Cowboy Bebop (2021) - Eerste aflevering

Een live-actionversie van de legendarische animeserie. Voegt dat iets toe of is het een overbodige productie die alleen voor de centjes is gemaakt?

Wat mij betreft is Cowboy Bebop één van de meest sfeervolle animeseries die er ooit gemaakt is. Toegegeven, de serie is al op leeftijd; 1998 is bijna 25 jaar geleden. Dat is ook wel een beetje te zien aan de tekenstijl. Toch hoeft dat geen bezwaar te zijn.

Alles aan de originele Cowboy Bebop - Kaubôi bibappu, op z’n Japans - is met smaak uitgewerkt: de muziek, het verhaal, de personages, de voertuigen. De film- en seriefan herkent elementen van Firefly, Bladerunner, Star Wars enzovoorts, maar ook van westerns en de film noir-detectives uit de jaren zestig.

De premiejagers in de post-apocalyptische ruimte worden ‘cowboys’ genoemd. Bebop is een vlotte jazz-stijl uit het midden van de vorige eeuw. In combinatie is het de naam van een ruimteschip die door twee ervaren premiejagers bewoond. De mannen hebben wat moeite om voldoende geld te verdienen en dat is een deel van hun charme. Helden met geldgebrek zijn leuker om naar te kijken dan hoofdrollen die zonder problemen hun dollars ook rijkelijk kunnen laten rollen.

De mannen hebben wat moeite om voldoende geld te verdienen en dat is een deel van hun charme.

De muziek past wonderwel bij deze sciencefictionserie en is bijna een personage op zich. De energieke soundtrack geeft het verhaal over deze onconventionele groep premiejagers een extra laag waar de vonken vanaf spatten. Kortom, de serie is een must-see én must-hear die zijn plaats tussen de klassiekers ruimschoots verdiend heeft.

Maar ja, succesvol of niet, de serie is wel 25 jaar geleden gemaakt. Dus ik stel mij voor dat er dan in Hollywood (of een ander filmmekka) een paar dikke filmbonzen rond een tafel gaan zitten om de dobbelsteen te gooien. Op de vlakjes staan geen ogen, maar opties. Wordt het een remake, maken we een prequel, een sequel, of creëren we een spin-off over één van de personages. De andere twee vlakjes op de dobbelsteen zijn voor de musical- en theaterbehandeling of de serie wordt eerbiedwaardig met rust gelaten.

Dat laatste vlakje levert natuurlijk weinig geld op, dus toen de dobbelsteen met de remake boven bleef liggen, snoven een paar producenten vast wel opgelucht en verheugd de geur van verse dollars op. Geheel volgens de huidige trend moest het dan wel een live-actionversie worden. En dat is het geworden.



Op vrijdag 19 november kreeg de nieuwe serie het startschot op Netflix. Natuurlijk had ik mijn twijfels. Lang niet elke remake haalt het bij het origineel. Zou ik teleurgesteld afhaken na tien minuten, of kan na 50 minuten opgelucht de vlag uit? Zonder al te veel te verklappen, kan ik zeggen dat het vooral een feest der herkenning was. De makers hebben hier en daar wat dingen verandert en toegevoegd, maar eerlijk gezegd vind ik het een geslaagde remake.

Die muziek is iconisch en hoort bij Cowboy Bebop als korte pootjes onder een corgi.

Heel verstandig is men van de soundtrack afgebleven. Die muziek is iconisch en hoort bij Cowboy Bebop als korte pootjes onder een corgi. De openingsbeelden van de anime zijn overgezet naar live action, maar de stijl is hetzelfde gebleven. Ook het verhaal en de personages zijn grotendeels onveranderd. Of dat later in de serie nog veel gaat afwijken van het origineel, dat valt te bezien. Voor nu kan ik alleen maar concluderen dat deze versie met respect en smaak is gemaakt. In z’n nieuwe vorm zal hij niet alleen nieuwe fans gaan maken, maar ook de oude fans zullen er met plezier naar kunnen kijken. Prima te pruimen, dus.

Is er niets te zeuren, dan? Oh, zeker wel. Het taalgebruik is wat grover. Dat we al minstens vijftig jaar weten dat sigaretten longkanker veroorzaken en dus niet cool zijn, dat is de producenten blijkbaar ontgaan, want roken wordt nog altijd erg stijlvol in beeld gebracht. Verder blijkt uit de vechtscènes dat sommige acteurs te weinig vechtkunsttraining achter de rug hebben. Voor de kenner is het allemaal iets te duidelijk gemaakt, bijna karikaturaal. Tegelijkertijd is dat misschien ook wel passend bij de wat cartooneske vormgeving. Het bloed vloeit misschien iets minder rijkelijk dan in de anime, maar ook de remake is nog geen kinderserie.

De sfeer is goed, al mist de eerste aflevering nog wat chemie. Hopelijk komt dit in de rest van dit seizoen goedkomt. Ik blijf zeker kijken tot het einde. En als jullie dat ook doen, dan rolt volgend jaar de dobbelsteen misschien wel op een prequel, sequel, of spin-off. Als het met hetzelfde respect en aandacht voor detail gemaakt wordt, dan vind ik zelfs een musical geen probleem. Zolang Yoko Kanno maar voor de muziek zorgt!