Man Vs Baby

Man vs Baby voelt als een serie die je vooral niet moet overschatten. Ik zette het aan zonder hoge verwachtingen, en misschien is dat precies de juiste instelling. Rowan Atkinson doet opnieuw waar hij goed in is, sukkelen, zwijgen, kijken en net te laat reageren. Dat blijft charmant, zelfs als je het kunstje inmiddels kent.

De serie leunt zwaar op herkenbare chaos. Een baby, een overvolle woning en een man die daar totaal niet tegen bestand is. De grappen zijn zelden verrassend, maar vaak wel vriendelijk. Ik merkte dat ik niet hardop lachte, maar wel bleef kijken. Dat zegt misschien genoeg.

Wat Man vs Baby vooral is, is veilig. Veilig voor kerst, veilig voor het hele gezin, veilig voor Netflix. Het scherpe randje ontbreekt, en soms voelt het meer als een lange kerstaflevering dan als een echte serie. Tegelijk zit er iets geruststellends in die voorspelbaarheid.

Voor mij is dit typisch zo’n titel die je ’s avonds opzet omdat je nergens over wilt nadenken. Niet memorabel, niet vernieuwend, maar ook niet irritant. Gewoon een kleine, warme dosis Rowan Atkinson, en soms is dat meer dan genoeg.

Dit is duidelijk niet de beste Rowan Atkinson die we gewoon zijn al evenmin een origineel geschreven verhaal. We hebben het al eens gezien in andere versies.