Tussen 1961 en 1965 was de Mossad spion Eli Cohen (Sacha Baron Cohen, Da Ali G Show) actief tijdens een levensgevaarlijke missie in Syrië. Nadat zijn droom om spion te zijn dan eindelijk werkelijkheid was geworden werd hij uitgezonden naar Buenos Aires om daar aan te pappen met Syrische staatslieden. Daar werd hij Kamel Amin Thaabet, een rijke zakenman met een diepgaande liefde voor het oude Syrië. Beetje bij beetje wist hij toegang te krijgen tot de hogere kringen in Syrië terwijl hij een luxe leventje leidde, gevuld met extravagante feesten in Damascus. Jarenlang speelde hij alle informatie door naar Israël, waar hij als Eli Cohen thuis een liefhebbende vrouw en kinderen had zitten. Het zou de dubbelrol van zijn leven worden, een verhaal waarmee hij de geschiedenisboeken in zou gaan, Maar helaas is dit op waarheid gebaseerde verhaal geen James Bond verzinsel. Het einde zou dan ook een stuk minder mooi zijn dan bij dat soort films.
Achteraf gezien is er misschien ietwat teveel bij de feiten verzonnen, maar daardoor is The Spy wel erg leuk om te kijken.
In het begin lijkt Eli een erg goede relatie te hebben met zijn vrouw Nadia. Zodra zijn werk als spion begint ziet hij echter al gauw de relatie met zijn vrouw veranderen. Zij, op dat moment zwanger van hun eerste kind, probeert in eerste instantie nog blij te zijn voor haar man. Hij beweert tegen haar een top baan gevonden te hebben als meubel inkoper voor de regering en daarvoor de wereld over te reizen. Ze gaan er financieel op vooruit belooft hij, maar de werkelijkheid is toch anders. Langzaamaan wankelt hun huwelijk steeds meer. Nadia begint de verhalen van Eli te wantrouwen. Hun kinderen groeien op zonder vader en de momenten dat hij thuis is zijn zeldzaam. Ook lijkt Eli er steeds meer moeite mee te hebben te switchen tussen zijn dekmantel en sobere leventje thuis in Israël. Zijn handler Dan Peleg probeert Eli’s vrouw een beetje te helpen waar hij kan. Maar dat de situatie zwaar is voor alle betrokkenen is wel duidelijk.
[image-133757]
Sommige momenten liggen er wel erg dik bovenop. Zo zien we Kamel onderhandelen met Mohammed Bin Laden, en komt dan toevallig zijn jonge zoontje Osama voorbij rennen. Deze scènes zijn echt gemaakt om het verhaal een dramatische draai te geven. In werkelijkheid zijn al deze details immers niet bekend en weet men niet waar en wanneer Kamel exact wie heeft ontmoet. Toch maken dit soort kleine dingetjes de serie wel interessanter vond ik persoonlijk. Achteraf gezien is er misschien ietwat teveel bij de feiten verzonnen, maar daardoor is The Spy wel erg leuk om te kijken. Het is een spannend verhaal met vele momenten die je op het puntje van je stoel laten zitten. Ondanks dat het einde al op voorhand bekend is hebben de makers een sterk geheel neergezet waar menige spionageserie nog wat van kan leren. Dat alles gefilmd is op plekken zoals Marokko helpt zeker mee. Het is dan wel geen Syrië en Israël maar geeft de kijker wel het gevoel in het Midden Oosten te zijn.
De laatste beelden van Eli Cohen lieten mij onder de indruk achter.
In Syrië windt Kamel ogenschijnlijk gemakkelijk iedereen om zijn vingers. In rap tempo weet hij zijn vriendenkring alsmaar meer uit te breiden en uiteindelijk mag hij zelfs de President aan deze lijst toevoegen. In Israël zijn ze onder de indruk van zijn kunnen. Zijn prestatiedrang maakt hem echter ook te gretig om snel resultaat af te leveren. Toch deert dit de baas bij Mossad, Jacob (Moni Monshonov), nauwelijks en oogst hij vooral de vruchten van Eli’s werk. Dit ondanks de zorgen die zijn handler Dan Peleg uit. Agent 88 is al gauw berucht binnen zijn werkgebied. Desondanks weet daarbuiten niemand van zijn werkzaamheden af en weet hij de verdenkingen tot een minimum te beperken. De Netflix miniserie telt in totaal zes afleveringen. De cast is geweldig en de anders zo grappige Sacha weet de serieuze, stoere en intelligente Eli als geen ander neer te zetten. Hier en daar hoor je wel soms zijn eigen accent bovendrijven. Maar dat is eigenlijk echt het enige kritiekpuntje wat ik kon vinden over deze hoofdrolspeler.
Voor mijn gevoel werd The Spy steeds beter. In het begin was het nog wat ingewikkeld maar uiteindelijk wordt alles wel aardig goed uitgelegd. Ik kende de Syrische/Israëlische geschiedenis nauwelijks, dus vond het best interessant om hier op deze manier meer te weten over te komen. Ondanks het feit dat niet alles waarheidsgetrouw is merkte ik dit als leek over dit onderwerp totaal niet. Voor mij was het een sterke miniserie over spionage. Waarbij je in je achterhoofd af en toe het besef hebt dat een deel hiervan daadwerkelijk gebeurd is. De laatste beelden van Eli Cohen lieten mij onder de indruk achter. Niet alleen die van de acteur, maar ook de echte beelden zitten in de laatste minuten van The Spy verwerkt. Het einde van het verhaal, dat op zichzelf al heftig is, wordt met de echte beelden nog een tikkeltje intenser. Uiteindelijk kwam het niveau van het vertellen van dit verhaal als een verrassing voor me. Ik vond het een erg goede serie die ik zeker zou aanbevelen.
Over de auteur, Wichita van Rijkom
Wichita, geboren in 1991, is een groot dierenliefhebber, die daarnaast ook erg houdt van schrijven en tv-series kijken. Ze is ondanks haar leeftijd helaas alweer ruim vijftien jaar arbeidsongeschikt en vindt daardoor veel afleiding en plezier in het kijken naar tv programma’s. Een perfecte combinatie als het aankomt op het recenseren voor MijnSerie. In het verleden heeft zij al eens meegeschreven aan een boek over een van haar ziektes en sinds begin 2013 schrijft zij recensies voor deze site. Door het vele reizen in haar jeugd en de internationale contacten die zij haar hele leven lang al heeft is Engels altijd als een tweede taal voor haar geweest. Om die reden schrijft zij af en toe niet alleen in het Nederlands maar ook in het Engels recensies voor MijnSerie.
