Hollywood (2020)

Hollywood gaat over het Hollywood van vlak na de Tweede Wereldoorlog. Althans, het is Ryan Murphy’s alternatieve versie van het Hollywood van vlak na de Tweede Wereldoorlog. Voor deze nieuwe Netflix Original houdt hij zich namelijk niet al te strikt aan de historische feiten en creëert daarmee een wat rooskleuriger beeld van 50’s Hollywood. We zien een filmindustrie waar – zij het met het nodige doorzettingsvermogen – ruimte is voor mensen met kleur en mensen met een andere seksuele geaardheid. We zien een Hollywood waar doortastende vrouwen een door mannen gedomineerde wereld naar hun hand kunnen zetten. Zoals wel vaker in zijn werk legt Murphy de macht bij groepen voor wie dat in de dagelijkse werkelijkheid niet altijd een gegeven is. Zijn visie op film en series wordt dan ook mooi samengevat wanneer Raymond Ainsley – één van de belangrijke karakters in Hollywood – zegt:

“Movies don’t just show us how the world is, they show us how the world can be. If we change the way that movies are made – if you take a chance and make a different kind of story – I think you can change the world.”

Tuurlijk is dit een tekst die je ook zomaar op een stuk wit geschilderd sloophout van de Xenos zou kunnen aantreffen, maar het bevat ook zeker een kern van waarheid. Representatie is belangrijk en het feit dat Murphy zijn platform (weer) gebruikt om deze boodschap uit te dragen, is alleen maar bewonderenswaardig. Vind ik dan.

Op basis van het bovenstaande zou de indruk kunnen ontstaan dat Hollywood niet meer is dan een hoop activistisch geschreeuw vanaf de zeepkist, maar niks is minder waar, het is ook gewoon een hele lekkere serie. Een serie die er ontzettend goed uitziet en een serie die met Henry Wilson (Sheldon in The Big Bang Theory) en Avis Amberg – de eigenzinnige filmbazin – twee karakters herbergt die geheid emoties oproepen. Henry is de man you love to hate en voor Avis zou je direct een fanclub op willen richten. Zij waren mijn lievelings, maar naast hen schitteren nog veel meer kleurrijke types die ook allemaal genoeg ruimte krijgen om te ademen.

Maar hoe zit het met Murphy’s gevoel voor drama, hoor ik je denken. Nou, het blijft natuurlijk een man die het theatrale niet schuwt en dat is voor Hollywood niet anders. Toch voelt het hier – waarschijnlijk ook vanwege de setting – prima op zijn plaats. Afgezien van het einde – waarin de boel wel heel erg zoetsappig en moralistisch wordt – heeft Murphy de handrem er aardig op weten te houden. Hij heeft het weten te beperken tot licht ingetogen hysterie. En dat einde moeten we denk ik maar gewoon door de vingers zien. Sprookjes verdienen nou eenmaal een einde waarbij het glazuur spontaan van je tanden spat.

Voor mij een stevige 8-