Series en praten of schieten

Politie- en/of misdaadseries zijn er in allerlei soorten en maten. Je hebt subtiele misdaad, misdaad die min of meer per ongeluk gebeurt, maar ook de zeer grove misdaad komt voorbij. Er is eigenlijk wel voor elk wat wils. In de subtiele misdaadserie wordt er vaak nauwelijks geschoten. De misdaad is vaak al gepleegd en de vraag is dus wie het heeft gedaan, of hoe de schuldige m/v wordt veroordeeld. Dit soort series kunnen vaak rekenen op goede kritieken maar de kijkcijfers willen soms wel eens achterblijven. Het grote publiek zit niet te wachten op subtiele misdaad, maar wil, zo lijkt het, meer pief, paf, poef. Leuke spannende achtervolgingen of gruwelijke moorden gepleegd door nog gruwelijkere daders.

Maar de grote vraag in vele politie- of misdaadseries is toch: “Gaan we eerst schieten of eerst praten.” Het beste voorbeeld van eerst schieten en dan praten is Harry Callahan uit Dirty Harry. Maar in series zijn er ook genoeg voorbeelden te noemen van trigger-happy politiemensen die graag hun pistool eerst leegschieten op deze of gene dader. Om daarna door een meerdere terecht worden gewezen onder het mom van “wij wilde de dader nog enkele vragen stellen.”

Het zorgt altijd wel voor leuke televisie en zorgt vaak ook voor vermakelijk en lekker wegkijkende series. Achtervolgingen en spannende scènes wisselen elkaar af, meestal spelen seks en stevige one-liners ook een rol in dit soort series. Maar subtiel is soms van betere kwaliteit, dit soort series moeten het niet hebben van de achtervolgingen, heftige actiescènes en (on)nodig geweld. Deze series moeten het hebben van prachtige beelden en schitterende dialogen.

Goede acteurs is dan een absolute must net als een fantastisch script. De vraag is bij deze series is: “Zit de kijker daar wel op te wachten.” In Groot Brittannië en Scandinavië lijken ze bijna patent te hebben op subtiele misdaadseries. Goede rechercheurs die eerst nadenken voor ze gaan schieten helpt daar zeker bij. Ook een geweldig verhaal, prachtige beelden en muziek, een ijzersterke cast en een goed plot zijn daarbij absoluut toverwoorden.

Eerst schieten en dan praten past niet in dat bovenstaande geschetste plaatje. Daar gaat het vooral om de actie en niet zozeer om wie het heeft gedaan en waarom en hoe de rechercheurs de dader eindelijk door fantastisch detectivewerk te pakken heeft gekregen. En dat hoeft ook niet altijd, want de ene keer ben je in de stemming voor redelijk hersenloze actie en het andere moment wil je graag zelf uitgedaagd worden.

Met andere woorden: in het misdaadgenre is er wel voor iedereen een serie die de kijker kan liggen. Hou je van de klassieke whodunit dan kun je ook nog terecht in het detectivegenre. Maar waar hou jij nu het meest van eerst praten en dan schieten (of zelfs helemaal niet schieten), of kun jij prima vermaakt worden met eerst schieten dan praten (of helemaal niet praten)? Voor mij mag het alle twee.

Met vriendelijke schiet- en praatgrage groet,

Mandy