Waar het eerste seizoen vooral opviel door de rappe tong en het eigenzinnige gedrag van Karen Pirie (Lauren Lyle) is ze in het tweede seizoen toch veel terughoudender. Daarmee valt direct het speciale en leukste effect van het eerste seizoen weg. Karen Pirie is mede daardoor nog steeds een goede, maar vooral ook degelijke Britse misdaadserie. Karen gedraagt zich nu, naar omstandigheden, behoorlijk normaal. Grootste uitdaging is om haar relatie met collega Phil Parkatta (Zach Wyatt) geheim te houden. Verder is Karen vooral op dreef om de cold case die op haar pad komt op te lossen. Slim en alert blijft ze namelijk nog steeds. Daar is ten opzichte van het eerste seizoen niks in veranderd.
Grootste probleem dit seizoen is dus eigenlijk dat Karen Pirie haar streken een beetje verloren is.
Het tweede seizoen kent echter ook wat mindere momenten. Het bezoek aan Malta is nogal tweeslachtig. Leuk voor de acteurs en de crew daaromheen, maar het is niet altijd duidelijk of dit echt bijdraagt aan het oplossen van de zaak. Het valt later wel op haar plek, maar dat kost allemaal net even teveel tijd. De uitkomst van de cold case is enerzijds verrassend, maar voor de doorgewinterde misdaadserie kijker eigenlijk ook erg voorspelbaar.
Wat blijft is dat het acteren op haar Brits is. Uitstekend dus. Op de een of andere manier hebben de meeste Britse series daar patent op. Karen Pirie is hier geen uitzondering op. De Britten weten je ook goed mee te nemen in het verhaal. Bovendien is de cameravoering weer dik in orde. Het maakt dat de achtergrond stiekem best een belangrijke rol speelt. Zo zijn de beelden van Malta ook direct een reclamespot, zonder dat je de belangrijke toeristische trekpleisters te zien krijgt.
Zo zie je maar, het is eigenlijk nooit goed.
Grootste probleem dit seizoen is dus eigenlijk dat Karen Pirie haar streken een beetje verloren is. Zo erg zelfs dat haar baas eerder mee dan tegenwerkt. Dat maakt dat het onderling in het politieteam ook niet lekker knettert. De tegenstellingen zijn te klein waardoor het allemaal net even te gezapig is. Het verhaal is vooral gericht op het oplossen van de cold case die ook steeds meer raakvlakken heeft met het heden. Op zich is dat ook wel eens lekker. Je wordt als kijker daardoor namelijk niet teveel afgeleid door randzaken. Maar misschien blijft deze keer het privéleven van Karen en haar collega's net iets teveel uit beeld. Het gemis aan die eigenzinnigheid en het geworstel in haar relatie met haar collega krijgt wel aandacht, maar daar had waarschijnlijk nog iets meer uitgehaald kunnen worden. Zo zie je maar, het is eigenlijk nooit goed.
Over de auteur, Ron Schoonwater
Na jaren zijn schrijftalent te hebben gebruikt voor muziekrecensies werd het tijd de overstap te maken naar het schrijven over zijn andere grote passie. Films en, de laatste jaren vooral, TV series. Hoewel het altijd leuk is om te vertellen dat je (vooral) van kwaliteit series houdt uit bijvoorbeeld Groot Brittannië en Scandinavië is hij ook fan van Amerikaanse series in de breedste zin van het woord. TV series zijn dan ook een afspiegeling van het leven. Humoristisch, spannend, serieus, verdrietig, spectaculair, dramatisch, ongelooflijk, mooi & soms slechts ter vermaak en afleiding.
