Severance splitst deze recensie in twee. De basis mag inmiddels bekend zijn. Severance gaat over werknemers die een operatie ondergaan om hun werkleven gesplitst te houden van hun privéleven. De innie, degene die werkt in het bedrijf Lumon, weet niks van het leven van de outie, degene die in de buitenwereld leeft. In het eerste seizoen is duidelijk dat dit naast voordelen ook nadelen kent. Zeker wanneer blijkt dat het bedrijf waar je werkt experimenteert met zaken die grote sociale en maatschappelijke gevolgen hebben.
Het tweede seizoen gaat door op de ingeslagen weg van het eerste seizoen. De zoektocht naar de waarheid achter het bedrijf Lumon wordt verder uitgediept. Het zorgt ervoor dat er meer diepgang komt in de hoofdpersonen en dat het duidelijker wordt waar Lumon mee bezig is. Zo krijgen we steeds meer achtergrond waarom mensen bij Lumon zijn gaan werken. Ook wordt steeds duidelijker welk mechanisme achter het ontstaan van Lumon zit. Dit seizoen speelt zich vaker af buiten de kille witte muren van het gebouw. Zo krijg je steeds meer beeld bij waarom de outies innies zijn geworden. Bovendien laat het zien waarom bepaalde mensen geen innie zijn maar toch bij Lumon werken.
Verward door dit verhaal? Dat is precies de bedoeling van Severance. Je weet als kijker naarmate de afleveringen vorderen steeds meer. Aan de ene kant krijg je meer antwoorden maar die roepen tegelijk ook meer vragen op. De spanning die de zoektocht naar de waarheid achter Lumon oproept wordt goed uitgewerkt. De verhalen achter de verschillende mensen krijgen steeds meer aandacht. Er worden nieuwe personages geïntroduceerd die ook weer nieuwe vragen oproepen. Ondanks dat wordt het verhaal niet te warrig. Het zorgt ervoor dat de meerdere verhaallijnen goed te begrijpen en te volgen zijn. Zonder dat die ene grote vraag wordt beantwoord. Waarom bestaat Lumon nu echt.
Naast deze positieve insteek kent Severance ook de nodige gebreken.
Naast deze positieve insteek kent Severance ook de nodige gebreken. Het is voelbaar dat de inspiratie gehaald is uit een serie als Twin Peaks van David Lynch. Grootste verschil is de absurditeit en diepgang die Twin Peaks wel heeft en die Severance ook lijkt te beloven maar slechts deels levert. De personages in Twin Peaks zijn net zo verwarrend als het verhaal. Ze zijn grotesk uitvergroot en intrigerend tegelijk. In Severance zijn de personages, ondanks alle pogingen om ze net zo intrigerend te maken als het verhaal, relatief normaal. Ja, ze doen vreemde dingen maar in de basis is de uitleg daarachter redelijk herkenbaar en ergens naar te herleiden.
Grootste kritiek is echter het kinderlijke niveau waar de serie soms in terecht komt. Vooral de lange scène waarin Milchick gevangen gezet wordt is behoorlijk treurig. De wijze waarop zijn portofoon ontvreemd wordt is kinderlijk eenvoudig. Dat kinderlijk mag je in deze letterlijk nemen. Helaas komt dit vaker voor. Denk bijvoorbeeld aan de operatie die Mark ondergaat maar waarbij zijn zus besluit dat hij wel zonder degene kan die deze ingreep heeft uitgevoerd. Niet bepaald logisch.
De onderlinge communicatie verloopt vaak traag. Bijna elk moment dat iemand iets gaat zeggen lijkt vooraf te moeten gaan aan een indringende stilte. Het grootste probleem is dat dit zo vaak gedaan wordt dat het trucje gaat irriteren. Zeker wanneer dat wat gezegd wordt vaak helemaal niet zo wereldschokkend is. Belofte maakt schuld en dat wordt meestal niet waargemaakt.
Wat absoluut onzinnig is dat er na elke aflevering uitleg komt over wat ik als kijker gezien heb. Een mysterieuze en psychologische serie constant uitleggen lijkt mij niet de bedoeling. Het haalt de opgebouwde spanning weg. Het zorgt er ook voor dat ik, als kijker, een bepaalde kant opgeduwd wordt die de makers voor ogen hebben. Volgens mij is het juist de intentie van een serie als Severance dat de kijkers zelf gaan nadenken over verschillende scenario's en redenen. Dat je meerdere (com)plotten bedenkt en daarna het liefst weer een andere kant opgeduwd wordt door het verhaal.
Natuurlijk ben ik, na een aantal keer mijn plicht gedaan te hebben, gestopt met kijken naar die uitleg. Het hoort wat mij betreft niet op deze manier beschikbaar te zijn. Zeker niet omdat het ook bij elke aflevering aan het begin zo pontificaal vermeld wordt dat dit eraan zit te komen.
Over het algemeen ben ik nog steeds positief over de sfeer en het verhaal van Severance.
Over het algemeen ben ik nog steeds positief over de sfeer en het verhaal van Severance. Het verhaal is een uitgebalanceerde mix van sciencefiction en mysterie. Waar het misgaat is dat de poging om apart en mysterieus te zijn wel eens te ver doorgevoerd wordt zonder dat het een meerwaarde oplevert.
Laat ik eindigen dat ik oppervlakkig gezien (als 'outie') Severance een acht zou geven. Als ik echter verder kijk (als 'innie') dan begint de serie toch scheurtjes te vertonen die een negatief effect hebben op de eindscore. Met de kritiek in gedachte denk ik dan eerder aan maximaal een zeven.
Over de auteur, Ron Schoonwater
Na jaren zijn schrijftalent te hebben gebruikt voor muziekrecensies werd het tijd de overstap te maken naar het schrijven over zijn andere grote passie. Films en, de laatste jaren vooral, TV series. Hoewel het altijd leuk is om te vertellen dat je (vooral) van kwaliteit series houdt uit bijvoorbeeld Groot Brittannië en Scandinavië is hij ook fan van Amerikaanse series in de breedste zin van het woord. TV series zijn dan ook een afspiegeling van het leven. Humoristisch, spannend, serieus, verdrietig, spectaculair, dramatisch, ongelooflijk, mooi & soms slechts ter vermaak en afleiding.
