In de stop-motion Netflix serie My Melody & Kuromi volgen we deze rivalen tijdens een bakwedstrijd. Hoewel de gemoederen hoog oplopen is het een kracht van buitenaf die pas echt roet in het eten gooit. In het schattige Mariland wonen Sanrio personages My Melody (Michelle Marie in het Engels, Rei Sakuma in het Japans) en Kuromi (Jenny Yokobori in het Engels, Junko Takeuchi in het Japans). My Melody heeft een succesvolle bakkerij samen met vrienden Flat (Megumi Han in het Japans) en My Sweet Piano (Junko Takeuchi in het Japans). Kuromi droomt van hetzelfde succes met haar bakkerij maar heeft tot dusverre nog niet veel klanten. Er staat echter meer op het spel dan hun reputatie als blijkt dat heel Mariland gevaar loopt.
Alles oogt suikerzoet maar verandert op momenten in een horror bos.
Ter ere van het 50-jarige bestaan van My Melody en het twintigjarige bestaan van Kuromi zijn er dit jaar meerdere feestelijkheden rondom de twee personages. Deze nieuwe twaalf afleveringen tellende Netflix serie is er daar één van. My Melody en Kuromi zijn in veel opzichten tegenpolen van elkaar. My Melody is vriendelijk, onzeker en een tikkeltje naïef. Kuromi daarentegen is een heethoofd, egoïstisch en tevens erg jaloers op haar rivaal. Toch vinden de meiden elkaar in hun liefde voor bakken. Waar My Melody van zoetige lekkernijen met vruchten houdt bakt Kuromi graag Dorayaki.
My Melody & Kuromi is een stop-motion serie met personages en een wereld die lijken te zijn gemaakt van vilt, plastic en klei. Alles oogt suikerzoet maar verandert op momenten in een horror bos. Deze omslag verbaasde mij nogal. Het deed mij afvragen welke doelgroep de makers willen aanspreken. Er zijn verwijzingen naar de moderne wereld zoals smartphone selfies en blauwe vogels die met een knipoog verwijzen naar Twitter. Maar over het algemeen overheerst de sprookjesachtige sfeer. Het zijn de vertederende wezentjes zoals een egel, beer, olifant, luiaard en mol die de serie maken tot wat het is.
Er vindt een bakwedstrijd plaats waar de bekende meesterchef Pistacio (Griffin Burns in het Engels, Kenji Nojima in het Japans) jurylid zal zijn. My Melody en Kuromi willen deze allebei winnen. Tijdens een zoektocht naar ingrediënten komt My Melody een magisch hart tegen in het bos. Ze voelt zich hier gelijk toe aangetrokken maar het meenemen van het hart blijkt grote gevolgen te hebben. Hoewel het hart My Melody lijkt te helpen bij haar bakkunsten trekt het ook wolven Tanba en Sasage aan. Tanba en Sasage besluiten Kuromi te helpen met haar bakkerij om zo tegelijkertijd dichterbij het magische hart te kunnen komen.
Gedurende de serie loopt de Nederlandse ondertiteling niet altijd gelijk met de Engelse audio. Naast het niet synchroon lopen verschillen de gesproken en geschreven teksten ook. Waarschijnlijk komt dit omdat de ondertiteling gemaakt is voor de originele Japanse versie. Wat mij eveneens opviel was dat het leek alsof sommige bijrollen op de achtergrond alsnog onderling Japans spraken. Of ik dit verkeerd gehoord heb of een foutje in de editing is geweest weet ik niet. Maar het is duidelijk dat de serie echt gemaakt is om in het Japans te kijken.
De serie is gemaakt voor een heel specifiek publiek maar dit publiek kan volgens mij zeer tevreden zijn met dit aandoenlijke eindresultaat.
De twaalf afleveringen hebben een lengte van tien á vijftien minuten per stuk. Er zijn afleveringen met een duidelijk thema. Er waren echter ook afleveringen bij die ik wat apart geknipt vond. De serie kijkt weg als een film. Het opdelen in zoveel episodes voegde daarom voor mij weinig toe. Ik was geneigd om alles gelijk achter elkaar door te kijken en heb de gehele serie in een ochtendje uitgekeken. Ik vond het verrassend hoe onaardig Kuromi in eerste instantie werd neergezet. De eerste afleveringen vond ik haar echt een pestkop maar gelukkig verandert dit gedurende het verhaal.
Persoonlijk kende ik My Melody en Kuromi voor deze serie alleen oppervlakkig. Sinds ik een Hello Kitty spel ben gaan spelen eerder dit jaar ben ik echter steeds meer fan van deze personages aan het worden. Het was dan ook erg leuk om wat meer over hen en al hun vrienden te weten te komen. De serie is niet heel bijzonder. Het verhaal is niet heel meeslepend maar desalniettemin vermakelijk. Het was leuk om te kijken en ik heb weinig aan te merken op het geheel. De serie is gemaakt voor een heel specifiek publiek maar dit publiek kan volgens mij zeer tevreden zijn met dit aandoenlijke eindresultaat. Voor hele jonge kijkers is het verhaal denk ik wat te ingewikkeld en spannend. Maar voor kawaii fans van Sanrio personages is het een feest der herkenning.
Wichita, geboren in 1991, is een groot dierenliefhebber, die daarnaast ook erg houdt van schrijven en tv-series kijken. Ze is ondanks haar leeftijd helaas alweer ruim vijftien jaar arbeidsongeschikt en vindt daardoor veel afleiding en plezier in het kijken naar tv programma’s. Een perfecte combinatie als het aankomt op het recenseren voor MijnSerie. In het verleden heeft zij al eens meegeschreven aan een boek over een van haar ziektes en sinds begin 2013 schrijft zij recensies voor deze site. Door het vele reizen in haar jeugd en de internationale contacten die zij haar hele leven lang al heeft is Engels altijd als een tweede taal voor haar geweest. Om die reden schrijft zij af en toe niet alleen in het Nederlands maar ook in het Engels recensies voor MijnSerie.
