceert. Een intrigerende intro die je meteen het universum in trekt.

Beetje typisch onderhand, elk van deze columns heeft op zijn minst één bizar goede scifi serie. De meesten zullen het er mee eens zijn dat dit een zeer goede remake is. Weliswaar heb ik het origineel nooit gezien, dus ik kan het niet helemaal vergelijken – maar de kwaliteit van deze versie lijkt me lastig te betwisten. Toen ik Netflix aanschafte ergens in 2012 was dit zo’n beetje een van de eerste series die ik binnen een paar weken volledig had afgerond.

Yellowstone (2018)

De intro van Yellowstone (2018) (2018–2024) is statig, sfeervol en visueel ingetogen. De beelden tonen weidse landschappen van Montana, verweven met het brandmerk-symbool van de Dutton-ranch. Alles is gehuld in een sepia-achtige tint die doet denken aan oude foto’s of westerns. De muziek van Brian Tyler is langzaam opbouwend, met een donkere, dreigende ondertoon – passend bij de thematiek van familie-erfenis, territoriumstrijd en moreel grijs gebied. In latere seizoenen wordt de intro soms ingekort of aangepast, maar de essentie blijft hetzelfde: deze wereld is hard, mooi en onverbiddelijk. Een intro die niet schreeuwt, maar gromt.

Oh, wat een toffe serie. Voor mij was dit de eerste kennismaking met Taylor Sheridan en sindsdien heb ik genoten van nagenoeg alles wat in de Yellowstone franchise te zien is – en ook de paar toffe series daarbuiten. Het acteerwerk is top notch, de verhaallijn is zeer sterk en het ziet er prachtig uit. Nou moet ik wel zeggen dat het laatste seizoen toch net wat minder is, maar dat heeft zijn redenen. Kom maar door met meer Yellowstone (2018) vervolgen.

Wat maakt deze vijf intro’s zo sterk? Voor mij is het de balans tussen muziek, beeld en emotie. Ze zetten niet alleen de toon voor de aflevering, maar laten ook een onuitwisbare indruk achter. Welke serie-intro hoort volgens jou in dit lijstje? Laat het vooral weten in de reacties hieronder en wie weet komt deze de volgende keer aan bod!