The Pitt - Seizoen 1

The Pitt is een waardige toevoeging aan het ziekenhuisgenre. Alwéér een ziekenhuisserie? Een zeer terechte vraag. Er is natuurlijk een reden waarom men medische drama's blijft produceren, en die reden is dat wij blijven consumeren. Vraag en aanbod vullen elkaar gewoonlijk aan. Maar wat maakt The Pitt bijzonder? Uniciteit is immers een vereiste in het goedgevulde en gevarieerde landschap van ziekenhuisseries. Als het aan mij ligt is dat een combinatie van spanning, een originele opzet én ijzersterk acteerwerk. En als ik menig YouTuber mag geloven is het ook nog enigszins medisch accuraat (ja echt!).

In het bijzonder aflevering twaalf, dertien en veertien zijn fantastisch.

In The Pitt volgen we een onderbezette, onder gefinancierde Eerste Hulp afdeling in Pittsburgh. De serie bestaat uit vijftien aflevering in wordt in 'real time' verteld. Dat wil zeggen dat we dit seizoen één vijftien uur durende shift volgen waarin we dokters, verpleegkundigen en patiënten volgen. Dit zorgt voor een hele toffe kijkervaring. Het benadrukt bovendien de hoge druk waaronder deze medische professionals hun werk doen. Ook is het erg tof om de patiënten in meerdere afleveringen te volgen, waardoor ook zij een integraal onderdeel van de cast zijn, en niet alleen het personeel.



The Pitt heeft een zogeheten ensemble-cast, maar in het bijzonder volgen we Dr. Michael 'Robby' Robinanvitch, gespeeld door Noah Wyle. We volgen zijn shift van begin tot einde. De dynamiek in de cast is erg goed en dat komt mede door het sterke acteerwerk, maar ook door de mix aan personages. Door verpleegkundigen, 'residents', 'interns' en geneeskundestudenten te mixen, maakt The Pitt het personeelsbestand niet alleen realistisch, maar zorgt het ook voor een leuke dynamiek tussen de personages. Ik vond in het bijzonder Katherine LaNasa als Dana Evans eruit springen. En ook Taylor Dearden en Gerran Howell waren een paar van mijn favoriete acteurs én personages in de serie.

Ondanks de grote cast en de vluchtigheid en snelheid waarin het verhaal doorsjeest leren we onze personage goed kennen. We krijgen wat achtergrondinformatie, we leren hun persoonlijkheden kennen, en de relaties tussen de personages. Het is voor hen slechts één dag in hun leven, maar voor ons zijn het natuurlijk vijftien weken waarin we hen volgen. Een serie zoals deze valt of staat met of ik verbinding voel met de personages. De casuïstiek is altijd wel interessant; het medische deel. Of ik door blijf kijken wordt doorgaans bepaald door het dramadeel van de serie. En ook dat doet The Pitt heel erg goed.

In het begin van het seizoen zien we patiënt na patiënt langskomen. Van gecompliceerde bevalling tot drugsoverdosis, en van mazelen tot gestolen ambulances. Het personeel maakt van alles mee op deze dag. Natuurlijk ietwat overdreven en gedramatiseerd, maar het benadrukt wel goed de hectiek van het geheel, en de grote kennis die doctoren moet hebben om zo snel van casus naar casus te schakelen. In het bijzonder aflevering twaalf, dertien en veertien zijn fantastisch.

Kortom, The Pitt is een waardige toevoeging aan het ziekenhuisgenre. Het brengt originaliteit én kwaliteit. Iedere aflevering hield mijn aandacht voortdurend vast en ik keek elke week echt weer uit naar het vervolg. Ik ben dan ook erg blij dat er een tweede seizoen komt.

Een 8,5!