
9
Christophe Vermaelen geeft Endeavour - Seizoen 4 een 9.
26 augustus 2017, 07:35 door Christophe Vermaelen
Endeavour - Seizoen 4
Het is veilig te stellen dat wie aan het vierde seizoen van Endeavour begint, de eerste drie seizoenen ook wel kon smaken. Onnodig dus om nog eens te schrijven hoe goed deze serie wel is. Acteur Shaun Evans (Silk), die de titelrol vertolkt, is erin geslaagd om Detective Counstable Morse geloofwaardig neer te zetten en dat op zich is al een enorme prestatie.
In de eerste aflevering van dit vierde seizoen, Game getiteld, wacht Morse op de uitslag van zijn examen voor de rang van Sergeant Counstable. We schrijven het jaar 1967 en in Oxford speelt een Russische schaakgrootmeester een wedstrijd tegen een schaakcomputer. Het lichaam van een van de wetenschappers die deze computer mee hielp ontwikkelen, wordt gevonden. De man is verdronken. Morse ’s directe chef, oorlogsveteraan Fred Thursday (Roger Allam, The Missing), treurt om het verlies van zijn dochter Joan, die het ouderlijk huis heeft ingeruild voor een flat in Londen en die niets meer van zich laat horen. Joan lijdt aan het posttraumatische stresssyndroom in een tijd waar deze aandoening nog niet altijd accuraat werd gediagnosticeerd.
Hoewel alle afleveringen los van elkaar kunnen worden bekeken, lopen de persoonlijke verhalen rond de familie Thursday en rond Endeavour zelf als een rode draad door het seizoen. In de tweede aflevering met als titel Canticle, bereikt de 'Summer of Love' Oxford. Symbool hiervan is een jonge, op de Beatles geïnspireerde hippie rockband met groupies, drugs en alles wat erbij hoort. Tegelijkertijd is er het bezoek van politiek activiste Joy Pettybon aan de stad. Pettybon pleit voor een zuiver Groot-Brittannië en is een moraalridder van de meest fanatieke soort. Ze krijgt doodsbedreigingen en Morse staat in voor haar bescherming.
De vierde en laatste aflevering heet Harvest en is naar mijn mening een van de beste uit de hele reeks. Van een grote finale gesproken! Endeavour wordt naar Bramford gezonden, een pittoresk dorpje net buiten Oxford, waar een sfeer hangt die zo beklemmend is dat ik me even in the X-files waande. Aan dit dorp grenst een overheidsdomein met een kerncentrale. Als Morse vragen stelt over een dood teruggevonden bioloog, wordt zijn woning overhoop gehaald. Die inbraak heeft grote gevolgen, omdat een deel van Morse ’s inboedel wordt meegenomen naar het politiekantoor om vingerafdrukken te nemen en geheimen worden onthuld. Zoals steeds bijt hij zich in de zaak vast en laat hij niet los, ook niet als zijn leven in gevaar is. Na afloop van deze zaak kent men de naam Endeavour Morse tot in Buckingham Palace.
Ik vind Endeavour een absolute topserie, één van de allerbeste uit dit genre en bijna perfect in de uitwerking van de misdaadscenario’s, sfeerschepping en diepgang van de personages. Haast alle figuranten vond ik ook goed tot zeer goed. Ik geef dit seizoen een 9 omdat ik de eerste twee afleveringen net iets minder goed vond dan Lazaretto en Harvest, die naar mijn mening wel de maximumscore verdienen.
In de eerste aflevering van dit vierde seizoen, Game getiteld, wacht Morse op de uitslag van zijn examen voor de rang van Sergeant Counstable. We schrijven het jaar 1967 en in Oxford speelt een Russische schaakgrootmeester een wedstrijd tegen een schaakcomputer. Het lichaam van een van de wetenschappers die deze computer mee hielp ontwikkelen, wordt gevonden. De man is verdronken. Morse ’s directe chef, oorlogsveteraan Fred Thursday (Roger Allam, The Missing), treurt om het verlies van zijn dochter Joan, die het ouderlijk huis heeft ingeruild voor een flat in Londen en die niets meer van zich laat horen. Joan lijdt aan het posttraumatische stresssyndroom in een tijd waar deze aandoening nog niet altijd accuraat werd gediagnosticeerd.
