Rivals - Eerste aflevering

In de eerste aflevering van Rivals maken we kennis met de heerlijk gechargeerd in beeld gebrachte Britse televisiewereld uit de jaren 80. Reden genoeg om verder te kijken! Afgelopen vrijdag verschenen de afleveringen van Rivals op Disney+, een serie waarvan ik naderhand begreep dat die gebaseerd is op het gelijknamige boek van Jilly Cooper. In deze serie draait het om de rivaliteit tussen onder meer Lord Tony Baddingham (David Tennant, Doctor Who) en Rupert Campbell-Black (Alex Hassell, Everything Now).



De serie speelt zich af in de jaren 80 van de vorige eeuw, een tijd waarin televisie steeds belangrijker begint te worden. Het geeft ons daarbij een blik achter de schermen in televisieland. Baddingham werkt voor Corinium Television, een tv-zender die de concurrentie met de BBC aan wil gaan. Hij gaat dan ook erg ver om presentator/interviewer Declan O’Hara (Aidan Turner, Fifteen-Love) weg te kapen bij de BBC. En met succes, want O’Hara en zijn voltallige gezin pakken hun spullen en verhuizen zodat hij die overstap kan maken.

In de opkomende televisiemarkt gaat steeds meer geld om en is niets te gek. Dat blijkt ook direct uit de eerste aflevering van Rivals. De overdadigheid wordt heerlijk overdreven en met een flinke portie Britse humor in beeld gebracht. Van het landen van persoonlijke helikopters in achtertuinen om daar een potje croquet te spelen tot het naakt spelen van potjes tennis, het is allemaal zo heerlijk overdreven dat het leuk is.

Het voelt als de soaps uit de jaren ’80, maar dan eentje waarin ze in overdrive zijn gegaan en alles nog extremer is.

Tegelijkertijd is er wel degelijk een verhaal dat wordt verteld. Alles draait om geld en macht, wie heeft het en wil het behouden en wie hebben het niet en willen het hebben. De meesten bevinden zich in dezelfde sociale kringen en komen elkaar regelmatig tegen, maar gunnen elkaar eigenlijk het licht niet in de ogen en twijfelen niet om te koste van elkaar vooruit te komen. Een perfect recept voor de nodige ongemakkelijke situaties.

Zoals gezegd staat de rivaliteit tussen Baddingham en Campbell-Black voorop, alhoewel in de eerste aflevering niet direct duidelijk is waar die vandaan komt. Maar daarnaast levert de komst van O’Hara ook de nodige wrijving op bij degenen die graag hogerop wilden komen en nu op hun beurt moeten wachten. Binnen het gezin O’Hara speelt ook het één en ander dat ongetwijfeld nog een rol zal gaan spelen in de rest van de serie. Het is allemaal nog niet te diepgaand en het is dan ook de vraag in hoeverre dit zich nog zal ontwikkelen.



Komt het bovenstaande een beetje soap-achtig op je over? Dat kan zomaar kloppen. Het voelt als de soaps uit de jaren ’80, maar dan eentje waarin ze in overdrive zijn gegaan en alles nog extremer is. Iedereen doet het met elkaar (behalve met de eigen partner), de ene sigaret wordt aangestoken met de andere, de alcohol vloeit rijkelijk en alles is overdadig. En zowel Tennant als Hassell zijn in staat om dit op een perfecte manier neer te zetten.

Het mist daardoor, zoals gezegd, een stukje diepgang. Wellicht komt dat nog in de resterende afleveringen, maar zelfs als dat niet zo is dan vind ik dat hier minder storend omdat de overdadigheid ervoor zorgt dat er voor mij zoveel leuke humor in zit dat het leuk is om naar te kijken en hopelijk ook blijft. Ik ben in elk geval erg benieuwd hoe de ongetwijfeld toenemende rivaliteit uitgewerkt gaat worden in de resterende afleveringen.

Deze serie stond op mijn lijstje puur vanwege de aanwezigheid van David Tennant en ondanks dat ik al tijdens de eerste minuten door had dat ik buiten mijn eigen comfortzone terecht was gekomen op seriegebied zal ik ook de resterende zeven afleveringen zonder twijfel gaan kijken.