Het tweede seizoen van SAS Rogue Heroes is een enorme teleurstelling. Waar het eerste seizoen van SAS Rogue Heroes nog verfrissend was blijkt dit tweede seizoen een zeer slap aftreksel te zijn. Het is een soort tussenseizoen waarin op het eind pas blijkt waar het - hopelijk - echt om draait. Dit seizoen is vooral een ode aan gezeur. Paddy blijft een heel seizoen lang zeuren dat zijn SAS niet goed ingezet wordt. Daar moet Bill, de broer van de in het eerste seizoen gevangengenomen David Stirling, vooral naar luisteren. Bill heeft de opdracht om de SAS aan te sturen en er een nieuwe divisie aan toe te voegen. Dat wordt niet bepaald gewaardeerd door de oude garde van de SAS.
De humor van het eerste seizoen is nauwelijks aanwezig. De serie is zichzelf te serieus gaan nemen waardoor de knipoog ontbreekt. Ook de uitgekiende mix tussen beeld en geluid blijft ver achter. De muziek speelde in het eerste seizoen best een grote rol. De hardrock nummers pasten prima bij de beelden die getoond werden. Dit komt niet tot volle wasdom door het grotendeels ontbreken van actiescènes. Het gaat dit seizoen veel meer over het wachten op nieuwe orders. Dat geeft alle ruimte aan Paddy om eens lekker te zeuren over wat hem en zijn maten allemaal aangedaan wordt. Daar goede muziek onder zetten is natuurlijk lastig.
Waar het eerste seizoen nog verfrissend was blijkt dit tweede seizoen een zeer slap aftreksel te zijn.
De actie die wel getoond wordt, laat misschien wel het grootste probleem zien. De Duitsers en Italianen zijn vooral weerloze slachtoffers. Er wordt door hen veel geschoten maar weinig geraakt. Zelfs wanneer het gaat om goed getrainde en al langer in de oorlog dienende Duitsers. De schoten van de SAS raken wel vaak hun doel. Het is duidelijk dat we kijken naar een serie die bedacht is door de overwinnaars. Het ontbreekt aan historisch besef en realisme. Dat werd in het eerste seizoen nog verbloemd door de gebruikte humor en het feit dat historie slechts werd uitvergroot om tot een flitsend verhaal te komen.
Enige uitzondering op deze treurzang is de aflevering waarin Reg, een goede rol van Theo Barklem-Biggs, zich ontfermt over een Italiaans gezin. Reg wordt steeds neerslachtiger over het vechten en doden van tegenstanders. Het zorgt voor een mentale crisis. Deze crisis wordt verhevigd door alles wat er om hem heen gebeurt. Zijn soms lethargische staat maakt dat het voor zijn collega's lastig is om ermee om te gaan. Zij zijn immers meer van het vechten, dollen met elkaar en vooral geen moeilijke gesprekken over gevoelens met elkaar voeren. Dit maakt het voor Reg extra lastig om met zijn gevoelens om te gaan.
Dit seizoen is vooral een ode aan gezeur.
Daarnaast scoort de serie nog op het verhaal van David Stirling. Zijn gevangenschap en de pogingen om te ontsnappen zorgen voor een aardig verhaal. Zeker wanneer de machtswisseling van Italianen naar Duitsers plaatsvindt. Aan de andere kant van het spectrum kun je stellen dat er ook veel onzinnige verhaallijnen zijn die nog maar weinig meerwaarde hebben. Zo is het nut van Eve Mansour en Dominic West wat mij betreft een groot vraagteken. Soms snap ik de meerwaarde, maar over het algemeen is het de vraag wat hun rol oplevert.
Dit seizoen is een grote teleurstelling. Het lijkt erop dat wat SAS: Rogue Heroes zo leuk maakte dit seizoen juist verdwenen is. Een verloren seizoen en duidelijk een opmaat naar het volgende, zeker als je de laatste aflevering bekijkt. Bij de slotscène weet je genoeg, de vraag is alleen of er nog kijkers overblijven voor het vervolg.
Over de auteur, Ron Schoonwater
Na jaren zijn schrijftalent te hebben gebruikt voor muziekrecensies werd het tijd de overstap te maken naar het schrijven over zijn andere grote passie. Films en, de laatste jaren vooral, TV series. Hoewel het altijd leuk is om te vertellen dat je (vooral) van kwaliteit series houdt uit bijvoorbeeld Groot Brittannië en Scandinavië is hij ook fan van Amerikaanse series in de breedste zin van het woord. TV series zijn dan ook een afspiegeling van het leven. Humoristisch, spannend, serieus, verdrietig, spectaculair, dramatisch, ongelooflijk, mooi & soms slechts ter vermaak en afleiding.