Hoewel alle afleveringen los van elkaar kunnen worden bekeken, lopen de persoonlijke verhalen rond de familie Thursday en rond Endeavour zelf als een rode draad door het seizoen. In de tweede aflevering met als titel Canticle, bereikt de 'Summer of Love' Oxford. Symbool hiervan is een jonge, op de Beatles geïnspireerde hippie rockband met groupies, drugs en alles wat erbij hoort. Tegelijkertijd is er het bezoek van politiek activiste Joy Pettybon aan de stad. Pettybon pleit voor een zuiver Groot-Brittannië en is een moraalridder van de meest fanatieke soort. Ze krijgt doodsbedreigingen en Morse staat in voor haar bescherming.
Met elke aflevering stijgt het niveau van dit vierde seizoen. De derde aflevering heet Lazaretto en het verhaal speelt zich af in een privé kliniek, waar de patiënten in bed nummer 10 net iets te vaak het loodje leggen. Het toeval wil dat een informant en belangrijke getuige van de Oxford politie in dat bed belandt. De man krijgt rond de klok bewaking. Endeavour wordt opgebeld door een onbekend nummer uit Londen en vermoedt dat dit Joan Thursday (Sarah Vickers, Shetland) was. Hij gaat naar haar op zoek, uit ongerustheid, maar ook omdat hij diepe gevoelens heeft voor Freds dochter.Met elke aflevering stijgt het niveau van dit vierde seizoen.
De vierde en laatste aflevering heet Harvest en is naar mijn mening een van de beste uit de hele reeks. Van een grote finale gesproken! Endeavour wordt naar Bramford gezonden, een pittoresk dorpje net buiten Oxford, waar een sfeer hangt die zo beklemmend is dat ik me even in the X-files waande. Aan dit dorp grenst een overheidsdomein met een kerncentrale. Als Morse vragen stelt over een dood teruggevonden bioloog, wordt zijn woning overhoop gehaald. Die inbraak heeft grote gevolgen, omdat een deel van Morse ’s inboedel wordt meegenomen naar het politiekantoor om vingerafdrukken te nemen en geheimen worden onthuld. Zoals steeds bijt hij zich in de zaak vast en laat hij niet los, ook niet als zijn leven in gevaar is. Na afloop van deze zaak kent men de naam Endeavour Morse tot in Buckingham Palace.
Ik vind Endeavour een absolute topserie, één van de allerbeste uit dit genre en bijna perfect in de uitwerking van de misdaadscenario’s, sfeerschepping en diepgang van de personages. Haast alle figuranten vond ik ook goed tot zeer goed. Ik geef dit seizoen een 9 omdat ik de eerste twee afleveringen net iets minder goed vond dan Lazaretto en Harvest, die naar mijn mening wel de maximumscore verdienen.
Over de auteur, Christophe Vermaelen

Christophe Vermaelen (1968) werd geboren in Leuven, waar hij studeerde en nog steeds woont met zijn vrouw en twee zonen. Hij houdt van lekker tafelen, series kijken, lezen en schrijven. Zijn persoonlijke smaak is eigenlijk heel gevarieerd en zonder een voorkeur voor bepaalde genres. Detective, romantiek, actie of drama, zolang de personages geloofwaardig zijn, kan hij er van genieten. Als auteur van fantasy romans, is Christophe verslingerd aan series als Game of Thrones, Into the Badlands en The Walking Dead, maar ook series als Endeavour of True detective vindt hij heel erg goed.
Bekijk profiel van Christophe Vermaelen