Een gelaagd misdaadverhaal over een onorthodoxe zoektocht naar de moordenaar van een dochter. Al een tijdje stond de Deense serie Face to Face op mijn watchlist bij NPO Start. In het Deens heet de serie Forhøret: Het Verhoor. Ik ben dol op Deense krimi’s. In de serie spelen aansprekende bekende namen zoals Lars Mikkelsen (Herrens veje) en Søren Malling (Bron/Broen, Borgen). Dus wat kan er mis gaan?
Het verhaal begint goed. Rechercheur Björn Rasmussen wacht een lugubere verrassing, want tijdens een werkbezoek aan de patholoog vindt hij zijn dochter op de autopsietafel. Een extra wrang weerzien, want de twee waren elkaar al een tijdje uit het oog verloren. De patholoog bestempelt de dood van Christina als zelfmoord, maar Björn is er heilig van overtuigd dat er meer aan de hand is rondom het overlijden van zijn dochter.
Hij gaat alleen op onderzoek uit. Op eigen houtje ondervraagt hij elke aflevering één verdachte. Zoals Christina’s vermeende vrouw of de mysterieuze Holger, die Rasmussens nakomeling vermoedelijk de criminaliteit inloodste. Want ze was – tot grote verbazing van haar vader – bepaald geen lieverdje.
Maar Rasmussen is ook niet de onschuld zelve. Hij bedreigt zijn gesprekspartners met een pistool of verstikt hen bijna met een plastic zak. Alles om de waarheid te achterhalen, ook al stond de rechercheur niet altijd te boek als een liefdevolle vader.
De serie blijft spannend tot het eind, maar er wringt iets.
De serie werkt met afleveringen van slechts 25 minuten. Dat is opmerkelijk, want doorgaans moeten overwegend komedies het met zo weinig tijd stellen. Drama’s krijgen over het algemeen veel meer de ruimte om hun verhaal te vertellen. Daar zit wat mij betreft dan ook meteen het grootste probleem van Forhøret, het is allemaal wat gehaast. De zoektocht van Björn is één rechte lijn naar de finish. Er is nauwelijks tijd voor verdieping. Het is lange halen, snel thuis.
Op de cast valt niks aan te merken, maar aangezien de meeste van hen maar één aflevering op komen draven, kunnen ook zij hun stempel niet echt drukken. Het resultaat is een serie die nog het meeste weg heeft van een gehaaste film die is opgeknipt in makkelijk verteerbare porties van nog geen half uur. De serie is zeker minimalistisch van opzet, met weinig enscenering. Wat blijft hangen is vooral het idee dat hier veel meer in had gezeten.
Deze grimmige, duistere whodunnit krijgt van mij een 7. Een leuk tussendoortje.
Over de auteur, Natasha Slagter
In het dagelijkse leven is Natasha controller. In haar vrije tijd houdt ze van reizen en series kijken. Vooral Scandinavische series zoals The Bridge (2011) en Thicker Than Water. Sinds oktober 2019 schrijft ze recensies.
