The Handmaid's Tale - Seizoen 6

The Handmaid's Tale's zwanenzang doet hopen, maar blijft realistisch. Sinds de premiere in 2017 is The Handmaid's Tale altijd een veelbesproken en veelgeprezen serie geweest. Door de coronacrisis en de Hollywood-stakingen liet het zesde en laatste seizoen even op zich wachten. Maar na bijna drie jaar is het wachten voorbij. Dit jaar zingt The Handmaid's Tale dan toch haar zwanenzang.

Na de gebeurtenissen in het vijfde seizoen is June (Elisabeth Moss), met onverwacht gezelschap in de vorm van Serena (Yvonne Strahovski), per trein onderweg naar een onbekende bestemming. Canada is niet langer veilig voor Amerikaanse vluchtelingen en vooral niet voor June. Ondertussen groeit de kritiek op Gilead en dat merken Canada en verzetsgroep Mayday ook. De strijd wordt hevig, en bloediger. June heeft nog steeds een duidelijk doel voor ogen: het vinden van haar dochter Hannah. Maar dit seizoen heeft ze misschien nog wel een belangrijk doel: het eind van Gilead.



Het zesde seizoen is duidelijk het slotstuk van deze langlopende serie. Vooral in de eerste helft van het seizoen wordt veel tijd besteed aan het krijgen van de juiste poppetjes op de juiste plekken zodat dat slotstuk ook daadwerkelijk gespeeld kan worden. Dat zorgt voor een ongemakkelijk en incongruent tempo. Soms gaan dingen heel snel, terwijl andere momenten te lang voelen duren. Vooral ellenlange peinzende blikken van June, die er toch ook wel weer bij horen, voelen dan als nutteloze tijdopvulling (in de toch al beperkte tijd).

Wellicht omdat het een slotstuk is wordt er wel voldoende ruimte genomen om alle personages hun laatste moment te laten hebben. Na ruim acht jaar ben je toch enigszins verknocht aan alle personages. Het acteerwerk is zoals gewoonlijk van hoog niveau. Met name Samira Wiley en Anne Dowd schitteren. En ook elke scène met Madeline Brewer is weer een genot, al zijn die er dit seizoen veel te weinig.

Het is een wereld waar The Handmaid's Tale zich luidkeels tegen keert. Waarvan zij zegt: dit mag niet, dit kan niet en jij zult niet winnen.

Wat dit seizoen heel erg goed doet is het creëren van momenten van geluk en hoop, te midden van alle ellende en uitzichtloosheid. Dat maakt dit seizoen een mooie weergave van wat het is om mens te zijn in een situatie die groter voelt dan jezelf. Tegelijkertijd voelt The Handmaid's Tale urgenter dan ooit. Waar men in 2017 de serie wellicht nog zag als een verre dystopi, lijkt die dystopi anno 2025 niet zo ver meer. Met name dit seizoen kenmerkt onze huidige wereld. Een wereld die geteisterd wordt door uitzichtloze oorlogen waarin gruwelijke misdaden worden gepleegd, terwijl de wereld toekijkt en het accepteert. Een wereld waarin machtige leiders bepaalde groepen mensen als minderwaardig zien en hen ook zo zonder schaamte behandelen. Het laat zien waar we tot in staat zijn. De onze is een wereld waar The Handmaid's Tale zich luidkeels tegen keert. Waarvan zij zegt: dit mag niet, dit kan niet en jij zult niet winnen.

Maar deze wereld is ook hardnekkig. En dat vergeet The Handmaid's Tale geen moment. Het einde is dan ook geen vreugdedans. Ja, er zijn zeker sprankjes hoop. Maar het is geen einde, wel het begin van het einde. En dat doet hopen. Het slot zal niet iedereen bekoren, maar het is wel realistisch. En dat is belangrijk dan een happy ending. Bovendien, The Handmaid's Tale is nooit een serie geweest waarbij je even kon ontspannen en wegvluchten. Het is altijd een spiegel geweest waarin je moest kijken en die je dwong om iets te vinden van wat je zag.

Hoe het verder gaat met June zullen we niet weten. En dat hoeft ook niet. Haar verhaal is rond. Hoe het verder gaat met Hannah en Holly? Daar komen we misschien wel achter. Een vervolgserie, gebaseerd op het vervolgboek van Margaret Atwood, is in de maak: The Testaments genaamd.

''You, the people, have the power to make this life free and beautiful, to make this life a wonderful adventure. Then - let us use that power - let us all unite.'' - Charlie Chaplin, The Great Dictator

Bij het slotstuk van The Handmaid's Tale en het schrijven van deze recensie komen in mij de bekende woorden van Charlie Chaplin in The Great Dictator op. Ik sluit deze recensie dan ook graag af met een aantal van die woorden. Laten we er wat van leren. Dat zou The Handmaid's Tale ook van ons vragen.