Het eerste seizoen had nog wat verbeterpunten. Het lijkt alsof er geluisterd is, want dit seizoen is nog beter. Dat komt vooral omdat Tony (Ricky Gervais, The Office) vooral neerslachtig is. Hij slaat niet meer om zich heen met cynische opmerkingen. Tony is ingetogen, depressief en helpt, ondanks dat, zijn omgeving zonder dat hij het echt beseft. Ricky Gervais speelt zijn rol echt fantastisch.
Het positieve einde van het eerste seizoen heeft geen vervolg gekregen. Tony worstelt nog steeds met de dood van zijn vrouw. Daardoor heeft hij geen ruimte voor nieuwe relaties. Toch zijn er in het eerste seizoen mensen die door zijn hoog opgebouwde muur zijn heen gebroken en die nu nog steeds een rol spelen. De zuster (Ashley Jensen, Agatha Raisin) die zijn demente vader verzorgd is er daar een van. Hoewel Tony nog steeds veel voor haar voelt ziet hij zijn gevoelens eerder als verraad. Verraad aan zijn liefde voor zijn overleden vrouw.
De andere is de prostituee Roxy (Roisin Conaty, Gameface) die Tony regelmatig bezoekt. Zij heeft op een heel eigenzinnige manier toegang tot Tony. Aan de andere kant voelt zij zich geborgen bij hem omdat hij geen vooroordelen kent over haar werk. Het interesseert hem gewoonweg niet. Zijn relatie met de zonderlinge postbode (Joe Wilkinson, Sex Education) kent geheel eigen dimensies. De personage van de postbode zorgt voor de humoristische ondertoon. Net als de psychiater die op geheel eigen wijze zijn eigen seksuele frustraties over zijn klanten uitstrooit. Heerlijk grotesk vorm gegeven door Paul Kaye (bekend als Dennis Pennis, maar ook van televisieseries als Vera, Pulling en Game Of Thrones). Een rol die Paul wel toevertrouwd is.
Andere ankers in Tony's labiele leven zijn de collega's van het werk. Als die relatie onder druk komt te staan omdat de krant mogelijk moet stoppen komt Tony op geheel eigen wijze in actie. Verder weet Tony zijn collega's van het lokale sufferdje regelmatig in tranen te brengen door zijn melancholische verhalen over zijn relatie met zijn vrouw. Een andere belangrijke relatie is de oudere vrouw Anne (Penelope Wilton, Downton Abbey) die haar man heeft verloren. Het geeft Tony de ruimte om open te zijn aangezien zij hetzelfde heeft meegemaakt. Het geeft de kijker meer inzicht in de worsteling die Tony doormaakt.
Het allerbelangrijkste is echter de hond van Tony. De hond is zijn dagelijkse reden dat hij uit bed komt. Dat hij nog naar buiten wil. De relatie met zijn hond voorkomt dat hij gekke dingen gaat doen. De hond helpt hem ook om van zijn filmpjes van zijn overleden vrouw die hij constant bekijkt (tijdelijk) los te komen.
After Life is een dramatisch verhaal. Wel een verhaal die constant een vleugje hoop laat zien. Soms onbewust (voor en door Tony), maar vaak bewust. Het evenwicht tussen het depressieve en het humoristische deel is perfect vorm gegeven. Dit seizoen is echt top drama. Het is herkenbaar voor mensen die iemand verloren hebben. De periode van rouw, de lethargie en het feit dat het leven doorgaat.
Het enige minpuntje is misschien dat ook dit seizoen slechts zes afleveringen van een klein half uur bevat. Het voordeel van die korte afleveringen is echter dat het verhaal gefocust blijft op de boodschap. Er wordt zoveel gedaan en gezegd in deze korte afleveringen dat ik me niet kan voorstellen dat een langere aflevering iets zou toevoegen. Het past allemaal perfect in elkaar. Het is dan ook niet voor niets dat Netflix nu al heeft aangekondigd dat After Life een derde seizoen krijgt.
Over de auteur, Ron Schoonwater
Na jaren zijn schrijftalent te hebben gebruikt voor muziekrecensies werd het tijd de overstap te maken naar het schrijven over zijn andere grote passie. Films en, de laatste jaren vooral, TV series. Hoewel het altijd leuk is om te vertellen dat je (vooral) van kwaliteit series houdt uit bijvoorbeeld Groot Brittannië en Scandinavië is hij ook fan van Amerikaanse series in de breedste zin van het woord. TV series zijn dan ook een afspiegeling van het leven. Humoristisch, spannend, serieus, verdrietig, spectaculair, dramatisch, ongelooflijk, mooi & soms slechts ter vermaak en afleiding.
Goede recensie, Ron! Ik ben het helemaal met je eens. Ricky Gervais is ge-wel-dig in deze serie. Hij verdient hier echt een of andere acteerprijs voor als je het mij vraagt. Ben echt blij dat er een derde seizoen komt. Dat Netflix zich ook gelukkig prijst met After Life mag duidelijk zijn, het derde seizoen werd zéér snel na het verschijnen van dit tweede seizoen al aangekondigd en dat gebeurt niet altijd zo snel.
Goed geschreven recensie! Ikzelf vond dit seizoen echter een behoorlijke tegenvaller. Eerste seizoen vond de juiste balans, maar in dit seizoen blijkt alles redelijkerwijs hetzelfde, sterker nog: het wordt allemaal vrij plat. De psychiater rol grossiert in ultralompe seks "grappen", Brain de hoarder uit seizoen 1 voegt nog wat extra platte grappen toe, en niks zo leuk als een overdreven homofiele toneel regisseur met, je raadt het al, seksueel getinte anekdotes. Uiteraard is zeker niet alles mislukt, de romance tussen Postman Pat en Roxy is mooi uitgewerkt en dat geldt ook voor de verhaallijn tussen Tony en zijn vader. Maar ik merkte dat het soms echt even doorbijten was, en dat is redelijk uniek voor projecten van Gervais. Misschien beter in seizoen 3?
