Riot Women is een luidruchtige en ontroerende ode aan vrouwen van middelbare leeftijd en de problemen waar zij tegenaan lopen. Schrijfster Sally Wainwright heeft de afgelopen jaren de nodige series geschreven over vrouwen in onwaarschijnlijke posities. Van politiechefs in plattelandsgemeenten (Happy Valley) tot lesbische grootgrondbezitters in de negentiende eeuw (Gentleman Jack) tot struikrovers met bovennatuurlijke krachten (Renegade Nell). In haar nieuwste serie Riot Women plaatst ze opnieuw vrouwelijke personages op een bijzondere plek; ditmaal vormen vijf vrouwen van middelbare leeftijd een punkband.
Een paar jaar geleden was ik erg gecharmeerd door We Are Lady Parts, over een punkband die uit moslima’s bestaat. Maar waar We Are Lady Parts vooral een comedyserie is die af en toe een serieus onderwerp aansnijdt, is dat bij Riot Women juist andersom. Er zitten de nodige luchtige en grappige momenten in die erg goed werken, maar het is vooral een serieuze dramaserie die zware onderwerpen behandelt.
Eén van de hoofdpersonen zegt dat ze zich soms onzichtbaar voelt en dat er geen aandacht is voor de problemen waar zij en vrouwen van haar leeftijd tegenaan lopen; de overgang en alle lichamelijke ongemakken die daarbij komen kijken, bejaarde ouders die eigenlijk niet meer op zichzelf kunnen wonen en volwassen kinderen die nog niet helemaal op eigen benen kunnen staan. Wainwright kaart deze problemen aan met de nuance van een sloopkogel.
De manier waarop Riot Women problemen aankaart werkt uitstekend.
Voor Beth (Joanna Scanlan), Kitty (Rosalie Craig), Holly (Tamsin Greig), Yvonne (Amelia Bullmore) en Jess (Lorraine Ashbourne) is subtiliteit uit den boze; hun campagne tegen onzichtbaarheid is een neonbord, een megafoon, een olifant in een porseleinkast. Situaties worden uitvergroot en omgekeerd en dat werkt uitstekend in een serie over protestmuziek vol met snoeiharde gitaarsolo’s en schreeuwende zangstemmen. Het verhaal, de vormgeving en de thema’s kruisen elkaar op de juiste manier en versterken elkaar daardoor alleen maar.
Ook onderwerpen als misbruik, verwaarlozing, seksisme en depressie hangen samen met dat gevoel van onzichtbaarheid. Vrouwen hebben te lang over zich heen laten lopen, met alle gevolgen van dien. De Riot Women pikken het niet meer en slaan terug. Dit komt goed naar voren de verhaallijn van Holly, een gepensioneerde politievrouw. Wanneer een jonge agente door een collega wordt aangerand, strijdt Holly met weinig subtiliteit voor gerechtigheid. Maar zoals dat in de echte wereld gaat, is niets zwartwit en wordt elk statement gevolgd door mitsen en maren, en dat steekt enorm.
Een ander thema dat sterk naar voren komt is adoptie en alles wat daarbij komt kijken, zoals de pijn van het afstaan van een kind, of de vragen die het kind op latere leeftijd over diens afkomst heeft. Deze verhaallijn is ontzettend heftig en weet op uitmuntende wijze op precies het juiste moment te escaleren. Mede dankzij het acteerwerk van Joanna Scanlan en Rosalie Craig is dit wat mij betreft het hoogtepunt van dit eerste seizoen.
Er komen heftige thema's voorbij, maar het wordt nooit te zwaar
Hoewel dit allemaal pittig klinkt, is de serie nooit echt te zwaar en is er ook gepaste ruimte voor humor. Zo is de verhaallijn rondom de dementerende moeder van Holly en Yvonne (gespeeld door een grandioze Anne Reid) hartverscheurend en hilarisch tegelijk. Wainwright weet de balans tussen licht en donker goed te bewaren zonder uit de bocht te vliegen. Ook de muziek (een combinatie van originele nummers en covers) is om van te genieten en de acteurs doen het allemaal erg goed.
Riot Women is wat mij betreft opnieuw een schot in de roos. De serie slaagt erin om een groep mensen die zichzelf onzichtbaar voelt in de spotlights te zetten en dat te verweven met persoonlijke en maatschappelijke problemen. Hoewel het seizoen een mooi en passend einde heeft, blijven er nog genoeg vragen openstaan en is het duidelijk dat Sally Wainwright nog lang niet klaar is met deze punkband. Laten we hopen dat de BBC daar ook in meegaat en snel een tweede seizoen aankondigt.
Over de auteur, Hessel Hoekstra
Hessel is bioloog en kan vol passie vertellen over planten, dieren en alles wat leeft. Waar hij ook veel over kan vertellen zijn series. Als recensent voor MijnSerie kan hij zijn liefde voor series uitstekend combineren met zijn passie voor schrijven. Hij houdt van series van alle genres uit alle landen, maar heeft een zwak voor Britse series. Zijn favoriete series zijn Doctor Who, His Dark Materials en Line of Duty. Zijn favoriete boom is de zomereik.
