Winx Club: The Magic is Back - Eerste aflevering

De reboot Winx Club: The Magic is Back voelt als oude wijn in nieuwe zakken. Als kind heb ik alle afleveringen van Winx Club verslonden. Met name de eerste drie seizoenen. Het was een heerlijke kinderserie met avontuur, magie, de strijd tussen goed en kwaad, maar vooral ook met diepgang. Toen ik op latere leeftijd de serie terugkeek kon ik het nog steeds erg waarderen, en niet alleen vanuit nostalgisch oogpunt. De originele Winx Club weet op een luchtige manier onderwerpen als de dood, eenzaamheid en angst aan te snijden en te verpakken in een verhaal over vriendschap en magie. Ik was dan ook zeer benieuwd naar de reboot die begin oktober op Netflix verscheen.

Voor nu voelt het vooral al een manier om snel te cashen op nostalgie.

Er zijn van de originele serie acht seizoenen gemaakt, waarbij de eerste drie seizoenen eigenlijk al een afgerond verhaal vertelden. De andere vijf seizoen zijn later toegevoegd en vooral op het einde kreeg de serie steeds meer kritiek. Inmiddels was toen ook de gehele animatiestijl aangepast. Met verschillende spin-off series (World of Winx, PopPixie) en een live-action (Fate: The Winx Saga) leek men echter nog niet op te willen geven. Nu is een volledige reboot - die het verhaal weer van voor af aan begint - aan dat rijtje toegevoegd.

De eerste aflevering van Winx Club: The Magic is Back begint deels herkenbaar, maar al snel zijn verschillende wijzigingen duidelijk zichtbaar. Zo heeft Flora een grotere rol in de start van het avontuur, is konijn Kiko afwezig en ontmoeten we Layla/Aisha gelijk (terwijl ze in het origineel pas haar entree in seizoen twee maakt). Een andere grote wijziging is de vernieling van de Wolkentoren, de school voor heksen, waardoor alle heksen in deze serie óók naar de feeënschool Alfea gaan.

Wijzigingen zijn natuurlijk niet erg, een reboot hoeft geen exacte kopie te zijn. Wat ik wel jammer vindt aan het verhaal dat ik tot nu toe heb gezien (en dat is pas één aflevering), is dat ik een bepaalde diepgang mis. Het tempo van de serie is razendsnel. Dat past denk ik ook bij het kinderbrein van 2025. Dat brein consumeert ook in hoger tempo dan twintig jaar geleden. Tegelijkertijd is wat rust inbouwen wel beter voor het verhaal. Ik ken de personages, dus ik weet een beetje wie wie is, wat ze doen, et cetera. Maar aan de hand van deze aflevering krijg je daar slechts een zeer oppervlakkig beeld van. Naast het tempo mis ik dus ook diepgang. Natuurlijk weet ik niet wat er in de komende afleveringen gaat gebeuren, maar ik verwacht dat de donkere verhaallijnen uit het origineel niet aangestipt gaan worden in deze serie. Of in ieder geval op een veel lichtere manier. Dat is jammer, want daar kunnen kinderen ook veel van leren.

De animatie zelf is prima. Ik lees online veel kritiek over de animatie, maar dat vind ik wel meevallen. Als het inderdaad klopt dat er generatieve AI is gebruikt in de animatie is dat wel ontzettend jammer. Om het genre in leven te houden zijn artiesten onmisbaar. Ik geloof niet dat AI dat helemaal kan gaan overnemen. Laten we die artiesten dus vooral blijven ondersteunen.



Over het algemeen voelt deze reboot vooral als oude wijn is nieuwe zakken. Het verhaal is gehaast, de personages oppervlakkig en de diepgang uit het origineel mist. Het verdommen van de kinderserie is een fenomeen dat ik graag zou willen doorbreken, want dat is echt nergens voor nodig. Ik ben benieuwd naar de rest van de serie, maar voor nu voelt het vooral al een manier om snel te cashen op nostalgie. En dat gaat vaker goed dan fout.

Een mager zesje.